กำกับ: ลี แจตง, ปาร์ก แจบอม
เขียนบท: มูน ฮีจอง
แนวละคร: เมโลดราม่า, โรแมนติก
จำนวนตอน: 21
ออกอากาศ: เกาหลี - 7 พฤศจิกายน 2555 - 17 มกราคม 2556 ทางเอ็มบีซี
ไทย - ทุกวันพุธ-ศุกร์ เวลา 22.30 - 00.30 น. ทางช่อง 1 เวิร์คพอยท์ ออกอากาศ 8 ตุลาคม 2557 - 5 ธันวาคม 2557
ละคร "Missing You รักสุดใจ" นำเสนอชีวิตรักอันแสนเศร้าของสองหนุ่มสาวที่ประสบกับชะตากรรมอันแสนโหดร้ายและต้องพลัดพรากจากกันตั้งแต่วัยเยาว์ อันนำมาซึ่งความเศร้าและเจ็บปวดใจอย่างไม่รู้จบ ฝ่ายหนึ่งเฝ้าออกตามหาและคิดถึงคนรักทุกลมหายใจ ขณะที่อีกฝ่ายมีเรื่องค้างคาใจเป็นเหตุให้ความรักแปรเปลี่ยนความแค้น เมื่อทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้งหลังไม่เจอกันนาน 14 ปี กลเกมแห่งรักจึงเริ่มต้นขึ้น
"ฮัน จองอู" เป็นนักสืบประจำหน่วยสอบสวนคดีฆาตกรรมที่เฝ้าออกตามหารักแรก เขาและ "ลี ซูยอน" ถูกคนร้ายลักพาตัวไปเมื่อ 14 ปีก่อน โชคดีที่จองอูหนีรอดมาได้ ผิดกับซูยอนที่ถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจอย่างแสนสาหัสก่อนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ตำรวจจึงปิดคดีโดยระบุว่าซูยอนถูกฆาตกรรม ถึงกระนั้นจองอูก็ยังเชื่อมาโดยตลอดว่าซูยอนยังไม่ตาย
"คัง ฮยองจุน" เป็นคนช่วยชีวิตซูยอนเอาไว้แล้วพาเธอหนีไปอยู่เมืองนอกด้วยกัน หลังจากนั้น ซูยอนก็เริ่มต้นชีวิตใหม่โดยใช้ชื่อว่า "โจอี" (Joy) และมีอาชีพเป็นนักออกแบบแฟชั่น ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่เคยลืมจองอู เธอเข้าใจว่าตอนที่ถูกคนร้ายลักพาตัว จองอูทอดทิ้งเธอแล้วหนีเอาตัวรอด ด้วยเหตุนี้ เธอจึงกลับมาเอาคืนจองอูที่เกาหลีใต้
ฮยองจุนเองก็กลับมาเกาหลีเพื่อล้างแค้นพ่อของจองอูเช่นกัน ถึงแม้เขาจะได้ชื่อว่าเป็นญาติกับจองอู (แม่ฮยองจุนเป็นภรรยาคนที่สองของปู่จองอู) แถมยังร่ำรวยด้วยเงินที่แม่ของเขาแย่งมาจากครอบครัวจองอู แต่เขาก็มีแค้นที่ต้องชำระเนื่องจากพ่อจองอูทำลายชีวิตเขา เขาจึงกลับเกาหลีในฐานะนักลงทุนโดยใช้ชื่อใหม่"แฮร์รี่ บอร์ริสัน" แม้ภายนอกเขาอาจแลดูเหมือนเทพบุตร แต่ความจริงแล้วเขาก็คือซาตานดีๆ นี่เอง
ละครเริ่มต้นขึ้นในช่วงฤดูร้อนของปี 1997 (พ.ศ. 2540)
หลังเลิกเรียน "ลี ซูยอน" ในวัย 15 ปี เดินก้มหน้าก้มตากลับบ้านตามลำพังในตรอกแคบๆ พลางสอดส่ายสายตาไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง พอเปิดประตูรั้วเธอก็ได้ยินเสียงของตกดังมาจากภายในบ้าน เธอจึงเดินเข้าไปดูแบบกล้าๆ กลัวๆ พลางร้องเรียกแม่ ทันใดนั้น "ลี แทซู" (พ่อของซูยอน) ก็เข้ามาล็อคตัวเธอพร้อมทั้งเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงดัง จากนั้นก็ถามว่ามีใครอยู่ทางด้านนอกไหม เมื่อซูยอนส่ายหน้าปฏิเสธ ผู้เป็นพ่อก็เหวี่ยงซูยอนลงกับพื้นแล้วถามเชิงข่มขู่ว่าแม่เธออยู่ไหน ซูยอนร้องขอความเมตตาและกล่าวทั้งน้ำตาว่า "หนูผิดไปแล้วๆ" เธอไม่ยอมบอกพ่อว่าแม่อยู่ที่ไหน พ่อของเธอจึงเอาผ้าห่มคลุมตัวเธอไว้แล้วกระทืบไม่ยั้ง พลางถามด้วยความโกรธว่าช่วงที่ตนไม่อยู่ซูยอนคงมีความสุขมากใช่ไหม
ในตอนนั้น "คิม มยองฮี" (แม่ของซูยอน) ซึ่งแอบฟังอยู่ทางด้านนอกได้แต่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว พอได้ยินซูยอนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอก็ค่อยๆ ย่องออกจากบ้านไป หลังจากนั้น นักสืบ "คิม ซองโฮ" ก็บุกเข้ามาในบ้านพลางเรียกชื่อ "ลี แทซู!" แทซูเห็นดังนั้นก็เขวี้ยงขวดโซจูใส่หัวนักสืบคิมเพื่อเปิดทางหนี แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอดและถูกนักสืบคิมจับใส่กุญแจมือในฐานะผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรม ถึงกระนั้นแทซูก็ยังคงยืนกรานว่าตนไม่ใช่ฆาตกร หลังแทซูถูกตำรวจลากตัวออกไปแล้ว นักสืบคิมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้ผ้าห่มจึงเปิดออกดู เขาถึงกับอึ้งเมื่อพบซูยอนนอนตัวสั่นในสภาพสะบักสะบอม และเอาแต่เพ้อว่า "หนูผิดไปแล้วๆ"
หลังเลิกเรียน "ลี ซูยอน" ในวัย 15 ปี เดินก้มหน้าก้มตากลับบ้านตามลำพังในตรอกแคบๆ พลางสอดส่ายสายตาไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง พอเปิดประตูรั้วเธอก็ได้ยินเสียงของตกดังมาจากภายในบ้าน เธอจึงเดินเข้าไปดูแบบกล้าๆ กลัวๆ พลางร้องเรียกแม่ ทันใดนั้น "ลี แทซู" (พ่อของซูยอน) ก็เข้ามาล็อคตัวเธอพร้อมทั้งเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงดัง จากนั้นก็ถามว่ามีใครอยู่ทางด้านนอกไหม เมื่อซูยอนส่ายหน้าปฏิเสธ ผู้เป็นพ่อก็เหวี่ยงซูยอนลงกับพื้นแล้วถามเชิงข่มขู่ว่าแม่เธออยู่ไหน ซูยอนร้องขอความเมตตาและกล่าวทั้งน้ำตาว่า "หนูผิดไปแล้วๆ" เธอไม่ยอมบอกพ่อว่าแม่อยู่ที่ไหน พ่อของเธอจึงเอาผ้าห่มคลุมตัวเธอไว้แล้วกระทืบไม่ยั้ง พลางถามด้วยความโกรธว่าช่วงที่ตนไม่อยู่ซูยอนคงมีความสุขมากใช่ไหม
