แทกิล ยอดพยัคฆ์นักล่า ตอนที่ 10

แทกิลรู้สึกเสียใจที่รู้ข่าวว่าออนยอนแต่งงานกับซง แทฮา ทำให้หมดอาลัยตายอยาก ขณะที่ชอลวุงจะตามไปฆ่าโอรสรัชทายาท แต่ถูกแทฮามาขวางเอาไว้ ทำให้สังหารไม่สำเร็จ และส่งให้ฮันซัมพาตัวองค์ชายหนีไป

เนื้อหา 

ตอนที่แล้วเราได้รู้ว่าควาก ฮันซัมไม่ใช่คนทรยศ แต่เขาทำตามแผนของอิม ยองโฮ ที่ต้องการให้แทฮาและพวกเขายอมรับว่ายักยอกเสบียงหลวงไปขาย เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้

ระหว่างที่ฮันซัมพาองค์ชายน้อยหลบหนีโดยมีชอลวุงตามติดไปทางด้านทิศเหนือ แทฮาและเฮวอนก็ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของทหาร ส่วนทางด้านแทกิลที่มาตามหาทาสสาวออนยอนในบ้านชนชั้นสูงที่หมู่บ้านมกโก ก็ได้พบกับอดีตทาสคึนนอมโดยไม่คาดฝัน

เมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วชนชั้นสูงที่อยู่ในบ้านก็คือ อดีตทาสคึนนอมที่เผาบ้านและฆ่าคนในครอบครัวของเขาเมื่อ 10 ปีก่อน แทกิลก็ถือดาบสั้นคู่กายพุ่งเข้าหาด้วยความโกรธแค้น ขณะที่คิม ซงฮวาน หรืออดีตทาสคึนนอม ได้แต่ยืนตะลึงด้วยความตกใจ

แทกิลจ่อดาบสั้นเข้าที่คอของอดีตทาสทรยศจนเลือดซึม แล้วค่อยๆ กดตัวคิม ซงฮวานให้คุกเข่าลงกับพื้น (เพื่อแสดงความเป็น 'นาย') เมื่อคิม ซงฮวานคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว แทกิลก็หัวเราะด้วยความสะใจ เขาทั้งเตะและถีบคิม ซงฮวานจนหงายหลังลงไปนอนกับพื้น จากนั้นก็ใช้ดาบสั้นจ่อคอแล้วถามถึงสิ่งที่อยากรู้มานานนับ 10 ปีว่า "ออนยอนอยู่ที่ไหน?"

แม้จะถูกกดให้อยู่ต่ำกว่า แต่อดีตทาสที่ใช้ชีวิตเยี่ยงชนชั้นสูงมานานนับสิบปีอย่างคิม ซงฮวาน ก็ยังพยายามลุกขึ้นนั่งจึงถูกแทกิลตบหน้าคว่ำ เขาทักท้วงว่าตน 'ไม่ใช่ทาส' ของแทกิลอีกแล้ว แทกิลย้ำว่าถึงจะสวมรอยเป็นชนชั้นสูง แต่ทาสก็ยังคงเป็นทาสอยู่วันยังค่ำ (แทกิลพูดพลางตบหน้าคิม ซงฮวาน อย่างดูถูกและข่มเหง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำสมัยที่ยังเป็นนายน้อย)

คิม ซงฮวาน กล่าวว่าตนไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ได้ทำลงไป จึงขอให้แทกิลสังหารตนเสีย แทกิลจ่อดาบไปที่ลำคอของคิม ซงฮวานอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ลงมือสังหาร (เขายังรอคำตอบที่ต้องการ) คิม ซงฮวาน จึงถามอย่างท้าทายว่า ลังเลทำไม ในเมื่อตนคือทาสหลบหนีที่ฆ่าพ่อแทกิลเองกับมือ  แทกิลหัวเราะทั้งๆ ที่น้ำตาคลอเบ้า แล้วเอาคืนด้วยการใช้ดาบกรีดลงบนใบหน้าคิม ซงฮวานด้วยความโกรธแค้น 

ขณะที่คิม ซงฮวาน กำลังตกที่นั่งลำบาก  เฮวอนและแทฮาก็กำลังตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของทหารบนเกาะเชจู เฮวอนรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าจึงมองแทฮาอย่างวิตกกังวล แทฮาแสดงท่าทีปกป้องเฮวอนก่อนวางดาบลงกับพื้นเหมือนจะยอมจำนน จากนั้นก็หันมาบอกเฮวอนว่า 'ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี' เฮวอนพยักหน้าด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น แทฮาเห็นเฮวอนมั่นใจในตัวเขา จึงยิ้มให้เธออย่างพึงพอใจ

แทฮาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วยกมือขึ้นเหนือศีรษะ ขณะที่ทหารกำลังใช้เชือกมัดตัวเขา แทฮาก็ฉวยโอกาสนำเชือกมาเป็นอาวุธ และจัดการกับพลธนูทั้งหมดได้ในเวลาเดียวกัน จากนั้นแทฮาก็ใช้เชือกฟาดฟันกับพลดาบ ก่อนที่จะนำเชือกมาคล้องแขนเหล่าหทารแล้วฟาดจนล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นในคราวเดียวกัน 

แทฮาเหลือบไปเห็นพลธนูคนหนึ่งกำลังเล็งธนูใส่เฮวอนจึงยื่นแขนเข้าไปขวาง ทำให้ถูกลูกธนูเสียบทะลุแขน (แทนที่จะเสียบคอเฮวอน) หลังยิงธนูพลาดเป้าหทารคนดังกล่าวก็วิ่งหนีไป แทฮารีบดึงธนูออกจากแขน ส่วนเฮวอนรีบวิ่งไปที่ไหเก็บเครื่องปรุงสำหรับทำครัว จากนั้นก็ฉีกผ้าที่ชายกระโปรงแล้วนำลงไปชุบอะไรบางอย่าง (อาจเป็นเหล้าหรือน้ำส้มสายชู)

หลังกรีดหน้าคิม ซงฮวานแล้ว  แทกิลก็กระชากคอเสื้อของคิม ซงฮวานออก เพื่อเปิดดูรอยสักคำว่า 'ทาส' ที่หน้าอก แต่กลับพบเพียงรอยแผลเป็น แทกิลย้ำว่าถึงเขาจะพยายามลบรอยอดีต แต่ทาสก็ยังคงเป็นทาสอยู่วันยังค่ำ... คิม ซงฮวาน ขอร้องให้แทกิลเลิกพูดจาดูถูกเหยียดหยามแล้วรีบฆ่าตนเสีย แทกิลจึงพูดดักคอว่า ถึงเขาตายเพราะถูกมีดปักอก  ก็ไม่ได้หมายความว่าออนยอนจะอยู่รอดปลอดภัย

ด้วยความเป็นห่วงน้องสาว คิม ซงฮวาน จึงพยายามดึงดาบสั้นในมือแทกิลมาแทงตัวเองเพื่อปิดบัญชีแค้น แต่แทกิลแย่งดาบเอาไว้ได้ทัน แทกิลเห็นคิม ซงฮวานพยายามปกป้องน้องสาวจึงกล่าวประชดว่า ที่แท้คนชั้นต่ำอย่างเขาก็ยังมีความเป็นคน ถึงได้ยอมสละชีวิตของตนเพื่อปกป้องน้องสาว (แต่กลับฆ่าคนในครอบครัวและทำร้ายแทกิลอย่างโหดเหี้ยม) 

คิม ซงฮวาน กล่าวว่า เรื่องทั้งหมดเป็นความบาดหมางระหว่างตนกับแทกิล ทำไมไม่ฆ่าเขาให้หายแค้นแล้วจบๆ กันไป แทกิลนำดาบจ่อคอคิม ซงฮวานอีกครั้ง พลางถามด้วยน้ำตาคลอเบ้าและเสียงอันสั่นเครือว่า 'ออนยอนอยู่ที่ไหน'

ขณะนั้น แทฮากำลังพาเฮวอนออกติดตามฮันซัม ขณะที่ฮันซัมเองก็กำลังถูกชอลวุงติดตาม มิหนำซ้ำยังมีนางในพี่เลี้ยงวิ่งตามมาติดๆ ตลอดทางที่วิ่งตามฮันซัมมาเธอร้องเรียกองค์ชายน้อยไม่ขาดปาก หลังวิ่งตามจนแทบหมดแรง เธอก็ขอร้องฮันซัมให้ไว้ชีวิตองค์ชายน้อยและขอตัวองค์ชายน้อยคืน ฮันซัมที่อุ้มองค์ชายน้อยหนีเข้าถ้ำและข้ามโขดหินจนหอบแฮ่กๆ หันมาบอกให้เธอเลิกร้องโวยวาย แต่เธอยังร้องขอความเห็นใจและขอให้เขาสงสารองค์ชายน้อย

เมื่อเห็นว่าเธอคงไม่ยอมหยุดร้องโวยวายง่ายๆ แน่ ฮันซัมเลยส่งองค์ชายน้อยคืนให้แล้วบอกว่านักฆ่าจากเมืองฮันยางกำลังตามมาฆ่าองค์ชาย ตอนแรกนางในพี่เลี้ยงยังไม่เชื่อใจฮันซัม แต่พอเขาบอกว่าคนที่กำลังตามมาสังหารองค์ชายน้อยคือลูกเขยของเสนาบดี เธอก็อุ้มองค์ชายน้อยวิ่งตามเขาด้วยความเต็มใจ

