เรื่องย่อ ศึกรักพิชิตบัลลังก์ (General and I)

กำกับ: จวีเจว๋เลี่ยง
เขียนบท: จางหย่งเชิน
แนวละคร: โรแมนติก, ย้อนยุค
จำนวนตอน: 62
ออกอากาศ: จีน - 2 มกราคม 2560 ทางหูหนานทีวี

                 ไทย - วันจันทร์-ศุกร์ เวลา 12.50 น. ทางช่อง 3 เอชดี (หมายเลข 33) ตั้งแต่วันที่ 27 เมษายน 2563 - 5 พฤศจิกายน 2563 (เปลี่ยนเวลาออกอากาศเป็น 01.15-01.45 น. ตั้งแต่วันที่ 1 กันยายน 2563)

เรื่องย่อ

ละคร "ศึกรักพิชิตบัลลังก์" (General and I) ดัดแปลงจากนิยายเรื่อง "孤芳不自赏" (A Lonely Fragrance Waiting to be Appreciated) ของนักเขียนหญิงนาม  "เฟิงน่ง" (ชื่อนิยายภาษาไทยคือ  "จอมนางคู่บัลลังก์" แปลโดย "หลินโหม่ว") เนื้อหากล่าวถึงเรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางไฟสงครามระหว่าง "ฉูเป่ยเจี๋ย" (เจิ้นเป่ยหวัง) แม่ทัพหนุ่มผู้เก่งกาจและอาจหาญแห่งแคว้นจิ้น กับ "ไป๋พิงถิง" สาวใช้ผู้รอบรู้ ชาญฉลาด และมากความสามารถแห่งจวนจิ้งอันหวังในแคว้นเยียน ซึ่งได้รับยกย่องว่าเป็น "หนี่ว์จูเก่อ" หรือ "จู่เก่อหญิง" (จูเก่อ เป็นชื่อสกุลของ "ขงเบ้ง")

จิ้น, เยียน, เหลียง และไป๋หลาน เป็นสี่แคว้นที่เปิดศึกรบรากันไม่รู้จักจบสิ้น ในบรรดาแคว้นทั้งสี่ แคว้นจิ้นนับว่าแข็งแกร่งและมีอำนาจมากที่สุด โดยแคว้นจิ้นมี "เจิ้นเป่ยหวัง" ยอดขุนพลผู้เก่งกล้าเป็นกำลังหลักของบ้านเมือง เจิ้นเป่ยหวังคนที่ว่านี้มีนามว่า "ฉูเป่ยเจี๋ย" เขาเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้เรืองอำนาจ อาจหาญ เชี่ยวชาญด้านกลศึก ทั้งยังเป็นยอดฝีมือและยอดนักรบที่เก่งกล้าเกินใคร นั่นจึงทำให้อีกสามแคว้นต่างหวั่นเกรง ด้านแคว้นเยียนมีแม่ทัพใหญ่วัยชรา "จิ้งอันหวัง" และบุตรชายนาม "เหอเสีย" เป็นเสาหลักของบ้านเมือง ในจวนจิ้งอันหวังมีสาวใช้ที่ไม่ธรรมดานางหนึ่งชื่อ "ไป๋พิงถิง" แม้ได้ชื่อว่าเป็นสาวใช้ แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอนั้นหรูหราสุขสบายกว่าคุณหนูบางบ้านด้วยซ้ำ ทั้งนี้เพราะเธอเป็นผู้มีปัญญา ฉลาดปราดเปรื่อง และรอบรู้สรรพวิชา เธอไม่เพียงมีความสามารถด้าน ดนตรี บทกวี เย็บปัก ฯลฯ แต่ยังเป็นกุนซือที่ช่วยเหอเสียวางกลยุทธทางการทหารและยุทธวิธีการรบอีกด้วย 

* "เจิ้นเป่ยหวัง" เป็นบรรดาศักดิ์ของ "ฉูเป่ยเจี๋ย" (แซ่ "ฉู่" ชื่อ "เป่ยเจี๋ย") 
* "จิ้งอันหวัง" เป็นบรรดาศักดิ์ของแม่ทัพ "เหอเซิ่ง" ส่วน "เสี่ยวจิ้งอันหวัง" หรือ "จิ้งอันหวังน้อย" เป็นคำที่ผู้คนเรียกขาน "เหอเสีย" (บุตรชายของจิ้งอันหวัง) อย่างยกย่อง

หลังพิงถิงช่วยเหอเสียวางกลศึกจนทัพนับแสนของแคว้นจิ้นแตกพ่าย จวนจิ้งอันหวังก็ยิ่งมีความดีความชอบ มีอำนาจทางการทหารมากขึ้น ทั้งยังเป็นที่รักและศรัทธาของประชาชน นั่นจึงทำให้ "มู่หรงซู่" ที่เพิ่งครองตำแหน่ง "เยียนหวัง" (เจ้าครองแคว้นเยียน) ได้ไม่นานเกิดความหวาดระแวง เขากล่าวหาเหอเสียว่าเป็นกบฏและสั่งกำจัดทุกคนในจวนจิ้งอันหวังทั้งที่เหอเสียเพิ่งมีชัยกลับมา พิงถิงกับเหอเสียจำต้องแยกกันหลบหนี แม้รอดตายมาได้แต่เหอเสียต้องสูญเสียทั้งบิดามารดาในคราเดียว (ทั้งคู่ปลิดชีพตนเอง) เหอเสียคิดว่าฉูเป่ยเจี๋ยสังหารบิดาตนจึงบังเกิดความโกรธแค้น ฉูเป่ยเจี๋ยบังเอิญพบพิงถิงในสภาพบาดเจ็บจึงช่วยเธอเอาไว้ ครั้นพบว่าปิ่นหยกของมารดาอยู่ที่พิงถิงเขาจึงรู้ว่าเธอเป็นรักแรกที่เฝ้าตามหา (เขาเคยมอบปิ่นหยกอันนี้ให้เด็กผู้หญิงที่เคยช่วยชีวิตตนและมารดาเมื่อยี่สิบปีก่อน) 