ในตอนนั้น "คิม มยองฮี" (แม่ของซูยอน) ซึ่งแอบฟังอยู่ทางด้านนอกได้แต่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว พอได้ยินซูยอนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอก็ค่อยๆ ย่องออกจากบ้านไป หลังจากนั้น นักสืบ "คิม ซองโฮ" ก็บุกเข้ามาในบ้านพลางเรียกชื่อ "ลี แทซู!" แทซูเห็นดังนั้นก็เขวี้ยงขวดโซจูใส่หัวนักสืบคิมเพื่อเปิดทางหนี แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอดและถูกนักสืบคิมจับใส่กุญแจมือในฐานะผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรม ถึงกระนั้นแทซูก็ยังคงยืนกรานว่าตนไม่ใช่ฆาตกร หลังแทซูถูกตำรวจลากตัวออกไปแล้ว นักสืบคิมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้ผ้าห่มจึงเปิดออกดู เขาถึงกับอึ้งเมื่อพบซูยอนนอนตัวสั่นในสภาพสะบักสะบอม และเอาแต่เพ้อว่า "หนูผิดไปแล้วๆ"
แทซูถูกตำรวจลากตัวไปขึ้นรถท่ามกลางชาวบ้านที่พากันมามุงดู แม่ซูยอนจึงอาศัยช่วงชุลมุนแอบย่องเข้าบ้านและสวนทางกับนักสืบคิมที่กำลังแบกซูยอนออกมา แทนที่จะเป็นห่วงลูกเธอกลับต่อว่านักสืบคิมที่นำกำลังมาจับแทซูอย่างเอิกเกริกจนคนรู้กันทั้งหมู่บ้าน ทั้งๆ ที่เธอขอให้มาจับเงียบๆ แล้วอย่างนี้เธอจะอยู่ที่นี่อย่างสงบสุขได้อย่างไร นักสืบคิมบอกแม่ซูยอนว่า "ลูกสาวคุณได้รับบาดเจ็บ" แต่แม่ซูยอนกลัวเพื่อนบ้านตามมารุมประณามที่บ้านมากกว่าจึงบ่นงึมงำว่า "เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก" หลังจากนั้นก็รีบเดินหนีเข้าบ้าน เมือได้ยินนักสืบคิมร้องเรียกให้มาดูลูก แม่ซูยอนก็หันกลับมาบอกว่า "ถ้าคุณห่วงมันนัก ก็เอามันไปเลี้ยงซะเลยสิ"
ฤดูใบร่วงที่สหรัฐอเมริกา ปี 1998
ขณะกำลังเล่นอเมริกันฟุตบอลในสนามของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง จองอูก็ได้รับแจ้งข่าวดีว่า "ฮัน แทจุน" พ่อของเขามาหาที่โรงเรียน เขาจึงรีบตรงดิ่งไปที่หอพักด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่พ่อแต่เป็น "เลขานัม" (เลขาส่วนตัวของพ่อจองอุน) ซึ่งถูก "ฮวาง มีรัน" (แม่เลี้ยงจองอู) ส่งมา เลขานัมอ้างว่าพ่อของจองอูติดธุระ เขาจึงมาที่นี่เพื่อนำใบจองทัวร์ไอวี่ลีก* (แคมป์ทัวร์มหาวิทยาลัยดัง 8 แห่งเป็นเวลา 8 วัน) มาให้ โดยบอกว่าไปแล้วจะได้ตัดสินใจถูกว่าควรเรียนต่อที่ไหน
จองอูแย้งว่าตนไม่ใช่เด็กอัจฉริยะที่จะเรียนต่อมหาวิทยาลัยตอนอายุ 15 เลขานัมจึงบอกว่าแม่เลี้ยงจองอูส่งใบสมัครมาจากเกาหลีจึงน่าจะมีเด็กเกาหลีหลายคนมาร่วมทัวร์มหาวิทยาลัยดังในครั้งนี้ จึงเป็นโอกาสอันดีที่จองอูจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ จองอูรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังถูกกีดกันไม่ให้กลับไปพบพ่อที่เกาหลีเลยถามว่าพ่อตนยังไม่ตายใช่ไหม เลขานัมปรามจองอูที่พูดจาเหลวไหลก่อนถอนใจเฮือกใหญ่ จองอูจึงตัดบทว่า "ฝากบอกคุณผู้หญิงด้วยว่าผมจะไปทัวร์ให้สนุก"
* "ไอวี่ ลีก" คือ กลุ่มแข่งขันกีฬาของมหาวิทยาลัยเอกชนเก่าแก่ 8 แห่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอเมริกา ซึ่งมีผู้เลือกเข้าเรียนมากที่สุดและอยู่ในลำดับต้นๆ ของการจัดอันดับทั้งในอเมริกาและระดับโลก ประกอบด้วย มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด, มหาวิทยาลัยเยล, มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย, มหาวิทยาลัยปรินซ์ตัน, มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย, มหาวิทยาลัยบราวน์, วิทยาลัยดาร์ตมัธ และมหาวิทยาลัยคอร์เนลล์)
ขณะกำลังเล่นอเมริกันฟุตบอลในสนามของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง จองอูก็ได้รับแจ้งข่าวดีว่า "ฮัน แทจุน" พ่อของเขามาหาที่โรงเรียน เขาจึงรีบตรงดิ่งไปที่หอพักด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่พ่อแต่เป็น "เลขานัม" (เลขาส่วนตัวของพ่อจองอุน) ซึ่งถูก "ฮวาง มีรัน" (แม่เลี้ยงจองอู) ส่งมา เลขานัมอ้างว่าพ่อของจองอูติดธุระ เขาจึงมาที่นี่เพื่อนำใบจองทัวร์ไอวี่ลีก* (แคมป์ทัวร์มหาวิทยาลัยดัง 8 แห่งเป็นเวลา 8 วัน) มาให้ โดยบอกว่าไปแล้วจะได้ตัดสินใจถูกว่าควรเรียนต่อที่ไหน
จองอูแย้งว่าตนไม่ใช่เด็กอัจฉริยะที่จะเรียนต่อมหาวิทยาลัยตอนอายุ 15 เลขานัมจึงบอกว่าแม่เลี้ยงจองอูส่งใบสมัครมาจากเกาหลีจึงน่าจะมีเด็กเกาหลีหลายคนมาร่วมทัวร์มหาวิทยาลัยดังในครั้งนี้ จึงเป็นโอกาสอันดีที่จองอูจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ จองอูรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังถูกกีดกันไม่ให้กลับไปพบพ่อที่เกาหลีเลยถามว่าพ่อตนยังไม่ตายใช่ไหม เลขานัมปรามจองอูที่พูดจาเหลวไหลก่อนถอนใจเฮือกใหญ่ จองอูจึงตัดบทว่า "ฝากบอกคุณผู้หญิงด้วยว่าผมจะไปทัวร์ให้สนุก"
* "ไอวี่ ลีก" คือ กลุ่มแข่งขันกีฬาของมหาวิทยาลัยเอกชนเก่าแก่ 8 แห่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอเมริกา ซึ่งมีผู้เลือกเข้าเรียนมากที่สุดและอยู่ในลำดับต้นๆ ของการจัดอันดับทั้งในอเมริกาและระดับโลก ประกอบด้วย มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด, มหาวิทยาลัยเยล, มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย, มหาวิทยาลัยปรินซ์ตัน, มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย, มหาวิทยาลัยบราวน์, วิทยาลัยดาร์ตมัธ และมหาวิทยาลัยคอร์เนลล์)
ที่สนามบินนานาชาติกิมโปในกรุงโซล