แทฮาพาเฮวอนเดินทางมาถึงถ้ำที่ฮันซัมและชอลวุงผ่านมาถึงก่อนหน้านี้ เขาหยิบรองเท้านางในพี่เลี้ยงขึ้นมาดู แล้วคาดว่าเธอน่าจะหนีไปพร้อมกับฮันซัมจึงคิดที่จะรีบตามไป แต่เฮวอนขอร้องให้เขาหยุดทำแผลก่อนเพราะกลัวว่าแผลจะอักเสบ ขณะทำแผลเฮวอนถามว่าคนที่เขากำลังติดตามเป็นใคร แทฮาจึงเล่าความจริงทั้งหมดให้เฮวอนฟัง 

เมื่อรู้ว่าแทฮากำลังตามไปช่วยพระโอรสของอดีตองค์รัชทายาท เธอจึงถามว่าองค์ชายจะได้เป็นพระราชาองค์ต่อไปหรือไม่ แทฮาตอบว่า 'ต้องได้' เฮวอนมองหน้าแทฮาพลางนึกถึงตอนที่แทกิลให้เธอขี่หลังแล้ววาดฝันว่าเขาจะสอบขุนนางให้ผ่าน จากนั้นจะใช้ตำแหน่งขุนนางใหญ่เปลี่ยนแปลงประเทศไม่ให้มีการแบ่งแยกชนชั้น เพื่อที่เขาและเธอจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป 

เฮวอนถามแทฮาว่า ถ้าเปลี่ยนพระราชาแล้วโลกนี้จะเปลี่ยนไปไหม แทฮาตอบว่า 'เปลี่ยน' เธอจึงถามต่อว่า เปลี่ยนยังไง แทฮาตอบว่า จะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้อีกแล้ว  หลังทำแผลเสร็จแทฮาก็ก้มหน้าขอบคุณเฮวอนแล้วชวนเธอเดินทางต่อ แต่เฮวอนกลับปฏิเสธโดยบอกว่าไม่อยากเป็นตัวถ่วง พร้อมทั้งอวยพรให้เขาเปลี่ยนแปลงโลกสำเร็จ

* หลังแทกิลจุดประกายความฝันเรื่องการเปลี่ยนแปลงประเทศไม่ให้มีการแบ่งแยกชนชั้น เฮวอนก็เฝ้ารอวันนั้นมาโดยตลอด ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นคำพูดที่เลื่อนลอยและยากจะเป็นจริง เมื่อรู้ว่าแทฮายอมถูกลดชั้นลงมาเป็นทาสเพื่อเปลี่ยนแปลงประเทศ เธอจึงฝากความฝัน (ที่แทกิลทำไม่สำเร็จ) เอาไว้กับแทฮา และเพื่อให้เขาทำภารกิจได้สำเร็จลุล่วงโดยไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลัง เธอจึงไม่ขอเป็นอุปสรรคขัดขวางการทำงานเขาอีกต่อไป 

แทฮานิ่งไปครู่หนึ่งจึงหันไปมองหน้าเฮวอนแล้วพูดว่า แม้จะขัดต่อจารีตประเพณีแต่เขาไม่มีวันยอมปล่อยมือเฮวอน เพราะ... "เราทั้งคู่ต้องหนีไปด้วยกัน"  พูดจบแทฮาก็ยื่นมือให้เฮวอน เฮวอนยิ้มแล้วยื่นมือไปจับมือแทฮา ระหว่างนั้นทั้งคู่ก็ยิ้มและมองหน้ากัน เหมือนให้คำมั่นว่านับจากนี้ทั้งคู่จะอยู่เคียงข้างกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

ขณะที่แทกิลขู่ว่าจะลากตัวคิม ซงฮวาน ออกไปแก้ผ้าประจานตามท้องถนนโทษฐานที่ไม่ยอมบอกว่าอดีตคนรักของเขาอยู่ที่ไหน ลูกสมุนทั้งสองคนของเบ็กโฮก็ลากตัวซอลฮวาเข้ามาในบ้าน คนหนึ่งใช้ดาบจ่อคอซอลฮวา ส่วนอีกคนหันดาบเข้าหาแทกิลแล้วตะคอกว่ากล้าดียังไงถึงคิดที่จะสร้างความเสื่อมเสียให้กับ 'นาย' ของเขา

 