ในที่สุด ฉูเป่ยเจี๋ยกับพิงถิงก็มีใจให้กัน แต่การที่เป็นคนต่างแคว้นและมีบุญคุณความแค้นต่อกัน ความรักทั้งสองจึงไม่ราบรื่น แถมทั้งคู่ยังตกอยู่ในวังวนของศึกรักศึกรบไม่รู้จักจบสิ้น เพราะความแค้นบังตาเหอเสียจึงกลายเป็นคนใจโฉดและกระหายสงคราม พิงถิงไม่อาจทนเห็นแผ่นดินลุกเป็นไฟจึงจับมือฉูเป่ยเจี๋ยทำศึกกับเหอเสียหมายให้เป็นสงครามครั้งสุดท้ายและนำพาความสงบสุขมาสู่ใต้หล้า

เนื้อหาตอนที่หนึ่ง

ละครเปิดฉากด้วยภาพแผนที่ของแคว้น จิ้น, เยียน, เป่ยเหลียง (เหลียงเหนือ) และไป๋หลาน ที่ต่างรบรากันไม่รู้จักจบสิ้นหมายแย่งชิงความเป็นใหญ่ - ในภาพ: บนซ้าย คือ เป่ยเหลียง (北凉), ตรงกลาง คือ ไป๋หลาน (白兰), ล่างซ้าย คือ เยียน (燕) [ถ้าออกเสียง "เยี่ยน" จะแปลว่า "นกนางแอ่น"] และ ล่างขวา คือ จิ้น (晋)

 

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อแคว้นจิ้นกับแคว้นเยียนเปิดศึกห้ำหั่นกัน โดยเหตุการณ์เกิดขึ้นช่วงกลางฤดูร้อนซึ่งในตอนนั้นแคว้นเยียนกำลังเผชิญวิกฤติภัยแล้งอย่างหนัก "เจิ้นเป่ยหวัง" แห่งแคว้นจิ้น นาม  "ฉูเป่ยเจี๋ย" (ฉายา "เทพสงคราม")  กรีธาทัพนับแสนไปยังป้อมปราการด้านทิศใต้ของแคว้นเยียนอันเป็นที่ตั้งของเมืองปู๋ป่าน (ปกติแล้วเมืองนี้มีแม่น้ำปู๋เป็นปราการธรรมชาติแต่ยามนี้แล้งหนักแม่น้ำเลยเหือดแห้ง) "เสี่ยวจิ้งอันหวัง" แห่งแคว้นเยียน นาม "เหอเสีย" ได้รับมอบหมายให้มาปกป้องเมืองปู๋ป่านในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน เขารู้ดีว่าสถานการณ์ของฝ่ายตนตกเป็นรองทุกด้านจึงตั้งรับอยู่บนป้อมระหว่างรอทัพหนุนด้วยใจจดจ่อ

ขณะตั้งทัพเผชิญหน้าศัตรูริมฝั่งแม่น้ำที่เหือดแห้ง "ฉู่โม่หราน" (แม่ทัพคนสนิทของฉูเป่ยเจี๋ย) กล่าวอย่างย่ามใจว่า ยามนี้แม่น้ำปู๋เหือดแห้ง ไม่ว่าอะไรก็ขวางทัพนับแสนของพวกตนไม่อยู่ เช่นนี้แล้วเมืองปู๋ป่านจะต้องถูกทัพของพวกตนตีแตกในชั่วพริบตา ครั้นเห็นว่าบนป้อมปราการของแคว้นเยียนมีเพียงนายน้อยแห่งจวนจิ้งอันหวัง (หมายถึง "เหอเสีย") เขาก็บ่นเสียดายที่ "จิ้งอันหวัง" (บิดาเหอเสีย) ไม่อยู่ที่นี่ ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวว่า "พ่อเสือไม่มีลูกเป็นสุนัข" เขาเตือนโม่หรานว่าอย่าประเมินเหอเสียต่ำไป  เหอเสียมีชื่อเสียงเลื่องลือตั้งแต่เยาว์วัยและสร้างผลงานใหญ่ให้แคว้นเยียนมานานแล้ว ดังนั้นห้ามประมาทโดยเด็ดขาด

ทันใดนั้นก็มีรถม้าแล่นเข้าไปในเมืองปู๋ป่าน หลัง "ลู่เคอ" รายงานว่า "ไป๋พิงถิง" มาที่นี่ เหอเสียจึงรีบไปพบเธอทันที พิงถิงเดินถือฉิน (เครื่องสายโบราณ) เข้าไปหาเหอเสียด้วยสายตาที่มุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว และไม่มีทีท่าหวั่นเกรงแม้แต่น้อยทั้งที่อยู่ในห้วงสงคราม ครั้นถูกถามว่าทัพหนุนมาถึงหรือยัง ไป๋พิงถิงจึงกล่าวให้ทุกคนได้ยินว่าทหารหนึ่งแสนนายจะมาถึงในไม่ช้า พูดจบเธอก็ขอคุยกับเหอเสียตามลำพัง (เธอเรียกเขาว่า "นายน้อย") ที่แท้ "เยียนหวัง" (เจ้าครองแคว้นเยียน) ไม่ยอมส่งทัพหนุนมาให้ตามที่ร้องขอ ซ้ำยังมีบัญชาให้เหอเสียปกป้องเมืองปู๋ป่านด้วยชีวิต เหอเสียได้ยินแล้วรู้สึกหนักใจ เขาบ่นว่าตนมีทหารในมือแค่แปดพันนายแต่ศัตรูที่อยู่ตรงหน้ามีกำลังนับแสน เช่นนี้แล้วจะสู้ศึกได้อย่างไร พิงถิงบอกให้เหอเสียวางใจเพราะเธอมีแผนรับมือ จากนั้นก็เล่าแผนการให้ฟัง 