มีรันมารับเลขานัมที่สนามบิน เลขานัมเห็นดังนั้นจึงคำนับอย่างนอบน้อมก่อนถามว่า "พวกนักข่าวคงไปที่นั่นด้วย ทำไมคุณถึงไม่รออยู่ที่บ้าน" มีรันตอบว่า "เขาคนนั้นไม่ได้เจอครอบครัวมานาน 6 เดือนแล้ว... ทำไมยังไม่รีบไปอีกล่ะเดี๋ยวก็สายกันพอดี" ทันใดนั้นทั้งคู่ก็ถึงกับตกตะลึงเมื่ออยู่ๆ จองอู (ซึ่งแอบตามเลขานัมกลับเกาหลี และใช้ตุ๊กตาหมีปิดหน้า) ก็โผล่เข้ามาถามหน้าตาเฉยว่าจะให้ตนนั่งรถคันไหน เมื่อเห็นมีรันได้แต่นั่งอึ้ง จองอูก็เปิดประตูด้านที่มีรันนั่งแล้วใช้ตุ๊กตาหมีดันตัวเธอให้ขยับไปนั่งอีกฝั่ง
ระหว่างที่รถกำลังมุ่งหน้าเข้าไปในเรือนจำ มีรันบอกจองอูว่าบางครั้งคนเป็นพ่อแม่ก็มีเรื่องที่ไม่อยากให้ลูกรับรู้ คนฉลาดอย่างจองอูน่าจะรู้ว่าต้องมีเหตุผลบางอย่าง ถึงแม้เธอจะไม่เคยโทรฯ หาเขาเลยก็ตาม จองอูทำเหมือนไม่ได้ยินที่มีรันพูด เขาเห็นซูยอนยืนคอตกผมเผ้าปิดหูปิดตาอยู่ตามลำพังด้านหน้าเรือนจำจึงหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ มีรันเห็นนักข่าวหลายสำนักมาดักรอหน้าอาคารเลยหยิบแว่นดำขึ้นมาสวม เลขานัมเห็นดังนั้นจึงบอกว่าถ้าลำบากใจก็ให้รออยู่ในรถแต่มีรันยืนกรานว่าจะลงไป เธอประชดจองอูว่าเขาน่าจะลงไปหาพ่อด้วย หากพ่อเห็นหน้าเขาขณะออกจากคุกคงจะมีความสุขมาก หลังมีรันลงจากรถไปแล้วเลขานัมก็บอกจองอูให้รออยู่ในรถ
ระหว่างนั่งรอ จองอูหันไปเห็นซูยอนยืนก้มหน้านิ่งไม่ไหวติงจึงเปิดกระจกแล้วยื่นหน้าออกไปมองด้วยความสงสัย ทันใดนั้น พ่อของจองอูก็ถูกปล่อยตัวออกมา (ในสภาพนั่งรถวีลแชร์) บรรดานักข่าวรีบกรูเข้าไปสัมภาษณ์ว่าเขาถูกปล่อยตัวเพราะมีปัญหาด้านสุขภาพใช่ไหม ตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง เขายอมติดคุกแทนที่จะเปิดเผยบัญชีทรัพย์สินส่วนตัวใช่รึไม่ เป็นการกระทำโดยเจตนาใช่ไหม ฯลฯ พ่อจองอูไม่ยอมตอบคำถามใดๆ เขาได้แต่นั่งหลับตาขณะถูกเข็นออกมาทางด้านนอก จองอูเห็นพ่อถูกส่งตัวขึ้นรถพยาบาลพร้อมแม่เลี้ยงและเลขานัมเลยรีบลงจากรถและฝ่ากลุ่มนักข่าวเข้าไปหาพ่อในรถพยาบาลด้วยความเป็นห่วง
หลังรถพยาบาลคันใหญ่นำพ่อจองอูออกจากเรือนจำไปได้ไม่นาน มยองฮีก็เดินคอตกมาหาซูยอนพลางบอกว่า "จบเรื่องแล้ว กลับกันเถอะ" ซูยอนเห็นเจ้าหน้าที่นำร่างอันไร้วิญญาณของพ่อขึ้นรถพยาบาล จึงจ้องมองพ่อเป็นครั้งสุดท้าย (พ่อซูยอนโดนประหารชีวิต)
แทจุนเห็นลูกชายอยู่ในรถพยาบาลก็รู้สึกไม่พอใจ เพราะเขาไม่ต้องการให้จองอูเห็นสภาพตนตอนออกจากคุกและไม่อยากให้ลูกทิ้งการเรียน จองอูขอโทษพ่อพลางบอกว่าตนก็แค่รู้สึกเป็นห่วงเพราะไม่ได้ยินข่าวพ่อมานาน มีรันกลัวถูกสามีตำหนิเรื่องที่ไม่เคยติดต่อจองอู จึงแกล้งกุมมือจองอูไว้แล้วออกตัวว่าเป็นความผิดของเธอเองที่ปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ เธอกลัวว่าถ้าบอกไปจองอูจะเป็นกังวล พอถูกพ่อจองอูตำหนิที่เธอทำราวกับจองอูเป็นเด็กทั้งๆ ที่เขาใกล้โตเป็นหนุ่มแล้ว มีรันก็ออกตัวว่า เธอเองก็คิดเหมือนกันว่าตอนนี้จองอูโตพอที่จะรับรู้เรื่องราวต่างๆ ภายในครอบครัวได้แล้ว ก่อนกล่าวว่า "ก็เขาเป็นลูกชายคนเดียวของเรานี่คะ'
แทจุนบอกให้มีรันพาจองอูกลับบ้านไปก่อน ส่วนเขาตรงไปที่บ้านพ่อ (ท่านประธาน) พร้อมรถพยาบาลเพื่อนำตัวพ่อที่นอนล้มป่วยอยู่บนเตียงคนไข้ออกจากบ้าน "คัง ฮยอนจู" (ภรรยานอกสมรสของท่านประธาน) เห็นดังนั้นก็พยายามคัดค้าน เธอกรีดร้องเสียงดังลั่นบ้านโดยบอกว่าหากเคลื่อนย้ายท่านประธานตอนนี้อาจทำให้เขาเสียชีวิตได้ เธอจะวิ่งไปชิงตัวท่านประธานแต่ถูกพยาบาล "จอง เฮมี" และเลขานัมจับตัวเอาไว้ หลังท่านประธานถูกนำตัวออกไปแล้วเลขานัมก็ส่งซองเงินให้พยาบาลจองแล้วบอกให้เธอไปพักร้อน พยาบาลจองรู้หน้าที่จึงรับเงินแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที
ฮยอนจู ขู่แทจุนว่าเธอจะโทรฯ แจ้งตำรวจ หากท่านประธานเป็นอะไรไปก็เท่ากับเขาเป็นฆาตกร แทจุนกล่าวว่า คราวนี้เธอคิดที่จะกำจัดตน (อีกครั้ง) ด้วยการยัดข้อหาฆาตกรหรือ เธอทำเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนหมาที่เลี้ยงมากับมือกัด จากนั้นก็ถามว่าเธอนำเงินไปซ่อนไว้ที่ไหน ฮยอนจู กล่าวว่าถ้าจะคุยเรื่องเงินก็ควรไปหาท่านประธาน และอย่ามาลบหลู่เธอเพราะเธอมีลูกกับพ่อของเขา แทจุนกล่าวว่าหากเธอเห็นแก่ลูกจริงก็ไม่ควรยั่วโมโหตน ฮยอนจูสังหรณ์ใจว่าลูกชายตนกำลังตกอยู่ในอันตราย พอแทจุนบอกให้เธอไปดูลูก โดยบอกว่า "บางทีลูกเธออาจจะยังไม่ตาย" ฮยอนจูก็ใจแทบสลายและวิ่งร่ำไห้ไปหาลูกด้วยความเป็นห่วง
ฮยอนจูร้องเรียก "จุนลูกแม่ๆ" ไปตลอดทาง พอไปถึงบ้านพักหลังเล็กๆ ของลูกชาย (แยกออกจากเรือนใหญ่) เธอก็ถึงกับผงะเมื่อพบว่ามีสุนัขพันธุ์ร็อดไวเลอร์ 2 ตัวเฝ้าอยู่ภายในบ้าน ทันทีที่เห็นเธอ มันก็แสดงอาการดุร้ายและพากันกระโจนเข้าใส่ ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ปรากฏว่าแทจุนยิงสุนัขตัวหนึ่งจนแน่นิ่ง หลังยิงสุนัขที่เลี้ยงไว้แล้วแทจุนก็ถามแกมข่มขู่ฮยอนจูว่า "เธอคิดว่าใครจะเป็นรายต่อไป เงินของชั้นอยู่ที่ไหน"
ฮยอนจูทั้งโกรธและเป็นห่วงลูกชายมาก เธอร้องถามแทจุนอย่างโกรธแค้นว่าเขาทำอะไรลูกชายเธอ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาหมายทำร้ายแต่ถูกคนของแทจุนขวางไว้ หลังคนของแทจุนหิ้วปีกฮยอนจูออกไปแล้ว เลขานัมก็เข้าไปตรวจดูในบ้านและพบว่า "คัง ฮยองจุน" ลูกชายของฮยอนจูแอบหนีไปแล้ว (กระจกหน้าต่างแตกและมีรอยเลือด) แทจุนจึงสั่งเลขานัมให้รีบออกตามหาทันที... หลังหลบหนีมาได้สักพัก ฮยองจุนซึ่งได้รับบาดเจ็บที่ขาก็เริ่มอ่อนล้าหมดแรง เขาจึงหยุดพักและคว้าสร้อยคอออกมาดูพลางนึกถึงแม่ ครั้นพอได้ยินเสียงสุนัขเห่าอยู่ใกล้ๆ เขาก็ฝืนความเจ็บปวดแล้วพยายามลากขาหลบหนีต่อไป ทันใดนั้น ก็มีใครบางคนจับตัวเขาไว้และลากตัวออกไป