แทกิลหัวเราะในลำคอ เมื่อได้ยินคนเรียกทาสทรยศของเขาว่าเป็น 'นาย' สมุนเบ็กโฮใช้ซอลฮวาเป็นเครื่องต่อรองให้แทกิลวางอาวุธและคุกเข่า แต่แทกิลไม่สนใจคำขู่ เขาใช้สันดาบชกท้องคิม ซงฮวาน แล้วเดินเข้าหาลูกสมุนของเบ็กโฮ ซอลฮวากรีดร้องเพราะกลัวโดนฆ่า สมุนคนหนึ่งของเบ็กโฮถือดาบพุ่งเข้าหาแทกิล แต่แทกิลก็ใช้สันดาบชกและเตะเขาจนล้มลงอย่างง่ายดาย จากนั้นคนที่ใช้ดาบจ่อคอซอลฮวาก็พุ่งเข้าหาแทกิลบ้าง แต่คราวนี้แทกิลกลับใช้ดาบแทงแล้วบิดคอเขาอย่างโหดเหี้ยม

แทกิลจ้องหน้าคิม ซงฮวาน พลางใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนดาบ ขณะที่คิม ซงฮวาน ซึ่งมีเพียงมือเปล่า เดินเข้าหาแทกิลอย่างไม่เกรงกลัวและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย จากนั้นก็เล่าเหตุผลที่เขาก่อเรื่องเลวร้ายเมื่อสิบปีก่อนให้ฟัง

ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่แทกิลลากทาสสาวออนยอนมาคุกเข่าต่อหน้าพ่อเพื่อขออนุญาตแต่งงานกับเธอ  พ่อแทกิลโกรธมากและกล่าวโทษทาสสาวออนยอนว่า เธอใช้มารยาหญิงยั่วยวนแทกิลให้หลงรักหัวปักหัวปำ หลังลงโทษออนยอนด้วยการเฆี่ยนตีอย่างหนัก พ่อแทกิลก็จับทาสสาวออนยอนไปมัดไว้ในห้องเก็บของแล้วปล่อยให้เธออดข้าวอดน้ำจนกว่าเธอจะตาย

ขณะที่ทาสสาวออนยอนถูกทรมานเจียนตาย นายน้อยแทกิลกลับปกป้องเธอไม่ได้ มิหนำซ้ำยังเอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้อง คิม ซงฮวาน หรือทาสคึนนอมในขณะนั้น จึงพยายามร้องขอชีวิตออนยอน แต่กลับถูกพ่อแทกิลดุด่าและขับไล่อย่างไม่ใยดี ทาสคึนนอมพยายามอ้อนวอนพ่อแทกิลว่า นี่คือคำขอร้องครั้งแรกและครั้งสุดท้าย  เมื่อเห็นว่าพ่อแทกิลยังไม่ใส่ใจ เขาจึงพูดประโยคที่ใครได้ยินเป็นต้องช็อคว่า... 'ที่ผ่านมาตนไม่เคยบอกใครว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา' พ่อแทกิลได้ฟังแล้วยิ่งโมโหจึงตรงเข้าตบตีทาสคึนนอมที่บังอาจนำความลับมาต่อรอง

แทกิลถึงกับตกตะลึงเมื่อรู้ว่าชายที่ยืนตรงหน้า คือ พี่ชายต่างพ่อ  เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทั้งตนและทาสสาวออนยอนล้วนมีความเกี่ยวดองทางสายเลือดกับทาสคึนนอมด้วยกันทั้งคู่... แม่ของคึนนอมเป็นทาส เธอตั้งท้องกับพ่อแทกิลแล้วให้กำเนิดคึนนอม ก่อนที่จะแต่งงานกับทาสอีกคนแล้วคลอดออนยอนออกมา  

หลังทาสคึนนอมพยายามร้องขอชีวิตออนยอนกับพ่อแทกิลในฐานะลูกคนหนึ่ง แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี (ไม่ยอมไว้ชีวิตออนยอน และไม่ยอมรับว่าเป็นลูก) เขาจึงก่อเหตุอันน่าเศร้าสลดด้วยความโกรธแค้น และนั่นก็เป็นทางเดียวที่จะช่วยชีวิตน้องสาวต่างบิดาได้

คิม ซงฮวานหรืออดีตทาสคึนนอมบอกกับแทกิลว่า วันนั้นชายที่เขาฆ่าไม่ใช่พ่อแทกิล แต่เป็นพ่อของเขาเอง!!