เหอเสียทำตามแผนของผิงถิงโดยเป็นฝ่ายเริ่มเปิดศึกแทนที่จะตั้งรับ เขาขี่รถม้าศึกออกไปเผชิญหน้ากับศัตรูนับแสนโดยหยุดอยู่ริมสะพานข้ามแม่น้ำ (อันเหือดแห้ง) อีกฝั่ง  จากนั้นก็ท้าประลองกับฉูเป่ยเจี๋ยแบบตัวต่อตัวก่อนเปิดศึกใหญ่  โม่หรานเตือนฉูเป่ยเจี๋ยว่าเหอเสียกำลังยั่วยุและล่อให้เขาออกไป ทั้งยังบอกด้วยว่าเหอเสียเป็นคนมากเล่ห์เพทุบาย  ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวว่า "การศึกมิหน่ายเล่ห์" (ในการทำศึกต่างฝ่ายย่อมต้องใช้กลอุบายหลอกล่อศัตรู) และรับคำท้าทันที พิงถิงซึ่งอยู่บนป้อมปราการเตรียมบรรเลงเพลงฉิน ที่แท้เธอจะใช้ท่วงทำนองเพลงเป็นอาณัติสัญญาณในการเดินเกมรบ (ให้เหอเสียฟังสัญญาณจากเธอ) ก่อนหน้านี้เธอสังเกตปรากฏการณ์บนท้องฟ้าแล้วพบว่าวันนี้จะมีฝนตกหนักนอกเมืองตอนใกล้เที่ยง เธอจึงวางแผนให้เหอเสียลวงฉูเป่ยเจี๋ยไปต่อสู้บริเวณทางน้ำ วิธีนี้จะทำให้ทัพศัตรูแตกพ่ายโดยที่พวกตนไม่ต้องสู้รบ

 

เมื่อฉูเป่ยเจี๋ยและเหอเสียควบรถม้าศึกเข้าโรมรันกันกลางสะพานไม้ (สะพานข้ามแม่น้ำ) พิงถิงจึงเริ่มบรรเลงเพลง ฉูเป่ยเจี๋ยทำลายล้อรถม้าศึกของเหอเสียแล้วเหวี่ยงทั้งคนและรถลงจากสะพาน หลังจากนั้นเหอเสียก็เงียบหายไป ฉูเป่ยเจี๋ยไม่ตามลงไปดู เขากระโดดเหยียบหลังม้าแล้วยืนสังเกตการณ์จากด้านบน ในตอนนั้นท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยน เมื่อฉูเป่ยเจี๋ยเงยหน้ามองฟ้าก็พบว่าเมฆฝนดำทะมึนกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาพร้อมสายลม เหอเสียฉวยโอกาสโจมตีฉูเป่ยเจี๋ยโดยพุ่งตัวขึ้นมาจากใต้สะพาน เมื่อพิงถิงเร่งท่วงทำนองเพลงฉิน เหอเสียก็เข้าปะทะกับฉูเป่ยเจี๋ยอย่างดุเดือดตามท่วงทำนอง ทันใดนั้นก็เริ่มมีฟ้าร้องฟ้าผ่า โม่หรานแหงนหน้ามองฟ้าก่อนกวาดตามองป้อมปราการของแคว้นเยียน ครั้นผ้าม่านพลิ้วไหวโม่หรานจึงพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งบรรเลงเพลงฉินในศาลาที่อยู่บนป้อม เขารู้สึกได้ว่าท่วงทำนองที่เธอบรรเลงมีบางอย่างแอบแฝงจึงยิงธนูใส่ทันที ปรากฏว่าลูกธนูพุ่งเฉียดใบหน้าของพิงถิงก่อนปักลงบนเสา พิงถิงเหลือบมองลูกธนูอย่างไม่สะทกสะท้านและยังคงบรรเลงเพลงต่อไปด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ครั้นพายุฝนเริ่มโหมกระหน่ำทำนองเพลงฉินก็ยิ่งเร่งเร้า ฉูเป่ยเจี๋ยรู้ว่าเหอเสียมีแผนการบางอย่างแต่ยังคงต่อสู้ท่ามกลางสายฝนอย่างห้าวหาญ ครั้นเหอเสียพลัดตกสะพานอีกครั้งฉูเป่ยเจี๋ยจึงตามลงไปฟาดฟันที่ใต้สะพานทันที เมื่อถึงเวลา (มวลน้ำปริมาณมหาศาลไหลบ่าลงมาตามทางน้ำ) พิงถิงก็บรรเลงเพลงอย่างกระแทกกระทั้น เหอเสียรีบกระโจนขึ้นหลังม้าที่อยู่บนสะพานและท้าท้ายฉูเป่ยเจี๋ยว่า "ถ้าแน่จริงก็ตีเมืองให้แตก" ก่อนควบม้าเข้าประตูเมืองตามแผน ฉูเป่ยเจี๋ยยืนมองเหอเสียอย่างครุ่นคิด แต่โม่หรานดันสั่งให้ทหารตีเมืองปู๋ป่านทันที ทัพหน้าของแคว้นจิ้นจึงดาหน้าไปยังป้อมปราการของแคว้นเยียน ครั้นพบว่าทหารเยียนนิ่งผิดปกติ แถมพิงถิงยังคงบรรเลงเพลงฉินอย่างต่อเนื่องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉูเป่ยเจี๋ยจึงรู้สึกสังหรณ์ใจ ครั้นกวาดตามองโดยรอบและพบว่าน้ำป่าอันเชี่ยวกรากกำลังไหลบ่าลงมาตามแนวแม่น้ำ เขาจึงสั่งให้ทหารหยุดเคลื่อนทัพทันที เพียงชั่วพริบตาแม่น้ำที่เหือดแห้งก็กลายเป็นสายน้ำอันเชี่ยวกราก เหล่าทหารที่อยู่บนทางน้ำจึงถูกกระแสน้ำพัดพาและกลืนร่างหายไป

โม่หรานรีบขี่ม้ามารับฉูเป่ยเจี๋ยก่อนที่สะพานไม้จะพังถล่ม  พิงถิงออกมายืนดูผลงานของตนด้วยท่าทีสงบนิ่ง ฉูเป่ยเจี๋ยทำได้เพียงยืนมองทหารของตนถูกกระแสน้ำพัดพาไป แม้หยุดยั้งทัพใหญ่ (ทัพหลวง) เอาไว้ได้แต่เขาก็สูญเสียทัพหน้าไปไม่น้อย  เขาเงยหน้ามองหญิงสาวที่อยู่บนป้อม (เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัดเพราะระยะทางไกลและฝนตก)  พลางเปรยว่ายังเร็วไปที่จะบอกว่าใครชนะศึกนี้ ฉูเป่ยเจี๋ยสั่งให้โม่หรานนำทัพใหญ่ไปตั้งค่ายห่างจากที่นี่ 10 ลี้ (5 ก.ม.) หลังตั้งค่ายเสร็จแล้วค่อยไปพบตนที่เมืองฉางจื่อ (ของแคว้นเยียน) ตามลำพัง