ในขณะที่มยองฮีนำเถ้ากระดูกของแทซูมาโปรยลงในทะเลสาบ ซูยอนก็โยนหินลงไปในน้ำแล้วเสี่ยงทายว่า "กลับมา... ไม่กลับมา..." เมื่อเห็นซูยอนนั่งนิ่งมยองฮีก็เร่งให้ซูยอนบอกลาพ่อตามธรรมเนียม แม้ซูยอนจะเห็นกับตาว่าพ่อของเธอตายแล้ว แต่เธอกลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝันจึงถามแม่ด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า "พ่อจะไม่กลับมาอีกแล้วใช่มั๊ย มันจบแล้วจริงๆ ใช่มั๊ยคะ" มยองฮีได้ยินดังนั้นจึงตะโกนสาบส่งสามีด้วยความคับแค้นใจ ถึงแม้เขาจะตายไปแล้วแต่เธอก็ยังกลัวว่าเขาตามมาหลอกหลอนในฝัน ทั้งยังกลัวว่าจะได้พบกันอีกครั้งหลังจากเธอตาย นักสืบคิมซึ่งแอบดูอยู่ห่างๆ เห็นดังนั้นก็ได้แต่ทอดถอนใจ
มยองฮีพาซูยอนมาฉลองเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ร้านอาหาร แต่กลับพบว่าทั้งเธอและลูกต่างก็เป็นที่รังเกียจเดียดฉันท์และต้องตกเป็นจำเลยสังคมทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด (แถมยังเป็นเหยื่อความรุนแรงในครอบครัวด้วยซ้ำ) ทุกคนที่อยู่ในร้านพากันหันมามองสองแม่ลูกแล้ววิพากษ์วิจารณ์เรื่องที่แทซูถูกประหารหลังก่อเหตุฆาตกรรมเด็ก ซูยอนได้ยินเสียงคนนินทาจึงแอบปรายตามอง แต่มยองฮีไม่สนใจ เธอบอกให้ซูยอนทานข้าวเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ แล้วหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว จากนั้นก็บอกลูกให้ทุ่มเทเวลาไปกับการเรียน เพราะต่อไปนี้ไม่ต้องย้ายโรงเรียน (หนีพ่อ) บ่อยๆ อีกแล้ว เมื่อเห็นซูยอนเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจา มยองฮีก็เอาที่คีบเนื้อตีหัวซูยอนแล้วบอกให้เธอพูดอะไรบ้าง ที่ผ่านมา เธอเห็นแก่ซูยอนเลยไม่ยอมหนีไปไหน ทำให้ถูกสามีใจโหดทุบตีเป็นว่าเล่น
พอเมาได้ที่มยองฮีก็เริ่มหมดความอดทน เพราะคนในร้านยังคงหันมามองและวิพากษ์วิจารณ์ว่าเธอกับลูกหน้าไม่อาย เธอจึงลุกขึ้นแล้วโวยลั่นว่า "มองหาพระแสงอะไรมิทราบ คิดว่าตรงนี้คือเวทีจำอวดรึไง ไม่ได้แหกตาดูหนังสือพิมพ์กันเหรอ ไอ้ฆาตกรนั่นมันตายไปแล้ว นินทากันพอหรือยัง" หลังจากนั้นเธอก็บอกซูยอนว่าไม่ต้องไปสนคนนินทา เพราะทั้งเธอและซูยอนไม่ได้ฆ่าใคร
ตีสองครึ่งแล้วแต่จองอูยังคงนอนไม่หลับ เขาเลยออกมาเดินท่องสูตรคูณเล่นแก้เซ็ง พอได้ยินเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเขาก็กำหมัดในท่าเตรียมพร้อม และเดินท่องสูตรคูณไปยังที่มาของเสียงแบบกล้าๆ กลัวๆ พอเห็นซูยอนนั่งเล่นชิงช้า (ซึ่งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด) ตามลำพัง เขาก็จำได้ว่าเธอคือเด็กสาวที่ยืนเหม่อผมเผ้าปิดหูปิดตาอยู่หน้าเรือนจำ จึงเดินไปนั่งเล่นเป็นเพื่อน ซูยอนเห็นว่ามีคนมานั่งข้างๆ จึงหันไปมองด้วยความตกใจ พอเห็นหน้าซูยอนจองอูก็กล่าวว่า "ที่แท้หน้าตาเธอก็เป็นแบบนี้เอง" ซูยอนไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนจึงลุกหนีแต่จองอูขอร้องว่าอย่าเพิ่งไปเพราะเขาไม่ได้มีเจตนามารบกวนเธอ
พอเมาได้ที่มยองฮีก็เริ่มหมดความอดทน เพราะคนในร้านยังคงหันมามองและวิพากษ์วิจารณ์ว่าเธอกับลูกหน้าไม่อาย เธอจึงลุกขึ้นแล้วโวยลั่นว่า "มองหาพระแสงอะไรมิทราบ คิดว่าตรงนี้คือเวทีจำอวดรึไง ไม่ได้แหกตาดูหนังสือพิมพ์กันเหรอ ไอ้ฆาตกรนั่นมันตายไปแล้ว นินทากันพอหรือยัง" หลังจากนั้นเธอก็บอกซูยอนว่าไม่ต้องไปสนคนนินทา เพราะทั้งเธอและซูยอนไม่ได้ฆ่าใคร
ตีสองครึ่งแล้วแต่จองอูยังคงนอนไม่หลับ เขาเลยออกมาเดินท่องสูตรคูณเล่นแก้เซ็ง พอได้ยินเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเขาก็กำหมัดในท่าเตรียมพร้อม และเดินท่องสูตรคูณไปยังที่มาของเสียงแบบกล้าๆ กลัวๆ พอเห็นซูยอนนั่งเล่นชิงช้า (ซึ่งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด) ตามลำพัง เขาก็จำได้ว่าเธอคือเด็กสาวที่ยืนเหม่อผมเผ้าปิดหูปิดตาอยู่หน้าเรือนจำ จึงเดินไปนั่งเล่นเป็นเพื่อน ซูยอนเห็นว่ามีคนมานั่งข้างๆ จึงหันไปมองด้วยความตกใจ พอเห็นหน้าซูยอนจองอูก็กล่าวว่า "ที่แท้หน้าตาเธอก็เป็นแบบนี้เอง" ซูยอนไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนจึงลุกหนีแต่จองอูขอร้องว่าอย่าเพิ่งไปเพราะเขาไม่ได้มีเจตนามารบกวนเธอ
จองอูยิ้มและทักทายซูยอนอย่างเป็นมิตร (เขามองป้ายชื่อเธอก่อนแนะนำตัว) แต่ซูยอนยังคงยืนนิ่งไม่พูดไม่จา จองอูจึงสงสัยว่าเธอเป็นใบ้หรือ พอซูยอนส่ายหน้า จองอูก็ถามต่อว่าแล้วทำไมเธอถึงไม่พูด ซูยอนถามกลับว่า "นายไม่รู้จักชั้นเหรอ" เธอนึกว่าจองอูจะรู้จักเธอเพราะคนแถวนี้ต่างก็รู้จักและรังเกียจเธอกับแม่กันทั้งนั้น แต่จองอูเพิ่งกลับมาจากอเมริกาเลยไม่ทราบข่าว เขาถามว่าเธอเป็นคนดัง เป็นดารา หรือเป็นใครกันแน่ เธอถึงคิดว่าเขารู้จักเธอ ซูยอนไม่รู้จะตอบยังไงเลยแอบหนีไปซะงั้น