แทกิลพุ่งเข้าหาคิม ซงฮวาน แล้วใช้ดาบสั้นจ่อคอเขาอีกครั้ง... คิม ซงฮวานถามแทงใจดำแทกิลว่า เขายังรักออนยอนอยู่ใช่ไหม เมื่อเห็นแทกิลแสดงสีหน้าเจ็บปวดใจ คิม ซงฮวานจึงบอกให้เขาตัดใจจากเธอเสีย แทกิลน้ำตาคลอเบ้าแต่ยังแสดงทีท่าข่มขู่ คิม ซงฮวาจึงพูดต่อว่า "ออนยอนแต่งงานแล้ว...กับอดีตครูฝึกซง แทฮา"  

แทกิลได้ยินแล้วหัวใจสลาย น้ำตาไหลพราก และหมดเรี่ยวแรงจนมือที่ถือดาบตกลงข้างลำตัว...เขานึกถึงวันที่ซัดมีดสั้นใส่ผู้หญิงชุดขาวที่อยู่บนหลังม้ากับแทฮา...ที่แท้ทาสสาวออนยอน คนรักที่เขาออกตามหามาตลอดสิบปี ก็หนีไปกับทาสที่เขากำลังตามไล่ล่าโดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน  แทกิลเอ่ยชื่อ 'ซง แทฮา' แล้วถามคิม ซงฮวานอีกครั้งว่า   ชื่อที่เขาพูดถึงเมื่อสักครู่นี้ คือ  'ซง แทฮา' ใช่ไหม

คิม ซงฮวาน กล่าวต่อว่า วันนั้นออนยอนไม่ต้องการหลบหนี เธอยืนกรานว่าจะขอตายภายในบ้านของแทกิล แต่เขาเป็นคนลากตัวเธอออกมาเอง ออนยอนไม่ได้ความทำผิดอะไรเลย ถ้าจะผิดก็ผิดที่ (บังอาจ) หลงรักแทกิล

แทกิลแทบไม่ได้ยินเรื่องที่คิม ซงฮวานพูด ใจของเขานึกถึงแต่ทาสสาวออนยอน เขาถามอย่างเลื่อนลอยว่า 'ออนยอนแต่งงานกับซง แทฮาแล้วเหรอ'... คิม ซงฮวาน ต้องการปกป้องน้องสาวจึงกล่าวย้ำว่าตนเป็นคนผิด หากแทกิลรักออนยอนจริงก็อย่าออกตามหาเธออีกเลย  และเพื่อให้ความแค้นระหว่างเขากับแทกิลยุติลง   คิม ซงฮวานจึงจับดาบสั้นในมือแทกิลมาแทงที่ท้องตนเอง ก่อนที่จะเรียกแทกิลว่า 'น้องชาย'  เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

แทกิลหัวเราะทั้งน้ำตา เขารำพึงรำพันถึงทาสสาวออนยอนด้วยความเจ็บปวดใจว่า ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะทำไมถึงเลือกทาสหลบหนี แล้วทำไมต้องเป็นซง แทฮา  เมื่อเห็นว่า คิม ซงฮวานสิ้นใจตายแล้ว แทกิลก็ยิ่งเจ็บแค้นและเสียใจในขณะเดียวกัน เขาเขย่าร่างอดีตทาสที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายต่างมารดาพลางร่ำไห้อย่างน่าเวทนา แล้วร้องบอกว่าใครอนุญาตให้ฆ่าตัวตาย 

เมื่อเห็นแทกิลทรุดนั่งด้วยหัวใจที่บอบช้ำ ซอลฮวาซึ่งรู้เห็นเหตุการณ์มาโดยตลอดก็รู้สึกปวดใจเช่นกัน เธอทั้งสงสารและเห็นใจแทกิล จึงเดินมาคุกเข่าเงียบๆ ข้างกายเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า แล้วกุมมือที่เปื้อนเลือดของแทกิลขึ้นมา

อีกด้านหนึ่ง แทฮาที่ยืนอยู่บนหน้าผาสูงก็กำลังยื่นมือให้เฮวอนจับ แล้วพาเธอวิ่งลัดเลาะขึ้นไปบนหน้าผาสูงชันท่ามกลางความมืด ซึ่งในเวลาเดียวกันนั้น ซอลฮวาก็ปลอบใจแทกิลด้วยการตบไหล่เบาๆ และลูบมือเขาอย่างอ่อนโยน

เช้าวันรุ่งขึ้นฮันซัมพาองค์ชายน้อยและนางในพี่เลี้ยงเข้ามานั่งพักเหนื่อยในถ้ำ เขาก้มลงคำนับแล้วกล่าวขออภัยที่เคยลบหลู่องค์ชาย จากนั้นก็เล่าความจริงให้นางในพี่เลี้ยงฟังว่า ที่ผ่านมา เขาต้องแกล้งทำตัวเป็นคนทรยศตามคำสั่งของแทฮา เพื่อรักษาชีวิตและตามมาปกป้ององค์ชายน้อยบนเกาะเชจู และเพื่อไม่ให้มีใครสงสัย เขาจึงต้องแกล้งทำตัวเป็นคนเลวด้วยการพูดจาดูถูกเหยียดหยามและทำตัวลบหลู่องค์ชายตลอดเวลา แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาไม่เคยโกหก นั่นก็คือความรู้สึกที่มีต่อนางในคนดังกล่าว