เหอเสียกล่าวชมพิงถิงที่พยากรณ์ฝนฟ้าได้อย่างแม่นยำและนำมาใช้ประโยชน์ได้ทันท่วงที แต่ทว่าพิงถิงยังคงไม่วางใจ แม้ทัพจิ้นล่าถอยไปแล้วแต่เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เธอสงสัยว่าทำไม "เยียนหวัง" (เจ้าครองแคว้นเยียน นาม "มู่หรงซู่") ถึงส่งนายน้อยของตน (เหอเสีย) มาสู้ศึกที่ไม่มีโอกาสชนะ แต่เหอเสียไม่ใส่ใจเพราะเห็นว่าไหนๆ พิงถิงก็ช่วยตนวางแผนจนทัพจิ้นแตกพ่าย พิงถิงตั้งข้อสังเกตว่าฉูเป่ยเจี๋ยถอนทัพเร็วและง่ายดายเกินไปซึ่งการทำเยี่ยงนี้ผิดวิสัยของเขา เหอเสียยอมรับว่าฉูเป่ยเจี๋ยเป็นแม่ทัพที่ยากต่อกร ต่อให้บิดาตนอยู่ในช่วงที่แข็งแกร่งสุดๆ ยังมีโอกาสรบชนะเพียงครึ่ง พิงถิงชี้ว่าแม้อุบายน้ำท่วมจะใช้ได้ผล แต่นั่นเป็นกลศึกที่ได้มาเพราะโชคช่วยมากกว่า เทพสงครามในตำนานอย่างฉูเป่ยเจี๋ยจะถอนทัพดื้อๆ เพราะโชคเข้าข้างศัตรูได้อย่างไร ที่สำคัญทัพหลวงของเขายังอยู่ดี ไม่มีอะไรเสียหาย ผิดกับพวกตนที่ไม่มีทัพหนุน หากฉูเป่ยเจี๋ยจัดกระบวนทัพใหม่แล้วรอให้สถานการณ์น้ำท่วมคลี่คลาย ไม่เกินสามวันเขาต้องกลืนแคว้นพวกตนได้แน่ แต่เขากลับเลือกที่จะถอนทัพ เธอมองว่าการที่พวกตนชนะฉูเป่ยเจี๋ยอย่างง่ายดายเป็นอะไรที่น่าเคลือบแคลงจึงแนะเหอเสียว่าอย่าเพิ่งกลับราชสำนัก แต่เหอเสียแย้งว่าเธอคิดมากเกินไป

อันที่จริงเหอเสียเข้าใจทั้งหมดที่เธอพูด แต่ถ้าเขาไม่กลับไปรายงานราชสำนักบิดามารดาเขาจะพลอยเดือดร้อน เหอเสียชี้ว่าเยียนหวังเพิ่งขึ้นครองตำแหน่งได้ไม่นานจึงหวั่นเกรงสถานะในวังของมารดาตน (มารดาเหอเสียเป็นองค์หญิงและพี่สาวของเยียนหวัง มีบรรดาศักดิ์เป็น "จ่างกงจู่") เขาหวังให้ตนตายคาสนามรบจะได้ยึดอำนาจทางการทหารและจับกุมบิดามารดาตน ความจริงจวนจิ้งอันหวังของตนไม่สามารถเคลื่อนทัพมาสู้ศึกนี้ แต่พอเห็นบ้านเมืองมีภัยพวกตนเลยจำต้องส่งทหารมาปกป้อง ตนกำลังเผชิญทั้งศึกนอกศึกในแต่ทำได้เพียงเดินหน้าสู้และต้องเป็นฝ่ายชนะเท่านั้น โชคดีที่ศึกครานี้ตนเป็นฝ่ายชนะ ตนเชื่อว่าหากกลับไปพร้อมชัยชนะเยียนหวังคงไม่กล้าแตะต้องตน

ณ ท้องพระโรงแคว้นจิ้น (ตำหนักไท่จี๋)  "จิ้นหวัง" (เจ้าครองแคว้นจิ้น นาม "ซือหม่าหง") รู้สึกเดือดดาลหลังได้รับรายงานว่าทัพนับแสนของฉูเป่ยเจี๋ยพ่ายให้กับศัตรูที่มีกำลังทหารเพียงแปดพันนาย เพราะฝนตกหนักและมีน้ำป่าไหลหลากทำให้เกิดน้ำท่วมฉับพลัน เขาไม่พอใจที่ฉูเป่ยเจี๋ยสั่งถอยทัพกลางคันทั้งที่ยังไม่สู้รบโดยอ้างว่าไม่ต้องการฝืนเจตนาสวรรค์ "เซี่ยเหิง" (ตำแหน่ง "ไท่เว่ย" เป็นขุนนางฝ่ายบู๊ที่มีตำแหน่งสูงสุด) รีบออกโรงแก้ต่างให้ฉูเป่ยเจี๋ย โดยบอกจิ้นหวังว่าฉูเป่ยเจี๋ยเป็นแม่ทัพที่รอบคอบและเชี่ยวชาญด้านกลศึก เขานำทัพสู้ศึกมานานหลายปีและไม่เคยปราชัยเลยสักครั้ง จึงไม่มีทางทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด ตนเชื่อว่าฉูเป่ยเจี๋ยต้องมีแผนอื่นในใจแน่นอน ดังนั้นโปรดให้เวลาเขาอีกสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจมีการเปลี่ยนแผนก็เป็นได้ ถึงกระนั้นจิ้นหวังยังคงเจ็บใจที่ทัพนับแสนของแคว้นตนต้องมาพ่ายให้ทัพที่มีกำลังแค่แปดพันเพียงเพราะเกิดพายุฝน เขาโวยลั่นว่าถ้าแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่ฉูเป่ยเจี๋ยป่านนี้ตนคงสั่งตัดหัวไปแล้ว