จองอูตะโกนเรียกซูยอนว่า "กระโปรงแดง!" "คนดัง!" แต่ซูยอนไม่สนใจ พอจองอูร้องเรียกเธอว่า "ลี ซูยอน!" ซูยอนก็หยุดชะงักและเดินกลับไปหาจองอูที่สนามเด็กเล่น จองอูยังคงถามคำเดิมว่าเธอเป็นใครกันแน่ ขณะที่ซูยอนยังคงเงียบเหมือนเดิม ทันใดนั้นฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมา จองอูรีบวิ่งไปแอบใต้กระดานลื่น และกวักมือเรียกซูยอนให้รีบมาหลบฝน แต่ซูยอนบอกให้เขารอสักครู่แล้วรีบวิ่งกลับไปเอาร่มที่บ้าน ระหว่างหาร่มเธอเล่าเรื่องจองอูให้แม่ (ที่นอนเมาปลิ้น) ฟังอย่างตื่นเต้น เธอดีใจที่เขาเรียกชื่อเธอแทนที่จะเรียกว่า 'หมายเลข 27' เหมือนคนอื่นๆ และเขาก็ชวนเธอคุยอย่างเป็นมิตร
ซูยอวิ่งฝ่าสายฝนไปหาจองอู จากนั้นก็ยื่นร่มสีเหลืองให้แล้วบอกให้เขากางร่มกลับบ้าน จองอูมองซูยอนที่อยู่ในสภาพเนื้อตัวเปียกโชกด้วยความซาบซึ่งใจ เขากล่าวขอบคุณเธอแล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะนำร่มมาคืน พอรู้ว่าจะได้เจอเพื่อนใหม่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ซูยอนก็ยิ้มอย่างมีความสุข ระหว่างที่จองอูกำลังเดินกางร่มกลับบ้านอยู่ๆ ลมก็พัดร่มของซูยอนจนพลิกกลับด้านและก้านร่มหลุด จองอูพยายามที่จะซ่อมร่มแต่สุดท้ายก็คิดได้ว่าจะกางร่มไปทำไมในเมื่อตัวเปียกหมดแล้ว (ซูยอนเองก็คิดเช่นนี้ เธอจึงวิ่งฝ่าสายฝนกลับมาหาจองอูทั้งๆ ที่มีร่มอยู่ในมือ)
วันรุ่งขึ้นซูยอนรีบแต่งตัวออกจากบ้านด้วยท่าทางตื่นเต้น มยองฮีเห็นลูกสาวร่าเริงและพูดมากผิดปกติจึงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น พอรู้ว่าซูยอนจะออกไปหาเพื่อนเธอก็ยิ่งแปลกใจ เนื่องจากที่ผ่านมาซูยอนไม่มีเพื่อนสักคน ซูยอนจึงตัดบทว่า "ก็แค่คนที่หนูรู้จัก" จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป ทันใดนั้นก็มีเสียงกระจกแตกและของตกดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อซูยอนหันกลับไปดูก็พบว่าบนพื้นเต็มไปด้วยเศษกระจกและมีชามโลหะใบหนึ่งตกอยู่ พอรู้ว่ามีคนโยนชามทะลุกระจกออกมา ซูยอนก็หันไปมองที่หน้าต่างและพบหนุ่มน้อยคนหนึ่งพยายามพังลูกกรงหน้าต่าง ปรากฏว่าหนุ่มน้อยคนดังกล่าวก็คือ...ฮยองจุน
พอเห็นซูยอน ฮยองจุนก็รีบวิ่งไปหลบใต้ผ้าห่ม ซูยอนพยายามชะเง้อมองเข้าไปภายในห้องพลางถามด้วยความเป็นห่วงว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า อยู่ในนั้นคนเดียวโดยไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแลเลยหรือ ฮยองจุนเอาผ้าห่มคลุมหัวและไม่ยอมตอบคำถามใดๆ ซูยอนจึงเลิกเซ้าซี้ เธอคิดที่จะส่งชามคืนให้แต่กลับพบว่าประตูถูกล็อคกุญแจจากทางด้านนอก
เลขานัมบอกแทจุนว่ายังไม่พบร่องรอยของฮยองจุน จากนั้นก็ถามว่าจะให้จัดการอย่างไรกับฮยอนจูซึ่งร้องหาลูกชายตลอดเวลา แทจุนสั่งให้เลขานัมไปบอกฮยอนจูว่า ถ้าอยากได้ลูกชายคืนก็ต้องเอาเงินของตนคืนมา หลังจากนั้นก็ย้ำกับเลขานัมให้นำตัวฮยองจุนกลับมาให้ได้ไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็ตาม ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน โทรศัพท์มือถือของเลขานัมก็ดังขึ้น
มีรันคุยโทรศัพท์กับใครบางคนโดยออกความเห็นว่าควรจัดงานเงียบๆ ที่บ้าน จะได้ไม่มีนักข่าวมาวุ่นวาย ด้านจองอูกำลังจะนำร่มไปคืนซูยอนแต่ "ฮัน อารึม" (น้องสาวต่างมารดา) ขอตามไปด้วย จองอูจึงบอกให้อารึมเล่นตุ๊กตาหมีรอตนอยู่ที่บ้าน มีรันเห็นจองอูกำลังจะออกจากบ้านจึงแจ้งข่าวร้ายว่าปู่ของเขาเสียชีวิตแล้ว พอเห็นจองอูทำหน้าตกใจ มีรันก็ทักว่าจะตกใจไปทำไมในเมื่อเขาไม่เคยเห็นหน้าปู่เลยสักครั้ง
ซูยอนมาหาจองอูที่สนามเด็กเล่น แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เธอจึงได้แต่เฝ้ารอและลุ้นว่าเขาจะมาหรือไม่มา โดยหารู้ไม่ว่าในตอนนั้นจองอูกำลังสวมบทเจ้าภาพคอยต้อนรับแขกเหรื่อที่มาเคารพศพปู่แทนพ่อ เขาได้ยินมีรันคุยกับพ่อทางโทรศัพท์ (เรื่องฮยอนจูไม่ยอมบอกที่ซ่อนเงิน) จึงรู้ว่าแท้จริงแล้วพ่อของเขาไม่ได้ล้มป่วยจนมางานศพไม่ได้ เขาจึงคาดคั้นให้มีรันบอกความจริงมาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีรันรีบตัดบทโดยบอกให้เขากลับไปทำหน้าที่ต้อนรับแขกเหรื่อ พอเห็นว่ามีคนเดินผ่านมา เธอก็สร้างภาพให้คนอื่นเห็นว่าตนเองเป็นแม่เลี้ยงใจดีด้วยการจัดเน็คไทของจองอูให้เข้าที่พลางบอกว่า "อีกเดี๋ยวแม่จะตามเข้าไปข้างใน"
จองอูปัดมือมีรันออกแล้วบอกว่า เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นแม่ตอนที่พ่อไม่อยู่ จากนั้นก็ถามว่าพ่อตนอยู่ไหน ทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่ มีรันถามกลับว่าจองอูไม่รู้จริงๆ หรือ... พ่อของเขาทำทุกอย่างเพื่อปกป้อง 'เงิน' (รวมทั้งการเข้าไปอยู่ในคุกด้วย) เงินเป็นสิ่งเดียวที่พ่อของเขาสนใจ จองอูไม่พอใจที่มีรันพูดจาลบหลู่พ่อ มีรันจึงบอกว่าเธอก็แค่ตอบคำถามของเขา และถ้าหากเขาไม่อยากได้ยินเธอเรียกตัวเองว่า 'แม่' อีก ก็ควรรีบกลับอเมริกา เพราะเธอเองก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาเช่นกัน