ฮันซัมพาองค์ชายน้อยและนางในพี่เลี้ยงเดินทางต่อโดยไม่รู้ว่าชอลวุงกำลังตามรอยมาติดๆ ระหว่างเดินทางฮันซัมถือโอกาสขอนางในพี่เลี้ยงแต่งงาน ทั้งคู่พูดจาหยอกล้อกันอย่างผ่อนคลายเป็นครั้งแรก ฮันซัมพยายามถามชื่อและที่มาของเธอ แต่เธอก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมบอก ฮันซัมจึงพยายามคาดคั้นว่าเธอชื่ออะไร

เมื่อถูกฮันซัมคาดคั้นมากๆ เข้าเธอก็หยุดเดิน แล้วพูดว่า เธอชื่อ......

ยังไม่ทันบอกชื่อตนเอง นางในคนดังกล่าวก็ยืนตาค้าง ชอลวุงขว้างท่อนไม้เสียบเข้าที่กลางหลังเธอพอดี ฮันซัมร้องเรียกเธอและพยายามยื้อยุดเธอจากความตาย นางในพี่เลี้ยงฝากฮันซัมให้ช่วยดูแลองค์ชาย และบอกว่าเธอชื่อชาง พิลซูน มาจากหมู่บ้านพิมัตกุล ในเมืองฮันยาง

ฮันซัมร้องไห้โฮขณะที่นางในพี่เลี้ยงยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าและเช็ดน้ำตาให้เขา เธอมองหน้าฮันซัมครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ทรุดลงไปสิ้นใจบนตักเขา ฮันซัมร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ พลางหันไปมองชอลวุงที่กำลังวิ่งตรงเข้ามา ด้วยเหตุที่เขาแบกภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่เอาไว้บนบ่า เขาจึงไม่มีเวลาให้กับความเสียใจมากนัก ฮันซัมค่อยๆ วางใบหน้านางในพี่เลี้ยงลงกับพื้น แล้วรีบพาองค์ชายน้อยวิ่งหนีไป

ในที่สุด ชอลวุงก็ตามฮันซัมทัน ทั้งคู่เริ่มต้นทักทายกันในฐานะเพื่อนเก่าอย่างเหนื่อยหอบ จากนั้นชอลวุงก็บอกให้ฮันซัมมอบตัวองค์ชายน้อยให้เขา แล้วยอมตายแต่โดยดี ฮันซัมชักดาบเตรียมต่อสู้ ทั้งๆ ที่มืออีกข้างยังคงอุ้มองค์ชายน้อย 

ชอลวุงตรงเข้าฟาดฟันฮันซัมและองค์ชายน้อยอย่างไม่ปราณี ฮันซัมพยายามปัดป้องและใช้ร่างกายเป็นเครื่องกำบังองค์ชาย เมื่อเห็นว่าถ้าขืนยังคงอุ้มองค์ชายเไว้ในอ้อมแขนอาจยิ่งเป็นภัยต่อทั้งเขาและตัวองค์ชายน้อย ฮันซัมจึงวางองค์ชายลงแล้วหันไปต่อสู้กับชอลวุงอย่างดุเดือด โดยมีองค์ชายน้อยยืนมองอยู่ไม่ห่าง ชอลวุงเงื้อดาบพุ่งเข้าหาองค์ชายน้อย โชคดีที่ชอลวุงอุ้มหลบ (ไปตั้งไว้ที่อื่น) ได้ทัน 

ส่วนแทฮาและเฮวอนยังคงเดินลัดเลาะอยู่บนหน้าผา เฮวอนเดินต่อแทบไม่ไหวเลยส่งสายตาและพยักหน้าบอกให้แทฮาล่วงหน้าไปก่อน แทฮาจึงรีบวิ่งไปช่วยฮันซัมและองค์ชายน้อยทันที

อีกด้านหนึ่งฮันซัมก็กำลังต่อสู้กับชอลวุงอย่างสุดกำลัง โดยมีสายตาขององค์ชายน้อยคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ขณะที่ฮันซัมเตรียมอุ้มองค์ชายน้อยหลบหนี เขาก็ถูกชอลวุงแทงเข้าที่ขาจนล้มลง เขาใช้ดาบประคองตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วหันไปต่อสู้กับชอลวุงอีกครั้ง แต่กลับถูกชอลวุงปัดดาบร่วงหลุดมือ 

ชอลวุงจะใช้ดาบแทงองค์ชายน้อยและฮันซัม แต่ฮันซัมใช้มือจับปลายดาบเอาไว้ ขณะที่ชอลวุงเงื้อดาบเตรียมสังหารฮันซัม ก็มีเสียงตะโกนบอกให้หยุด... ในที่สุด แทฮาก็ตามมาช่วยชีวิตฮันซัมและองค์ชายน้อยได้ทัน

แทฮาวิ่งมาช่วยองค์ชายน้อยและฮันซัมโดยไร้ดาบคู่กาย เขาฉวยดาบของฮันซัมที่ร่วงอยู่บนพื้นแล้วตรงเข้าฟาดฟันชอลวุงทันที

ชอลวุงกล่าวขอบคุณแทฮาที่มาให้เขาฆ่าถึงที่ แทฮาขอให้ชอลวุงยุติการกระทำดังกล่าว เพราะทุกคนล้วนเป็นเพื่อนที่เคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา ชอลวุงย้อนถามว่า แทฮาเคยคิดว่าเขาเป็นเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ เขารู้สึกว่าที่ผ่านมาแทฮาเห็นเขาเป็นคนต่ำต้อยจึงชอบออกคำสั่ง (ซึ่งน่าแปลกที่เขาคิดอย่างนั้น เพราะทหารย่อมต้องฟังคำสั่งผู้บังคับบัญชา) แทฮาเตือนว่าถ้ายังไม่หยุดเขาจะฆ่าชอลวุง  แต่ชอลวุงเองก็พร้อมสู้ แม้แทฮาจะเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แต่เขาก็ไม่มีวันยอมให้ชีวิตของตนตกอยู่ในกำมือแทฮา

ระหว่างนั้น เฮวอนยังคงเดินลัดเลาะไปตามหน้าผาอย่างเหนื่อยอ่อน ขณะกำลังหยุดพักหายใจเธอเหลือบเห็นอะไรบางอย่างวางอยู่บนก้อนหิน และสิ่งนั้นก็คือ 'ดาบคู่กายของแทฮา' เฮวอนรู้ได้ทันทีว่า แทฮาทิ้งดาบไว้ดุจเป็นคำมั่นว่า 'เขาจะกลับมาหาเธอ' เฮวอนประคองดาบคู่กายของแทฮาขึ้นมาดู พลางลูบไล้อย่างทะนุถนอม แล้วนำมาวางแนบอกในระหว่างที่นั่งรอแทฮา

หลังจากแทฮาบอกให้ฮันซัมรีบพาองค์ชายน้อยหนีไป ทั้งเขาและชอลวุงก็ตรงเข้าห้ำหั่นกัน ต่างฝ่ายต่างถือดาบฟาดฟันกันอย่างดุเดือด   

ขณะที่เฮวอนนั่งคอยแทฮาบนหน้าผา  โดยถือดาบคู่กายของเขาเอาไว้ตลอดเวลา (มือที่เคยกำก้อนหิน เปลี่ยนมาถือดาบ)... แทกิลก็กำลังดื่มเหล้าด้วยหัวใจที่แตกสลาย เขารินเหล้าใส่มือที่เปื้อนเลือดแล้วเช็ดลวกๆ ที่อกเสื้อ จากนั้นจึงยกเหล้า (ที่ไหลจากมือตนเอง) ขึ้นมาดื่ม ซอลฮวาเห็นแทกิลเอาแต่ดื่มเหล้าเสียใจจึงพยายามชวนพูดคุย แต่แทกิลไม่ยอมคุยด้วย 

ซอลฮวารู้ว่าจะเรียกร้องความสนใจจากแทกิลได้ยังไง จึงพูดแทงใจแทกิลว่า คนรักของเขาแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เขาเองก็น่าจะมองหาผู้หญิงคนใหม่ด้วยเช่นกัน แทกิลหยุดดื่มเหล้าแล้วหันไปจ้องหน้าชอลฮวาด้วยท่าทางเอาเรื่อง จากนั้นก็หัวเราะและยกเหล้าดื่มทั้งน้ำตา 

หลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ในที่สุดแทฮาฟันดาบเข้าที่ท้องของชอลวุง แม้จะเจ็บหนักแต่ชอลวุงก็ยังพยายามลุกขึ้นสู้ แทฮาจ่อดาบเข้าที่คอชอลวุงแล้วบอกให้เขาเลิกตาม จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาฮันซัมและองค์ชายน้อย  ชอลวุงเป็นหนี้ชีวิตแทฮาอีกครั้ง เขาพยายามร้องเรียกกึ่งออกคำสั่งให้แทฮากลับมาสู้ (ฆ่า) กันจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะตาย เมื่อเห็นว่าแทฮาไม่กลับมาเขาก็พยายามลุกขึ้น แต่แล้วก็มีทหารจำนวนหนึ่งโผล่มาล้อมจับเขาจากทางด้านหลัง (แม้จะเจ็บหนักจนแทบลุกไม่ขึ้น แต่ชอลวุงก็ฆ่าทหารราว 30 คนได้อย่างน่าอัศจรรย์) 