จิ้นหวังไม่สนว่าสิ่งที่ทหารของตนต้องเผชิญจะร้ายแรงหรือเสี่ยงอันตรายแค่ไหน ต่อให้มีดตกลงมาจากท้องฟ้าดุจห่าฝน หรือสายน้ำที่ไหลหลากเป็นธาราพิษ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ต้องนำทัพบุกไปพิชิตศัตรูให้จงได้ "จางซ่างซู" ("ซ่างซู" เป็นชื่อตำแหน่ง หมายถึง ราชเลขาฯ) ได้ยินดังนั้นจึงแอบยิ้ม จิ้นหวังบอกให้เซี่ยเหิง (เซี่ยไท่เว่ย) ถ่ายทอดคำสั่งด่วนของตนไปให้ฉูเป่ยเจี๋ย โดยกล่าวว่า...ไม่ว่าฉูเป่ยเจี๋ยจะมีแผนการใดก็ตามให้รีบตีเมืองปู๋ป่านทันที จากนั้นให้บุกทะลวงเข้าไปตีเมืองฉางจื่อและยึดครองต้าเยียนให้ได้ในคราเดียว หากคราวนี้ทำพลาดอีกจะถูกลงโทษตามกฏทหาร ครั้นรู้ว่าฉูเป่ยเจี๋ยลอบเข้าไปในเมืองฉางจื่อตามลำพังหลังสั่งให้ทหารถอยทัพและตั้งค่ายห่างจากเมืองปู๋ป่าน 10 ลี้ (5 ก.ม.) จิ้นหวังก็ได้แต่นึกสงสัยว่าฉูเป่ยเจี๋ยมีแผนการอะไร

เยียนหวังจัดพิธีต้อนรับเหอเสียอย่างยิ่งใหญ่ ทั้งยังออกมารอรับหน้าประตูชัยเต๋อเซิ่งเหมินพร้อม "เยียนหวังโฮ่ว" (ชายาเจ้าครองแคว้นเยียน นาม "เล่อเยี่ยน") เยียนหวังโฮ่วบ่นว่าทำไมต้องมากพิธีและให้เกียรติเหอเสียถึงเพียงนี้ ในเมื่อเขาเป็นเพียง 'หวังเยี่ย'* ที่อยู่นอกราชวงศ์ (เธอไม่นับญาติกับเหอเสียแม้มารดาเหอเสียจะเป็นพี่สาวเยียนหวัง ที่สำคัญเขาเป็นคนสกุล "เหอ" ไม่ใช่สกุล "มู่หรง") เยียนหวังเหลือบมองพระชายาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ขณะที่ "เล่อตี๋" (บิดาเยียนหวังโฮ่ว) แอบส่งสายตาปรามเยียนหวังโฮ่วให้สงบปากสงบคำ

* "หวังเยี่ย" เป็นสรรพนามเรียกผู้ที่มีบรรดาศักด์หรือราชทินนามลงท้ายด้วยคำว่า "หวัง" แม้คำว่า "หวัง" จะใช้เรียกกษัตริย์และเจ้าครองแคว้น (อ๋อง) ในยุคศักดินา แต่ผู้ที่ถูกเรียกว่าหวังเยี่ยไม่จำเป็นต้องมีเชื้อสายกษัตริย์ อาจเป็นขุนนางที่มีความดีความชอบและได้รับการปูนตำแหน่งศักดินา เช่น บิดาของเหอเสียที่ได้รับการแต่งตั้งเป็น "จิ้งอันหวัง" เป็นต้น 

ที่แท้กลางดึกคืนก่อนฉูเป่ยเจี๋ยลอบเข้าวังมาพบเยียนหวังหลังถอยทัพ เยียนหวังโวยว่าตนส่งเหอเสียไปทำศึกที่เมืองปู๋ป่านตามที่ได้ตกลงกับจิ้นหวังแล้ว นึกไม่ถึงว่าทัพนับแสนของฉูเป่ยเจี๋ยจะไม่มีปัญญาต่อกรกับทัพของเหอเสียที่มีกำลังพลเพียงแปดพัน  ฉูเป่ยเจี๋ยสวนกลับว่าเยียนหวังต้องเจ็บใจกว่าตนแน่ที่เหอเสียเป็นฝ่ายรบชนะ จากนั้นก็เสี้ยมว่ายามนี้จวนจิ้งอันหวังได้สร้างผลงานด้านการทหารอีกครั้ง ทุกคนในเมืองฉางจื่อต่างแซ่ซ้องยินดีกับชัยชนะครานี้ แต่ทว่าคนที่เหล่าราษฎรต่างพากันสรรเสริญคือจ่างกงจู่กับจิ้งอันหวัง มีใครบ้างที่นึกถึงเยียนหวัง ตอนนี้ครอบครัวจิ้งอันหวังสามารถครองใจอาณาประชาราษฎร์ แล้วเยียนหวังที่เพิ่งครองตำแหน่งมาหมาดๆ จะนั่งบัลลังก์อย่างวางใจได้อย่างไร

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เยียนหวังจัดฉากต้อนรับเหอเสียในวันนี้ ขณะออกมายืนรอหน้าประตูเมือง เยียนหวังได้เห็นภาพบาดตาว่ามีประชาชนแห่มารอต้อนรับเหอเสียตลอดสองข้างทาง แถมทุกคนยังพากันคุกเข่าคารวะและแซ่ซ้องเหอเสียด้วยความเคารพศรัทธา เขาจึงซ่อนความอิจฉาริษยาเอาไว้ภายใน เมื่อเหอเสียมาถึงและถูกปลดอาวุธตามธรรมเนียม เยียนหวังจึงยิ้มต้อนรับก่อนกล่าวยกย่องเหอเสียที่มีชัยกลับมา ทั้งยังชมว่าเหอเสียเป็นลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น จากนั้นก็ประกาศต่อหน้าคนทั้งเมืองว่าตนจะตบรางวัลอย่างงามให้เหอเสีย รางวัลที่ว่าคือสุรารสเลิศและกระบี่ล้ำค่า เยียนหวังมองเหอเสียดื่มสุราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ทว่าดวงตากลับฉายแววอำมหิต หลังจากนั้นเขาก็ยื่นกระบี่ให้เหอเสีย เหอเสียเป็นนักรบย่อมนิยมชมชอบกระบี่แต่เขารู้สึกไม่วางใจเลยอ้างว่าขุนนางไม่สมควรถืออาวุธต่อหน้าเยียนหวัง เยียนหวังจึงบีบเหอเสียด้วยการชักกระบี่ออกจากฝักแล้วจ่อไปที่ลำคอของเหอเสีย