ปรากฏว่าในตอนนั้น แทจุนไปพบฮยอนจู (ซึ่งถูกล่ามกุญแจที่ขา) ที่โรงพยาบาล เพื่อคาดคั้นให้เธอบอกที่ซ่อนเงิน เขากล่าวว่าแม้พ่อตนจะเรียกหาเธอตราบจนลมหายใจสุดท้าย แต่ตอนนี้พ่อตนตายแล้ว เธอจึงไม่มีใครคอยปกป้องหรือเชื่อใจได้อีกต่อไป หากเธอยังไม่ยอมบอกว่าเงินของตนอยู่ที่ไหนเธอได้เน่าตายอยู่ในนี้แน่ และเธอจะไม่มีวันได้เห็นหน้าลูกชายอีกต่อไป ฮยอนจูหัวเราะด้วยความรู้สึกสมเพชที่เขาวิ่งแจ้นมาหาเธอแทนที่จะไปเฝ้าศพพ่อ ซึ่งหมายความว่าเขาเองก็กำลังจนตรอก เธอรู้ว่าเขายังหาตัวลูกชายเธอไม่พบจึงบอกว่าถ้าอยากได้เงินคืนก็ให้นำตัวลูกชายเธอมาแลก แทจุนได้ยินดังนั้นจึงบอกด้วยความโกรธว่าหากตนไม่ได้เงินคืนก็อย่าหวังว่าคนอื่นจะได้
ฮยอนจูร้องบอกด้วยความคับแค้นใจว่า ท่านประธาน (พ่อแทจุน) เป็นคนให้เงินนั่นกับเธอ เธอไม่ได้ขโมยมันมา ท่านประธานรู้ว่าแทจุนเป็นคนโหดร้ายจึงให้เงินเธอไว้เพื่อปกป้องฮยอนจุนลูกชายของเธอ ดังนั้น หากเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเธอ เขาก็จะไม่ได้เงินสักแดงเดียว แทจุนเดาว่าเงินจำนวนมหาศาลต้องอยู่ที่ฮยอนจุน เขาจึงสั่งเลขานัมให้ทำทุกวิถีทางเพื่อนำตัวฮยอนจุนกลับมาให้ได้
หลังแทจุนกลับไปแล้ว เฮมี (พยาบาลประจำตัวท่านประธานผู้ล่วงลับ) ก็แฝงตัวเป็นพยาบาลโดยเข็นรถเข็นเข้ามาในห้องแล้วแอบเทน้ำสีเหลืองๆ ลงบนเตียง (จงใจให้ดูเหมือนฮยอนจูฉี่ราด) จากนั้นก็บอกคนของแทจุนว่าเธอจำเป็นต้องเปลี่ยนชุดให้คนไข้ พออยู่ในห้องตามลำพังฮยอนจูก็ถามถึงลูกชายทันที เฮมีบอกว่าฮยอนจุนอยู่กับตน เขายังมีชีวิตอยู่แต่ได้รับบาดเจ็บที่ขา เธอรู้สึกหวาดกลัวและไม่รู้ว่าจะรับมือเรื่องนี้ตามลำพังได้อย่างไรจึงแนะนำให้ฮยอนจูคืนเงินแทจุน ฮยอนจูบอกเฮมีว่า ท่านประธานตายแล้ว สิ่งเดียวที่พวกตนสามารถพึ่งพาและไว้ใจได้ในตอนนี้ก็คือ 'เงิน' หากเงินนั่นถูกชิงไป... ทั้งตัวเธอ ฮยอนจุน และเฮมีเองก็จะถูกแทจุนฆ่าตาย เฮมีฟังแล้วถึงกับน้ำตาร่วง เธอถามฮยอนจูทั้งน้ำตาว่าควรทำอย่างไรต่อไป ฮยอนจูจึงสั่งให้เฮมีลักพาตัวบุตรชายของแทจุน (จองอู)
เมื่อแทจุนมาที่ห้องเคารพศพ (ที่บ้าน) ก็พบจองอูกำลังนั่งสัปหงกด้วยความเหนื่อยล้า เขาสั่งให้ลูกน้องเก็บกวาดข้าวของ จากนั้นก็เรียกจองอูมาอบรมในห้อง โดยบอกว่าต่อไปนี้ห้ามทำไรตามอำเภอใจ อย่างเช่น โดดเรียนแล้วบินกลับเกาหลี เพราะตนจะยกโทษให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น จองอูถามพ่อว่าตนจะกลับมาที่นี่ช่วงปิดเทอมได้ไหม แทจุนรู้ว่าลูกชายอยากอยู่ใกล้ๆ ตนจึงบอกว่าถ้าไม่อยากกลับอเมริกาก็ไม่ต้องกลับ จองอูถามย้ำด้วยความดีใจว่าตนทำอย่างนั้นได้ด้วยหรือ แทจุนบอกลูกว่า "ชั้นไม่เหมือนปู่ของแก ชั้นไม่เชื่อใจคนอื่นที่อยู่รอบข้าง ลูกชายชั้น... 'ฮัน จองอู' เป็นคนเดียวที่ชั้นไว้ใจ รู้ไว้ซะด้วยว่าแกน่ะโชคดีที่เกิดมาเป็นลูกชายฮัน แทจุน เพราะฉะนั้น จงอย่าทำให้ชั้นผิดหวัง" (มีรันซึ่งแอบฟังอยู่ทางด้านนอกได้ยินแล้วรู้สึกผิดหวังและเจ็บใจ)
หลังกลับเข้าห้อง จองอูเห็นร่มสีเหลืองของซูยอนจึงนึกขึ้นได้ว่าเขานัดเธอไว้ และตอนนี้ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว ในเวลาเดียวกันนั้นซูยองก็กำลังเดินคอตกกลับบ้านหลังรอจองอูที่สนามเด็กเล่นมาตลอดทั้งวัน พอเดินผ่านบ้านที่ฮยอนจุนถูกขังเธอก็ชะเง้อดูที่หน้าต่าง พอเห็นฮยอนจุงนอนนิ่ง เธอก็ร้องถามว่าหลับหรือยัง?... ไม่สบายรึเปล่า? ในตอนนั้นฮยอนจุนกำลังนอนปวดแผล แต่พอได้ยินซูยอนบอกว่าถ้ายังไม่หลับและไม่เป็นอะไรก็ให้หันหน้ามา เขาจึงค่อยๆ หันไปมองเธอ เฮมีกลับมาเห็นเข้าก็ไม่พอใจที่ซูยอนสอดรู้สอดเห็น เธอจึงเตือนซูยอนว่าอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น
นักสืบคิมพยายามขอร้องหัวหน้าให้รื้อคดีใหม่ หลังพบว่าตนเองจับผู้ร้ายผิดคน (เนื่องจากฆาตกรตัวจริงยอมรับสารภาพแล้ว) เขาจึงอยากรับผิดชอบและแก้ไขข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น โดยบอกว่าอย่างน้อยๆ ก็ควรแจ้งให้ครอบครัวเหยื่อและผู้กระทำผิดทราบ แต่หัวหน้าของเขาแย้งว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เพราะลี แทซูถูกตัดสินว่ามีความผิดและโดนประหารชีวิตไปแล้ว หากความจริงถูกเปิดเผยหน่วยงานของเขาก็จะเสียชื่อ และตัวนักสืบคิมเองก็จะตกงาน นักสืบคิมรู้สึกผิดจึงแอบตามไปดูซูยอนห่างๆ ที่หน้าโรงเรียน พอเห็นว่าซูยอนโดนเพื่อนล้อและแกล้งขณะเดินเข้าโรงเรียน เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดและเจ็บใจยิ่งขึ้น
จองอูเดินถือร่มสีเหลืองมาตามหาซูยอนที่โรงเรียน (เขาเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่) นักเรียนหญิงสองคนเห็นว่าเขาเป็นเด็กใหม่จึงถามว่าเขากำลังตามหาใครอยู่หรือเปล่า จองอูถามกลับว่ารู้จักลี ซูยอนไหม ตอนแรกทั้งคู่ต่างทำหน้างงๆ แต่แล้วนักเรียนหญิงคนหนึ่งก็ร้อง "อ๋อ... หมายเลข 27" พอรู้ว่าจองอูกำลังตามหาใครทั้งคู่ก็ทำท่าตกใจแล้วรีบเดินหนีไป
พอเดินต่อไปเรื่อยๆ จองอูก็เห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งยืนออกันอยู่ที่หน้าประตูห้องคหกรรมพลางวิพากษ์วิจารณ์ว่า "ทำไม 'หมายเลข 27' ถึงยังไม่ยอมย้ายโรงเรียนอีก" เมื่อจองอูมองเข้าไปในห้องเขาก็พบซูยอนยืนอยู่ตามลำพัง คุณครูเห็นนักเรียนพากันยืนออที่หน้าประตูโดยไม่ยอมเข้าห้องจึงดุว่ามัวทำอะไรกันอยู่ บรรดานักเรียนจึงพากันโวยวายว่าเป็นเพราะ 'หมายเลข 27' อยู่ในห้อง พวกตนไม่อยากเรียนร่วมกับคนหน้าไม่อายอย่าง 'หมายเลข 27' ที่เป็นลูกสาวฆาตกร เกิดเธอคว้ามีดทำครัวมาไล่แทงพวกตนจะทำยังไง จองอูได้ยินแล้วถึงกับช็อค ซูยอนเห็นเพื่อนๆ ไม่ยอมเรียนร่วมกับเธอ จึงเดินก้มหน้าออกจากห้องแล้วบอกครูว่าจะไปห้องพยาบาลเพราะรู้สึกปวดท้อง พอซูยอนออกมาแล้วเพื่อนๆ จึงยอมเข้าไปเรียนในห้อง