แทฮาไปส่งฮันซัมและองค์ชายน้อยขึ้นเรือแพที่เตรียมไว้ใช้หลบหนี  เขาบอกฮันซัมว่าต้องรีบกลับไปทำธุระสำคัญบางอย่างซึ่งคาดว่าจะใช้เวลาไม่นาน แต่ถ้าเขากลับมาไม่ทันเวลาก็ให้ฮันซัมรีบพาองค์ชายน้อยหนีไปทางทิศตะวันตกก่อน ตอนแรกฮันซัมจะไม่ยอม แต่แทฮายืนกรานว่าเขาจำเป็นต้องพาใครบางคนไปด้วย จากนั้นก็รีบวิ่งกลับไปหาเฮวอนซึ่งนั่งถือดาบรอด้วยความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่าเขาจะต้องกลับมาหาเธอ

หลังเสียม้าทั้งสองตัวไป (ซอลฮวาถูกลูกสมุนเบ็คโฮลากไปเป็นตัวประกัน ทำให้ไม่มีใครเฝ้าม้า)  แทกิลและซอลฮวาก็ต้องใช้วิธีเดินเท้า ระหว่างทางซอลฮวาพยายามชวนคุย แต่แทกิลซึ่งอยู่ในสภาพมึนเมากลับไม่สนใจและไม่ยอมคุยด้วย เขาแทบไม่ได้ยินเสียงและมองไม่เห็นเธอเลยด้วยซ้ำ

ขณะที่แทกิลกำลังช้ำใจ แทฮาก็พบว่าเฮวอนนั่งถือดาบรอเขาอยู่ เมื่อหันมาเห็นแทฮา เฮวอนก็ลุกขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าหากันช้าๆ... 

ระหว่างนั้นแทกิลยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย ซอลฮวาต้องการให้แทกิลลืมความทุกข์และสนใจเธอบ้างจึงพยายามดึงเขาออกจากภวังค์ หลังจากชวนคุยไม่สำเร็จเธอก็หันมาร้องและเต้นเพลง 'อารีรัง' ให้เขาดูแทน แต่แทกิลยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน ซอลฮวาเริ่มอดรนทนไม่ไหว จึงตะโกนบอกแทกิลให้หันมารักเธอแทน โดยบอกว่ามีผู้หญิงที่ร่าเริงสนุกสนานอยู่เคียงข้างยังดีกว่าอยู่กับผู้หญิงสวย

แทกิลยังคงก้มหน้าก้มตาเดินต่อโดยทิ้งซอลฮวาให้ยืนน้ำตาคลออยู่เบื้องหลัง และเมื่อแทกิลเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นภาพผู้หญิง (ที่แต่งงานแล้ว) คนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อเธอหันมาแทกิลก็ถึงกับตกตะลึง เพราะเธอคือ 'ทาสสาวออนยอน' อดีตคนรักที่เขาตามหามานานนับสิบปี... แทกิลเดินเข้าไปหาอดีตคนรัก แต่เธอกลับยิ่งถอยห่างออกไป ถึงกระนั้นเธอก็ยังจ้องมองแทกิลด้วยความอาลัยอาวรณ์ตลอดเวลา

หลังจากแทฮาและเฮวอนเดินมาหากันแล้ว แทฮาก็ถามเฮวอนว่า เธอนั่งรอเขาอยู่หรือ เฮวอนตอบว่า เขาวางดาบทิ้งไว้ แทฮามองหน้าเฮวอนด้วยความซาบซึ่งใจ เขาไม่อาจเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้อีกต่อไปจึงคว้าตัวเธอเข้ามากอด  จากนั้นก็ก้มลงจูบเธออย่างทะนุถนอม แม้เฮวอนจะรู้สึกลังเลใจในตอนแรก แต่ในที่สุดเธอก็หลับตาลง

ขณะที่ความสัมพันธ์ของแทฮาและเฮวอนเริ่มแนบแน่นขึ้น แทกิลกลับยังคงเดินตามภาพลวงตาของอดีตคนรัก ซึ่งมองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาที่เศร้าสร้อยเหมือนกำลังบอกลา ก่อนที่จะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป แทกิลยื่นมือไปข้างหน้าราวกับจะคว้าตัวเธอไว้ แต่แล้วภาพของเธอก็ค่อยๆ จางหายไป 

* ภาพ captures / ละครเคบีเอส