เหอเสียถึงกับหน้าถอดสีเพราะไม่รู้ว่าเยียนหวังกำลังเล่นลูกไม้อะไรกันแน่ แต่พอเห็นว่ากระบี่ที่อยู่ตรงหน้าคือยอดกระบี่ 'โม่เฮย' ซึ่งเป็นของล้ำค่าหาใดปาน เหอเสียจึงอดยินดีปรีดาไม่ได้  เยียนหวังรู้หวังเหอเสียนิยมสุดยอดศาสตราจึงกล่าวว่า กระบี่โม่เฮยหล่อจากเหล็กดำที่ฝังอยู่ใต้น้ำแข็งนานนับพันปี บาดแผลที่เกิดจากคมกระบี่เล่มนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นสีดำทำให้ยากต่อการรักษา แม้รอยบาดเล็กๆ ก็อาจทำให้ถึงตายได้ ครั้นเยียนหวังบอกให้ยอมรับกระบี่แต่โดยดี เหอเสียจึงชิงกระบี่ในมือเยียนหวังมากวัดแกว่ง (เฉียดลำคอเยียนหวัง) ก่อนเสียบคืนสู่ฝัก จากนั้นจึงคุกเข่ารอรับ เยียนหวังฝืนยิ้มทั้งที่โกรธจนปากสั่น จากนั้นก็โยนกระบี่ให้เหอเสีย

เยียนหวังชวนเหอเสียเข้าวังไปดื่มฉลองด้วยกัน (เป็นแผนลวงสังหารแบบปิดประตูตีแมวดังเช่นเหตุการณ์ "งานเลี้ยงที่หงเหมิน" ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อ 206 ปีก่อนคริสตกาล) เหอเสียอ้างว่าตนเพิ่งชนะศึกกลับมาจึงขอกลับค่ายทหารเพื่อดูแลกองทัพก่อน เยียนหวังจะรั้งตัวเหอเสียไว้แต่พิงถิงมาตามเหอเสียกลับจวนเสียก่อนโดยอ้างว่าจ่างกงจู่ (มารดาเหอเสีย) ล้มป่วยกระทันหัน เยียนหวังได้ยินกิตติศัพท์ของพิงถิงมานาน ทั้งยังรู้ว่าเธอเป็นกุนซือที่ช่วยให้เหอเสียเอาชนะทัพนับแสนของฉูเป่ยเจี๋ยจึงเรียกเธอเข้ามาหาใกล้ๆ และกล่าวชื่นชม เยียนหวังโฮ่ว (ซึ่งไม่เป็นที่โปรดปราน) ไม่สนสายตาห้ามปรามของบิดา เธอเดินเข้าไปหาพิงถิงและตั้งข้อสังเกตว่าในเมืองฉางจื่อมีคนแซ่ไป๋ไม่กี่คน เธอได้ยินว่าสมัยเจ้าครองแคว้นคนก่อนมีกุนซือคนหนึ่งชื่อ "ไป๋เหอยง" (บิดาพิงถิง) เขาเป็นผู้รอบรู้เช่นเดียวกับพิงถิง น่าเสียดายที่ถูกตัดสินว่าเป็นกบฏ เยียนหวังโฮ่วถามพิงถิงว่าเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม พิงถิงตอบว่าตนเป็นเพียงสาวใช้ต้อยต่ำในจวนจิ้งอันหวังจึงไม่เคยได้ยินและไม่รู้จักคนที่เยียนหวังโฮ่วเอ่ยถึง จากนั้นก็ตัดบทด้วยการขออนุญาตพาเหอเสียกลับไปเยี่ยมมารดาที่ป่วยหนัก เยียนหวังไม่มีทางเลือกเลยจำต้องยอมอนุญาต

แต่พอหันหลังกลับเข้าประตูเมือง เยียนหวังก็สั่งให้ทหารองครักษ์สามพันนายที่อยู่ในวังตามไล่ล่าเหอเสีย โดยใส่ร้ายว่าเหอเสียลอบนำป้ายคำสั่งไปแอบอ้างบัญชาการกองทัพโดยพลการ และศึกที่เมืองปู๋ป่านแท้จริงแล้วเป็นการก่อกบฏ นอกจากนี้ เยียนหวังยังสั่งให้ทหารปิดล้อมจวนจิ้งอันหวังและสังหารทุกคน...ยกเว้นพิงถิง

ที่แท้พิงถิงล่วงรู้ความคิดของเยียนหวังจึงเตรียมรับมือได้อย่างทันการณ์ ระหว่างเดินทางพิงถิงบอกเหอเสียว่ามารดาของเขาสบายดี หากเยียนหวังไม่ออกมารอรับเหอเสียนอกประตูเมืองเธอคงไม่กล้าโกหก เธอได้ข่าวว่าเยียนหวังเรียกระดมพลทหารองครักษ์สามพันนายในวังเลยคิดแผนการนี้ขึ้นมา เพราะหากเหอเสียเข้าวังมีหวังไม่รอดแน่  เธอกล่าวว่าตนอพยพคนในจวนทั้งหมดออกมาแล้วและกำลังจะพาเหอเสียไปพบครอบครัวบนยอดเขาอู๋เหล่า (ทั้งคู่ไม่รู้ว่ากำลังถูกฉูเป่ยเจี๋ยจับตาดูอยู่) เหอเสียสบโอกาสขอพิงถิงแต่งงาน เขากล่าวว่าแม้พิงถิงมีสถานะเป็นสาวใช้แต่ไม่มีใครในจวนมองพิงถิงเช่นนั้น เขาได้หารือกับมารดาแล้วและจะหาฤกษ์มงคลแต่งงานกับเธอหลังสถานการณ์คลี่คลาย พิงถิงกล่าวว่าจวนจิ้งอันหวังชุบเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก เธอเป็นลูกขุนนางที่มีความผิดติดตัว หากมารดาเหอเสียไม่รับตนไว้ เธอคงไม่มีชีวิตอยู่ตราบจนทุกวันนี้ พิงถิงตั้งใจว่าจะอุทิศตนเพื่อจวนจิ้งอันหวัง จึงคิดว่าการได้อยู่ในจวนตลอดไปไม่ว่าในสถานะสาวใช้หรืออนุ (ภรรยา) ล้วนเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอ เหอเสียลั่นวาจาว่าจากนี้ไปชีวิตของพิงถิงจะอยู่ในความดูแลของตน