ซูยอนหันมาเห็นจองอูก็รู้สึกตกใจแต่พอเห็นร่มในมือจองอูเธอก็ยิ้มออก ผิดกับจองอูที่ได้ยินซูยอนเรียกแล้วถึงกับสะดุ้ง ซูยอนจะเดินไปหาจองอูแต่จองอูถอยหนีด้วยความตกใจกลัว แถมยังซ่อนร่มไว้ทางด้านหลังอีกด้วย ซูยอนเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดหวังและเจ็บปวด เธอจึงเดินจากไปเงียบๆ... ขณะอยู่ในห้องเรียน จองอูถูกเพื่อนๆ รุมถามเกี่ยวกับโรงเรียนที่อเมริกา เพื่อนคนหนึ่งเห็นจองอูหันไปมองโต๊ะของซูยอนจึงเล่าให้ฟังว่าพ่อของเธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าคนตายไป 2 คน จากนั้นก็เตือนว่าอย่าเข้าใกล้ซูยอนเพราะเธอเป็นคนน่ากลัว จองอูไม่อาจทนฟังจึงลุกหนี พอเห็นว่าข้างนอกฝนตกเขาก็ยิ่งนึกถึงซูยอน
จองอูระบายความรู้สึกทั้งหมดลงในเกมบาสเกตบอล ทำให้ลีลาการเล่นของเขาทั้งรุนแรงและดุดัน จนทำให้เพื่อนที่อยู่ทีมตรงข้ามไม่พอใจ ยิ่งเขานำสไตล์การเล่นอเมริกันฟุตบอลมาใช้ในกีฬาบาสฯ ก็ยิ่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามถูกผลัก ถูกกระแทก จนเจ็บตัวและล้มระเนระนาดไปตามๆ กัน หลังจบการแข่งขัน จองอูโดนเพื่อนนักเรียนสั่งสอนด้วยการชกหน้าหนึ่งทีโทษฐานที่เล่นแรงเกินเหตุ เรื่องราวคงไม่บานปลายไปมากกว่านี้หากจองอูไม่ตามมาเอาคืน เป็นเหตุให้เขาโดนนักเรียนสามคนรุมกระทืบ แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีลูกบาสนับสิบลูกกระเด็นมาใส่จองอูและเหล่านักเรียนนักเลง
จองอูระบายความรู้สึกทั้งหมดลงในเกมบาสเกตบอล ทำให้ลีลาการเล่นของเขาทั้งรุนแรงและดุดัน จนทำให้เพื่อนที่อยู่ทีมตรงข้ามไม่พอใจ ยิ่งเขานำสไตล์การเล่นอเมริกันฟุตบอลมาใช้ในกีฬาบาสฯ ก็ยิ่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามถูกผลัก ถูกกระแทก จนเจ็บตัวและล้มระเนระนาดไปตามๆ กัน หลังจบการแข่งขัน จองอูโดนเพื่อนนักเรียนสั่งสอนด้วยการชกหน้าหนึ่งทีโทษฐานที่เล่นแรงเกินเหตุ เรื่องราวคงไม่บานปลายไปมากกว่านี้หากจองอูไม่ตามมาเอาคืน เป็นเหตุให้เขาโดนนักเรียนสามคนรุมกระทืบ แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีลูกบาสนับสิบลูกกระเด็นมาใส่จองอูและเหล่านักเรียนนักเลง
ซูยอนก้มหน้าก้มตาลากรถเข็นมาตามเก็บลูกบาสพลางเอ่ยปากขอโทษสามหนุ่มที่เข้ามาขัดจังหวะ ขณะก้มเก็บลูกบาสซูยอนแอบกระซิบบอกจองอูให้อยู่นิ่งๆ เพราะถ้าหากเขาไม่ตอบโต้นักเรียนกลุ่มนี้ก็จะเลิกราไปเอง หลังจากนั้นซูยอนก็เดินเข้าไปเก็บลูกบาสที่อยู่ตรงหน้าสามหนุ่ม ทั้งสามหนุ่มรู้ว่าซูยอนเป็นใครจึงพากันถอยหนีและเดินออกจากสนามไป แต่แล้วอยู่ๆ จองอูก็ปาลูกบาสใส่หัวนักเรียนคนหนึ่งแล้วท้าให้มาสู้กันต่อทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่ในสภาพสะบักสะบอม ทำให้โดนรุมกระทืบอีกครั้ง ซูยอนเห็นดังนั้นก็ร่ำไห้และนึกถึงตอนที่ตัวเองโดนพ่อทำร้าย
ก่อนกลับบ้าน ซูยอนพบว่าจองอูนำร่มของเธอมาแขวนไว้ที่ล็อกเกอร์ พอเห็นจองอูยืนติดฝนอยู่หน้าตึก ซูยอนก็ยื่นร่มให้ จองอูถึงกับสะดุ้งและเบี่ยงตัวหลบด้วยความตกใจราวกับว่าเธอกำลังยื่นมีดมาแทงเขา เมื่อเห็นว่าจองอูลังเลไม่ยอมรับร่มเพราะกลัวเธอ ซูยอนก็รู้สึกเสียใจจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เธอบอกจองอูด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือว่า ตนไม่ใช่ฆาตกรและไม่เคยคิดที่จะฆ่าใคร หลังจากนั้น ซูยอนก็ปาดน้ำตาแล้วขอให้จองอูยอมรับร่มเพราะถ้าเปียกฝนจะทำให้ยิ่งเจ็บแผล จองอูไม่ยอมรับร่มทั้งยังถอยหนี เขาตวาดใส่เธอด้วยความอัดอั้นว่า ทำอย่างนี้กับตนทำไม ในเมื่อตนแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก เธอก็น่าจะเข้าใจและไปให้พ้น ตนก็แค่อยากคืนร่มและตอนนี้ก็หมดธุระกับเธอแล้ว
ซูยอนฝืนยิ้มให้จองอู (ซึ่งถอยหนีเธอจนต้องออกไปยืนตากฝน) และกล่าวว่า "เป็นเพราะชั้นเธอเลยเปียกฝนจนได้...ขอโทษนะ! ไม่มีอะไรหรอก ชั้นไม่ได้ร้องไห้เพราะรู้สึกเศร้า แต่เป็นเพราะลมพัดเลยทำให้แสบตา" พูดจบซูยอนก็เดินจากไป จองอูรู้สึกสับสนจึงได้แต่ยืนนิ่งพลางครุ่นคิดถึงคำพูดของซูยอน
ซูยอนเดินตากฝนกลับบ้านทั้งๆ ที่ถือร่มอยู่ในมือ พอเดินผ่านสนามเด็กเล่นเธอก็หยุดมองชิงช้าพลางนึกถึงตอนที่เจอจองอูครั้งแรก (เขาเป็นคนแรกที่เรียกเธอว่า "ลี ซูยอน" และเป็นคนเดียวที่คุยกับอย่างเธอเป็นมิตร) จองอูเองก็นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเช่นกัน เขาจึงมานั่งชิงช้า (ตัวเดิม) ท่ามกลางสายฝน พลางทบทวนเรื่องราวต่างๆ ระหว่างเขากับซูยอน (ซูยอนเป็นฝ่ายทำเพื่อเขามาโดยตลอด)
ระหว่างทางกลับบ้านซูยอนได้ยินเสียงดังมาจากห้องของฮยอนจุน เฮมีร้องขอฮยอนจุนว่าอย่าคิดหนีออกไปข้างนอกเพราะถ้าถูกจับตัวไปทุกอย่างก็จบ ก่อนถามว่าไม่อยากเจอแม่หรือ ซูยอนได้ยินดังนั้นก็ชะเง้อมองฮยอนจุนด้วยความเป็นห่วงทำให้ถูกเฮมีไล่ตะเพิด ในเวลาเดียวกันนั้น มยองฮีก็กำลังวิ่งฝ่าสายฝนกลับบ้าน พอเห็นลูกสาวเดินตากฝนทั้งๆ ที่ถือร่มอยู่ในมือ เธอเลยแย่งร่มมากางและพบว่าในร่มมีกระดาษแผ่นเล็กๆ พร้อมข้อความ 'ร่มของเด็กที่ดังสุดในหมู่บ้าน...ลี ซูยอน' ห้อยอยู่ มยองฮีนึกว่าซูยอนเป็นคนเขียนข้อความดังกล่าวจึงประชดว่าถ้าภูมิใจนักทำไมไม่เขียนชื่อพ่อลงไปด้วย พอเห็นซูยอนยืนยิ้มเธอก็ถามลูกว่ามีความสุขนักหรือไงที่ได้กลายเป็นคนดัง