ขณะจับตาดูรถม้าของเหอเสีย ฉูเป่ยเจี๋ยนึกถึงคืนที่ลอบเข้าไปพบเยียนหวัง เขาต้องการให้สองแคว้นจิ้น-เยียนสงบศึก หลังสู้รบกันอย่างยืดเยื้อมานานและมีผู้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก เขากล่าวว่าเยียนหวังเพิ่งขึ้นครองตำแหน่งจึงอาจไม่รู้ว่าราษฎรของทั้งสองฝ่ายต่างทุกข์ยากแสนเข็ญ ขืนยังคงสู้รบกันต่อไปเกรงว่าแคว้นเยียนศึกนอกยังไม่ทันจาง ศึกในจะปะทุขึ้นเสียก่อน เจ้าครองแคว้นที่ราษฎรสิ้นศรัทธาจะสูญสิ้นทุกสิ่ง (รวมทั้งแผ่นดิน) เช่นนี้แล้วพวกตนจะเปิดศึกครั้งนี้จริงๆ หรือ เยียนหวังแย้งว่าตนให้โอกาสฉูเป่ยเจี๋ยแล้วและโทษฉูเป่ยเจี๋ยที่ไม่คว้าโอกาสนั้นไว้เอง ฉูเป่ยเจี๋ยแย้งกลับว่าตนไม่อยากเห็นผู้คนเดือดร้อนเพราะภัยสงครามอีก เขาชี้ว่าหากเยียนหวังกวาดล้างจวนจิ้งอันหวังให้สิ้นซากจะไม่มีคนจุดชนวนสงครามอีกต่อไป ตนรับรองได้ว่าหลังจากนั้นเยียนหวังจะครองตำแหน่งอย่างสงบสุข  (เขาจะไม่นำทัพมาตีแคว้นเยียน) เพียงเท่านี้ก็แก้ปัญหาได้ทั้งศึกนอกศึกใน เยียนหวังโวยว่าฉูเป่ยเจี๋ยจะบีบให้ตนเป็นคนลงมืองั้นหรือ ฉูเป่ยเจี๋ยชี้ว่าเรื่องภายในแคว้นเยียน เยียนหวังย่อมต้องรับผิดชอบ เขาเตือนว่ากองทัพตนตั้งค่ายห่างจากเมื่อปู๋ป่านสิบลี้ และทิ้งท้ายว่าจะรอฟังข่าวดี

โม่หรานรายงานฉูเป่ยเจี๋ยว่า เยียนหวังส่งพลซุ่มโจมตีออกจากวังแล้ว แต่ดูเหมือนจวนจิ้งอันหวังจะไหวตัวทันเลยพากันหนีไปตั้งหลักบนยอดเขาอู๋เหล่า ฉูเป่ยเจี๋ยเดาว่าคนที่ช่วยจวนจิ้งอันหวังคือกุนซือที่คาดการณ์ได้อย่างแม่นยำ (และทำให้ทัพเขาแตกพ่ายเพราะน้ำหลาก) เขามองว่าลำพังเยียนหวังคงเอาไม่อยู่แน่เลยคิดยื่นมือช่วย เพราะขืนปล่อยให้ครอบครัวจิ้งอันหวังรอดชีวิตปัญหาจะยิ่งบานปลาย เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงสั่งให้โม่หรานเปลี่ยนเส้นทางรถม้าของเหอเสียโดยให้มุ่งตรงไปที่วังแทน 

ครั้นรู้ตัวว่ารถม้าวิ่งออกนอกเส้นทางเหอเสียจึงชักกระบี่ออกมาต่อสู้กับโม่หราน แต่สู้กันได้ไม่นานโม่หรานก็หนีไปดื้อๆ กว่าจะรู้ตัวว่าตกหลุมพรางรถม้าของเหอเสียก็วิ่งเข้าเขตวังแล้ว หัวหน้าทหารองครักษ์เห็นเหอเสียยืนถือกระบี่อยู่บนรถม้าจึงตะโกนบอกลูกน้องว่า เหอเสียถือกระบี่บุกเข้าวังหมายสังหารเยียนหวัง เหอเสียพยายามอธิบายแต่ไม่เป็นผล ครั้นเห็นจวนจิ้งอันหวังถูกวางเพลิง พิงถิงจึงร้องบอกเหอเสียว่าพูดไปก็เปล่าประโยชน์ (ทหารเหล่านี้ได้รับคำสั่งให้มาฆ่าเหอเสียตั้งแต่ต้น) เหอเสียไม่อาจต้านทหารมากมายได้เพียงลำพังจึงพาพิงถิงขี่ม้าหนีไป เพื่อตอบแทนบุญคุณของจวนจิ้งอันหวัง พิงถิงจึงนำเสื้อคลุมของเหอเสียมาสวมแล้วล่อทหารไปอีกทางเพื่อเปิดทางให้เหอเสียหลบหนี เธอยืนกรานว่าจะทำเช่นนี้เพราะรู้ว่าเยียนหวังไม่ต้องการเอาชีวิตตน แต่สุดท้ายก็พิงถิงถูกธนูยิงเข้าที่กลางหลัง ก่อนพลัดตกจากหน้าผาและร่วงลงสู่ผิวน้ำ

ในที่สุด จิ้งอันหวัง (นาม "เหอเซิ่ง") และ จ่างกงจู่ (นาม "มู่หรงเหอเหริน") ผู้เป็นภรรยา ก็เดินทางมาถึงยอดเขาอู๋เหล่า จิ้งอันหวังรู้สึกได้ว่ามีคนดักซุ่มอยู่จึงบอกให้จ่างกงจู่กลับเข้าไปนั่งในรถม้า ที่แท้ฉูเป่ยเจี๋ยมาดักรอจิ้งอันหวังบนยอดเขาอู๋เหล่าหมายทวงหนี้ชีวิต ทั้งนี้เมื่อสามปีก่อนตอนเกิดศึกจิ้น-เยียน จิ้งอันหวังเป็นฝ่ายปราชัยแต่ฉูเป่ยเจี๋ยยอมไว้ชีวิตเขา ทั้งนี้เพราะจิ้งอันหวังสัญญาว่าตนและคนในจวนจะไม่ทำศึกอีก เพียงสองเดือนให้หลังจิ้งอันหวังกลับผิดสัญญา เขาเปิดศึกโจมตีและรุกรานแคว้นจิ้นอย่างไม่หยุดหย่อน ราษฎรแคว้นจิ้นล้วนประสบเคราะห์กรรมด้วยน้ำมือจิ้งอันหวัง ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวว่าถ้าไม่เป็นเพราะสองสามปีมานี้จิ้งอันหวังล้มป่วยจนต้องวางมือ  ตนจะบุกทะลวงมาถึงเมืองปู๋ป่านได้อย่างไร ตนเชื่อว่าทางเดียวที่จะยุติสงครามและสร้างสันติสุขระหว่างสองแคว้นคือการกวาดล้างจวนจิ้งอันหวังให้สิ้นซาก ซึ่งเยียนหวังเองก็เห็นด้วยกับตนเพราะเขาอยากครองบัลลังก์อย่างมั่นคง ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวว่าตนมาที่นี่เพื่อทวงหนี้ชีวิตที่ติดค้างกันเมื่อสามปีก่อน และนี่ก็เป็นเรื่องระหว่างตนกับจิ้งอันหวังเท่านั้น จิ้งอันหวังไม่มีทางเลือกจึงสั่งให้ "ตงจั๋ว" พาจ่างกงจู่หนีไป