จองอูยังคงเล่นชิงช้าท่ามกลางสายฝน เขาแกว่งชิงช้าแรงขึ้นๆ พลางนึกถึงตอนที่พบซูยอนครั้งแรก (เขาเป็นฝ่ายชวนเธอคุยและตะโกนเรียกชื่อเธอ) ในที่สุดเขาก็กระโดดลงจากชิงช้าและตัดสินใจวิ่งไปหาซูยอนที่บ้าน ขณะที่นักสืบคิมก็กำลังจะไปเยี่ยมซูยอนกับแม่ที่บ้านเช่นกัน
พอกลับถึงบ้าน ซูยอนก็เขียนจดหมายถึงจองอูเล่นๆ โดยไม่คิดที่จะส่งให้เขาอ่าน เธอขอบคุณเขา และนึกสงสัยว่าหากพ่อเธอไม่ได้เป็นฆาตกร เธอกับเขาจะเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่ มยองฮียกโต๊ะกับข้าวเข้ามาในห้องโดยใช้เท้าเขี่ยร่มให้พ้นทาง ซูยอนเห็นเข้าก็ทำเสียงไม่พอใจและรีบหยิบร่มขึ้นมาดูอย่างทะนุถนอม สองแม่ลูกยังไม่ทันลงมือทานข้าวก็มีเสียงคนเคาะประตู
จองอูยังคงเล่นชิงช้าท่ามกลางสายฝน เขาแกว่งชิงช้าแรงขึ้นๆ พลางนึกถึงตอนที่พบซูยอนครั้งแรก (เขาเป็นฝ่ายชวนเธอคุยและตะโกนเรียกชื่อเธอ) ในที่สุดเขาก็กระโดดลงจากชิงช้าและตัดสินใจวิ่งไปหาซูยอนที่บ้าน ขณะที่นักสืบคิมก็กำลังจะไปเยี่ยมซูยอนกับแม่ที่บ้านเช่นกัน
พอกลับถึงบ้าน ซูยอนก็เขียนจดหมายถึงจองอูเล่นๆ โดยไม่คิดที่จะส่งให้เขาอ่าน เธอขอบคุณเขา และนึกสงสัยว่าหากพ่อเธอไม่ได้เป็นฆาตกร เธอกับเขาจะเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่ มยองฮียกโต๊ะกับข้าวเข้ามาในห้องโดยใช้เท้าเขี่ยร่มให้พ้นทาง ซูยอนเห็นเข้าก็ทำเสียงไม่พอใจและรีบหยิบร่มขึ้นมาดูอย่างทะนุถนอม สองแม่ลูกยังไม่ทันลงมือทานข้าวก็มีเสียงคนเคาะประตู
เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านซูยอน จองอูก็ถึงกับตกตะลึงเมื่อพบแม่ซูยอนกำลังทะเลาะกับคนกลุ่มหนึ่ง เธอร่ำไห้และตวาดใส่ผู้บุกรุกอย่างเหลืออดว่าให้เลิกทำกับเธอแบบนี้ เพราะเธอไม่ได้ฆ่าใคร และตอนนี้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรก็โดนประหารจนตายตกไปตามกันแล้ว จะเอาอะไรกับเธออีก แม่และภรรยาของเหยื่อคดีฆาตกรรมร่ำไห้พลางร้องบอกมยองฮีว่า ลูกมยองฮียังมีชีวิตอยู่ ส่วนลูกชายตนตายไปแล้ว เอาลูกชายของตนคืนมา มยองฮีได้ยินดังนั้นจึงผลักซูยอนให้หญิงคนดังกล่าวแล้วบอกว่า "งั้นก็เอามันไป จะเอามันไปฆ่าหรืออยากทำอะไรก็เอาเลย เชิญตามสบาย"
ซูยอนร่ำไห้พลางกอดแขนแม่แน่นแต่กลับถูกแม่สะบัดออกทำให้เธอเสียหลักล้มคว่ำ ซูยอนจึงกอดขาแม่ไว้แต่ก็ถูกแม่ผลักไส มยองฮีพูดประชดญาติผู้ตายว่า หากซูยอนตายทุกคนคงพอใจ ซูยอนหันไปร้องขอความเห็นใจและบอกญาติผู้ตายว่า "หนูผิดไปแล้วๆ" ทำให้ถูกมยองฮีทุบตีอย่างหนัก เพราะไม่พอใจที่ซูยอนร้องขอความเมตตาทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด มยองฮีรู้สึกเหลือทนที่คนผิดตายไปแล้ว แต่เธอและลูกกลับยังคงถูกลงโทษ เธอจึงบีบคอซูยอนแล้วบอกให้ไปตายด้วยกันจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว ซูยอนยังไม่อยากตายจึงคลานหนีแม่ แต่แล้วเธอกลับพบจองอูยืนน้ำตาคลออยู่ตรงหน้า เธอจึงลุกขึ้นและวิ่งหนีไปทางอื่นโดยสวมรองเท้าเพียงข้างเดียว
จองอูคว้ารองเท้าข้างหนึ่งของซูยอนแล้วรีบวิ่งตามไป เขาตะโกนเรียกชื่อซูยอนตลอดทาง แต่ซูยอนยังคงวิ่งหนี เนื่องจากจองอูเพิ่งโดนรุมกระทืบมาหมาดๆ เขาจึงไล่ตามเธอไม่ทัน ครั้นพอได้ยินเสียงชิงช้า จองอูก็รีบตรงไปยังสนามเด็กเล่นแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า พอหันไปมองใต้กระดานลื่นจองอูก็ยิ้มออกเมื่อเห็นขาข้างหนึ่งของซูยอนโผล่ออกมา เขาจึงเดินไปหาและโยนรองเท้าให้เธอ ก่อนบอกว่า "จับได้แล้ว!"
เมื่อเห็นซูยอนก้มหน้าหลบ จองอูก็ถามว่า "คิดว่าแค่หลบหน้าก็หนีชั้นได้เหรอ" ซูยอนจึงชักเท้า (ที่มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่) กลับ และขยับตัวหลบ จองอูถามอีกว่า "คิดว่าเก็บเท้าแล้วก็หนีชั้นได้งั้นสิ" จองอูเรียกซูยอน "กระโปรงลายดอก!" "คนดัง!" แต่ซูยอนยังคงนั่งนิ่ง เขาจึงเรียกเธอว่า "ลี ซูยอน!" ในที่สุดซูยอนก็ยอมเงยหน้าและหันมามองจองอู จองอูจึงพูดกับเธอว่า "ลูกสาวฆาตกร...ลี ซูยอน เรามาเป็นเพื่อนกันนะ"
เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ติดตามชมได้ใน "Missing You รักสุดใจ" ทางช่อง 1 เวิร์คพอยท์ทีวี
* เนื้อหาโดย luvasianseries
นักแสดงนำ
ปาร์ก ยูชอน
รับบท ฮัน จองอู
ยูน อึนเฮ
รับบท ลี ซูยอน / โจอี (จอย)
ยอ จินกู รับบท ฮัน จองอู ตอนอายุ 15 ปี / คิม โซฮยอน รับบท ลี ซูยอน ตอนอายุ 15 ปี
ยู ซึงโฮ
รับบท คัง ฮยองจุน / แฮร์รี่ บอร์ริสัน
จาง มีอินเอ
จาง มีอินเอ
รับบท คิม อึนจู
* ภาพจากเอ็มบีซี
*** หากท่านเป็นเจ้าของลิขสิทธิภาพ / คลิป ที่ปรากฏในหน้านี้ และไม่อนุญาตให้นำมาเผยแพร่ซ้ำ กรุณาแจ้งมายังอีเมล์ luvasianseries@hotmail.com เพื่อที่เราจะได้ทำการลบข้อมูลของท่านออกจากระบบ และต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ***
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เพื่อป้องกันสแปม ความเห็นของคุณจะปรากฏทันทีที่ได้รับการตรวจสอบจากเรา