** จบตอนที่หนึ่ง **

* เนื้อหาโดย luvasianseries / ดูอัลบั้มภาพได้ ที่นี่

รายชื่อนักแสดง

นักแสดงนำ

 

จงฮั่นเหลียง (Wallace Chung)

รับบท ฉูเป่ยเจี๋ย (เจิ้นเป่ยหวัง)

(นักแสดง / นักร้อง ชาวฮ่องกง)

 

หยางอิ่ง (Angelababy)

รับบท ไป๋พิงถิง

(นักแสดง / นางแบบ ชาวจีน)

 

ซุนอี้โจว

รับบท เหอเสีย

(นักแสดง ชาวจีน)

 

กานถิงถิง

รับบท องค์หญิงเย่าเทียน

(นักแสดง ชาวจีน)

 แคว้นจิ้น

(ซ้าย) จินเฉียวเฉี่ยว รับบท เหรินเต๋อไทเฮา - (นักแสดง / นักร้อง ชาวจีน)

(ขวา) สืออวี่เยียน รับบท ฉู่อวี๋ - (นักแสดง / นักร้อง ชาวจีน)

(ซ้าย) อวี๋โป รับบท ซือหม่าหง - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) หวังรุ่ยจื่อ รับบท จิ้นหวังโฮ่ว (ชายาจิ้นหวัง) - (นักแสดง ชาวจีน)

(ซ้าย) เติ้งซา รับบท จางอวิ๋นเอ๋อร์ (จางกุ้ยเฟย) - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) เฉิงฮ่าวเฟิง รับบท จางซ่างซู - (นักแสดง / ผู้ดำเนินรายการ ชาวจีน)

 

(ซ้าย) หลี่ว์ฉิง รับบท ซวงเอ๋อร์ - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) จางอวิ๋น รับบท เฉินโหมว - (นักแสดง / ผู้กำกับ ชาวจีน)

 

(ซ้าย) เว่ยปิ่งฮั่ว รับบท ฉู่โม่หราน  - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) จูเจี้ยนจวิน รับบท เซี่ยเหิง - (นักแสดง / นายแบบ ชาวฮ่องกง)

แคว้นเหลียง

(ซ้าย) หวังเช่อ รับบท เหลียงหวัง - (นักแสดง / นายแบบ ชาวจีน)

(ขวา) ฉีหัง รับบท เจ๋ออิ่น - (นักแสดง ชาวจีน)

 

(ซ้าย) ม่ายตี๋น่า (Madina Memet) รับบท หยางเฟิ่ง - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) หลิวเหมิงเหมิง รับบท เยียนสือซานเหนียง  - (นักแสดง ชาวจีน)

(ซ้าย) กู่หมิงฮั่น รับบท เยียนรั่วหาน - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) หวังเทียนเจ๋อ รับบท เจ๋อชิ่ง - (นักแสดง ชาวจีน)

 

ชวีมู่เซิน รับบท มู่เหยียน - (นักแสดง ชาวจีน)

แคว้นเยียน

 

(ซ้าย) หลี่เซียวหนิง รับบท เยียนหวัง (มู่หรงซู่) - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) หวังจื๋อจื่อ รับบท เยียนหวังโฮ่ว (ชายาเจ้าครองแคว้นเยียน) - (นักแสดง ชาวจีน)

 

(ซ้าย) อวี๋หรงกวง รับบท เหอเซิ่ง - (นักแสดง / ผู้กำกับ / โปรดิวเซอร์ ชาวจีน)

(ขวา) ว่านเหม่ยซี รับบท จ่างกงจู่ - (นักแสดง ชาวจีน)

 

(ซ้าย) หวังลี่ รับบท เล่อตี๋ - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) หูเหวินเจ๋อ รับบท ตงจั๋ว - (นักแสดง ชาวจีน)

ซุนเหว่ย รับบท ลู่เคอ - (นักแสดง / นักร้อง ชาวจีน)

ไป๋หลาน

 

(ซ้าย) หลี่ฮ่าวฮั่น รับบท กุ้ยฉางชิง - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) ซ่งเหวินจั้ว รับบท กุ้ยเหยียน - (นักแสดง ชาวจีน)

 

(ซ้าย) หวังเทียนเฉิน รับบท ฟานลู่ - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) หม่าเฉิงเฉิง รับบท เฟิงอิน - (นักแสดง ชาวจีน)

มู่เล่อเอิน รับบท ลวี่อี - (นักแสดง ชาวจีน)

อื่นๆ 

(ซ้าย) เฉินต้าเฉิง รับบท ฮั่วอวี่หนาน - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) โจวหยาง รับบท จุ้ยจวี๋ - (นักแสดง / นางแบบ ชาวจีน)

 

(ซ้าย) หลี่ชิงอวี้ รับบท ฉู่จ่างเสี้ยว - (นักแสดง ชาวจีน)

(ขวา) - หลี่จิ้นหรง รับบท ไป๋เหอยง  - (นักแสดง ชาวจีน)

คลิปตัวอย่างและเพลงประกอบ

รวมคลิปเบื้องหลังจาก  Croton MEGA HIT 克頓傳媒2020史詩傑作

*** หากท่านเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ภาพ / เนื้อหา / คลิป ที่ปรากฏในหน้านี้ และไม่อนุญาตให้นำมาเผยแพร่ซ้ำ กรุณาแจ้งมายังอีเมล์ luvasianseries@hotmail.com เพื่อที่เราจะได้ทำการลบข้อมูลของท่านออกจากระบบ และต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ***