แม่ทัพเชพ่ายแพ้ให้กับชอลวุง ขณะที่แทกิลเข้าใจผิด คิดว่าการที่วังซอนกับแม่ทัพเชหายไป เป็นฝีมือของแทฮา จึงไล่ให้ซอลฮวาไป และเดินทางไปหาแทฮาที่จวน ขณะที่แทฮาเองก็ยอมทำตามแผนของบัณฑิตซอ ส่งลูกน้องแยกย้ายไปที่ต่างๆ แต่ชอลวุงก็มาดักฆ่าลูกน้องแทฮาเกือบทั้งหมด
เนื้อหา
ดูเหมือนว่าในแต่ละตอนที่ผ่านไป ละครเรื่องนี้จะบีบหัวใจคนดูมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่แล้วเราเพิ่งเสียน้องเล็กวังซอนไป และในตอนท้ายพี่ชายที่แสนดีอย่างแม่ทัพเชก็ถูกชอลวุงแทงที่หน้าอก โทษฐานที่ไม่ยอมตอบคำถามว่า ใครสั่งให้มาตามล่าแทฮา
ในตอนที่ 15 นี้ เริ่มต้นด้วยฉากการต่อสู้อันน่าตื่นตาตื่นใจระหว่างเชและนักฆ่าเลือดเย็นอย่างชอลวุง แม้จะถูกแทงจนได้รับบาดเจ็บ แต่เชก็ยังสู้ไม่ถอย ชอลวุงถามย้ำเป็นครั้งสุดท้ายว่า 'ใครเป็นคนสั่งให้พวกเขามาที่นี่' แต่เชก็ถามกลับทันทีว่า 'วังซอนอยู่ที่ไหน' (จริงๆ แล้วเชก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนจ้าง เพราะในตอนที่ 4 แทกิลบอกเพียงว่าผู้จ้างเป็นชนชั้นสูงหรือขุนนางในราชสำนัก)
เชอยากรู้ว่าในตอนนั้นวังซอนเป็นตายร้ายดียังไง เขารู้ว่าวังซอนถูกชอลวุงทำร้ายและรู้ด้วยว่าตนเองมาช้าเกินไป ใจของเขาจดจ่ออยู่ที่วังซอนจนลืมอาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาคิดเพียงว่าจะต้องแก้แค้นให้น้องเล็ก ถึงแม้คู่ต่อสู้จะมีฝีมือเหนือชั้นกว่าก็ตาม
เชและชอลวุงต่อสู้กันอย่างดุเดือด ชอลวุงฟันหอกคู่กายของเชจนขาดเป็นสองท่อน ก่อนจะฟันเข้าที่ขาทำให้เชทรุดลงไปกองกับพื้น เขาพยายามใช้หอกดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ถูกชอลวุงแตะเข้าที่ก้านคออย่างจังจนหน้าคว่ำลงกับพื้น
ขณะที่เชพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาสู้ เขาก็เหลือบไปเห็นร่างของวังซอนนอนแน่นิ่งในสภาพบอบช้ำไปทั่วทั้งตัว เชคลานเข้าไปหาและประคองร่างวังซอนขึ้นมา เขาลูบใบหน้าวังซอนพลางร่ำไห้และตะโกนเรียกชื่อวังซอนไม่ขาดปาก ขณะที่ชอลวุงเดินตามหลังเชไปอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเงื้อดาบฟันเชทางด้านหลัง (อย่างแมน - แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามีพฤติกรรม 'แทงข้างหลัง' เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยฟันแทกิลทางด้านหลังมาแล้ว มิหนำซ้ำยังทรยศหักหลังแทฮาและเพื่อนร่วมงานอีกด้วย)
คืนเดียวกันนั้น เฮวอนพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อสารภาพกับแทฮาว่า ความจริงแล้วเธอเป็นทาสหลบหนีที่สวมรอยเป็นชนชั้นสูง ไม่ใช่คุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างที่เขาคิด แต่แล้วเธอกลับพูดไม่ออก แทฮาบอกเฮวอนว่าถ้าไม่พร้อมยังไม่ต้องพูดตอนนี้ก็ได้ เขารู้ดีว่าอาจมีบางเรื่องที่คนเราต้องการเก็บไว้ในใจ ไม่อยากบอกให้ใครรู้แม้แต่ผู้ที่เป็นสามีหรือภรรยา
เฮวอนบอกว่าที่ผ่านมาเธอหนีปัญหามาโดยตลอด แทฮาบอกเฮวอนว่าการหนีปัญหาไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เฮวอนอ้างว่าเธอไม่เข้มแข็งและไม่ฉลาดพอที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องร้ายๆ แทฮาบอกว่านั่นไม่ใช่ปัญหา หากเธอต้องการเผชิญหน้ากับปัญหาหรือสถานการณ์เลวร้ายจริงๆ เธอสามารถพึ่งพาความฉลาดและความเข้มแข็งของคนอื่นได้ แต่ถ้าเธอไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองก่อน (ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา) โลกนี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนเช่นกัน เฮวอนบอกแทฮาว่าที่เขาพูดเช่นนั้นเพราะไม่รู้อดีตของเธอ แทฮาสวนกลับว่า เธอเองก็ไม่รู้อดีตของเขาเช่นกัน และเราก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ และเหตุการณ์ในอดีตก็ไม่อาจนำมาบ่งชี้หรือตัดสินอนาคต
เฮวอนบอกว่าที่ผ่านมาเธอหนีปัญหามาโดยตลอด แทฮาบอกเฮวอนว่าการหนีปัญหาไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เฮวอนอ้างว่าเธอไม่เข้มแข็งและไม่ฉลาดพอที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องร้ายๆ แทฮาบอกว่านั่นไม่ใช่ปัญหา หากเธอต้องการเผชิญหน้ากับปัญหาหรือสถานการณ์เลวร้ายจริงๆ เธอสามารถพึ่งพาความฉลาดและความเข้มแข็งของคนอื่นได้ แต่ถ้าเธอไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองก่อน (ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา) โลกนี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนเช่นกัน เฮวอนบอกแทฮาว่าที่เขาพูดเช่นนั้นเพราะไม่รู้อดีตของเธอ แทฮาสวนกลับว่า เธอเองก็ไม่รู้อดีตของเขาเช่นกัน และเราก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ และเหตุการณ์ในอดีตก็ไม่อาจนำมาบ่งชี้หรือตัดสินอนาคต
แทฮากล่าวอีกว่า ตอนที่เขาเดินทางไปช่วยองค์ชายน้อยที่เกาะเชจูเป้าหมายของเขาชัดเจนมาก แต่พอช่วยพระองค์แล้วเขากลับไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี (เหล่าบัณฑิตต้องการให้เขาเป็นผู้นำกบฏ และใช้กำลังกวาดล้างฝ่ายตรงข้ามซึ่งเคยเป็นเพื่อนร่วมงานและเป็นชาวโชซอนด้วยกันเอง เพื่อผลักดันให้องค์ชายน้อยได้ขึ้นครองราชย์ และตนเองจะได้เป็นใหญ่ในราชสำนัก) เขาเพิ่งรู้ว่าแม้ตัวเองจะพยายามสร้างอนาคตที่ดีให้กับประเทศ แต่สุดท้ายก็ยังคงติดอยู่ในวังวนของอดีตอยู่ดี (ตกเป็นเครื่องมือของฝ่ายการเมืองโดยไม่รู้ตัว) เขาไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เลยได้แต่เก็บซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจเอาไว้ไม่ให้เฮวอนและคนของเขารู้...และนี่ก็คือสิ่งที่เขาปิดบังเธอมาโดยตลอด (ดังนั้น ถ้าเธอจะมีอะไรปิดบังเขาบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก)
ในที่สุด แทกิลก็ตามมาเจออาวุธประจำกายของเชและวังซอนที่เต็มไปด้วยเลือด เขารู้ได้ทันทีว่าตนเองมาช้าเกินไป จึงตะโกนเรียกมือสังหารให้ออกจากที่ซ่อน ชอลวุงชักดาบเตรียมจู่โจมแทกิลอีกคน แต่พอได้ยินแทกิลตะโกนเรียก "ซง แทฮา" เขาก็ยิ้มและเกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา จึงเก็บดาบแล้วหันหลังเดินจากไป
อีกด้านหนึ่งในเมืองฮันยาง ลูกสาวของทาสที่ทำงานในบ้านหลังเดียวกับอ๊บบ๊กและโชบ๊กก็ถูกเจ้าของบ้านที่เป็นชนชั้นสูง เรียกเข้าไปรับใช้ถึงในห้องนอนก่อนที่จะนำตัวเธอไปแลกวัวในวันรุ่งขึ้น อ๊บบ๊กถามพ่อของเด็กสาวคนนั้นว่า ทำไมไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยลูกสาว แล้วพาเธอหนีไป (แทนที่จะมานั่งเศร้า และยอมจำนนต่อโชคชะตา)
พ่อของเด็กตำหนิอ๊บบ๊กที่คิดทรยศต่อเจ้าชีวิต เขากล่าวว่าที่พวกตนมีที่กินที่อยู่และมีชีวิตรอดตราบจนทุกวันนี้เป็นเพราะเจ้านาย หากใครคิดเนรคุณหรือทำร้ายมือที่เคยป้อนข้าวป้อนน้ำก็เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรฉาน ดังนั้น ไม่ว่านายจะสั่งให้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรก พวกเขาก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำตาม...ขณะที่อ๊บบ๊กคุยกับพ่อเด็กสาว โชบ๊กก็กำลังนั่งปรับทุกข์กับผู้เป็นแม่ของเด็กสาวคนดังกล่าวเช่นกัน แม่ของเด็กสาวบอกว่าที่ผ่านมาเธอเคยคิดที่จะพาลูกสาวหนี (จากความเป็นทาส) หลายครั้ง แต่พอเห็นรอยสักบนใบหน้าโชบ๊กแล้วเธอก็เปลี่ยนใจ (ถ้าถูกจับตัวกลับมา เธอและลูกจะถูกสักคำว่าทาสบนใบหน้า)
เฮวอนพาองค์ชายน้อยเข้ามาในครัวระหว่างที่เธอกำลังทำอาหารทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นเรื่องไม่สมควร เพราะเธอไม่ต้องการให้องค์ชายน้อยคลาดสายตา คนของบัณฑิตโจเห็นเฮวอนพาองค์ชายน้อยไปด้วยทุกที่จึงรู้สึกไม่พอใจเลยรีบเข้ามารายงานบัณฑิตโจ บัณฑิตโจบอกให้คนของตนอดทนรอจนกว่าแทฮาและพวกจะออกเดินทาง แล้วทุกอย่างก็จะเป็นไปตามแผน
ก่อนออกเดินทางกลุ่มของแทฮาและบัณฑิตโจได้มานั่งประชุมร่วมกันอีกครั้ง บัณฑิตโจกล่าวขอบคุณแทฮาที่แม้จะมีความเห็นขัดแย้งกับพวกของตน แต่ในที่สุดก็ยอมสนับสนุนและทำตามวิธีที่พวกเขาร้องขอ ก่อนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่บัณฑิตโจขอให้แทฮากล่าวทิ้งท้ายในฐานะผู้นำ แทฮานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า
ถึงแม้วิสัยทัศน์ของเขาและบัณฑิตโจจะแตกต่าง แต่ก็มีเป้าหมายเดียวกัน ดังนั้น เขาจึงยอมทำตามวิธีที่บัณฑิตโจวางไว้เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในช่วงเริ่มต้น แต่เขาอยากบอกทุกคนก่อนที่จะสายเกินไปว่า สิ่งที่พวกเขาต้องทำไม่ได้มีเพียงการสนับสนุนให้องค์ชายน้อยได้ขึ้นครองราชย์ แต่จะต้องเปลี่ยนแปลงประเทศให้ดีขึ้นด้วย
เขายังกล่าวอีกว่าเป้าหมายที่แท้จริงของอดีตองค์รัชทายาทคือ การทำให้โชซอนหลุดพ้นจากการเป็นเมืองขึ้นของต้าชิงและพัฒนาประเทศให้ดีขึ้น ส่วนการเปลี่ยนพระราชาเป็นเพียงการทำตามความชอบธรรมและเป็นขั้นตอนหนึ่งของแผนเท่านั้น ทำให้บัณฑิตโจที่หวังเพียงส่งองค์ชายน้อยขึ้นครองบัลลังก์แล้วกุมอำนาจในการบริหารบ้านเมืองเอาไว้ในมือรู้สึกไม่พอใจมาก (แทฮาแสดงออกอย่างชัดเจนว่า เขาจะทำตามพระประสงค์ของอดีตองค์รัชทายาท ไม่ใช่ทำตามคำสั่งบัณฑิตโจ)
พัคซอรายงานเสนาบดีว่า พ่อค้ารายใหญ่ที่ชื่อฮง ซึ่งเคยได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนางในราชสำนักสมัยพระราชาองค์ก่อน ไม่ยอมขายเขาควายให้ เสนาบดีจึงมอบหมายให้พัคซอเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ขณะที่อ๊บบ๊กและกึ๊ตบงก็ได้รับคำสั่งให้ไปลอบสังหารพ่อค้าที่ชื่อฮง เพราะลูกชายของเขาชอบกักตุนสินค้าจำเป็นแล้วโก่งราคา ทำให้ชาวบ้านที่ยากจนอยู่แล้วเดือดร้อนหนักขึ้น อ๊บบ๊กสงสัยว่าทำไมต้องฆ่าพ่อค้าด้วย ในเมื่อภารกิจของเขาคือการฆ่าชนชั้นสูง กึ๊ตบงบอกว่าเขาคิดมากเกินไป มันแปลกตรงไหนที่ได้รับคำสั่งให้ฆ่าพ่อค้าเลวๆ ในเมื่อพ่อค้าก็มีสถานะที่เหนือกว่าพวกเขาเช่นกัน
แม้เหยื่อที่เห็นจะมากันเพียง 2 คนแต่งานนี้ไม่ง่ายเหมือนที่พวกเขาคิด เพราะคนที่ทั้งคู่ยิงตายเป็นเพียงเหยื่อล่อ ส่วนเหยื่อตัวจริงแอบย่องมาทางด้านหลังแล้วใช้ดาบจ่อเข้าที่ลำคอของทั้งคู่ พวกเขาเห็นว่าคนที่เกี่ยวข้องกับการค้าเขาควายน้ำถูกฆ่าตายไม่เว้นแต่ละวันจึงระวังตัวมากเป็นพิเศษ พ่อค้าคนหนึ่งถามว่าที่ผ่านมาเป็นฝีมือของทั้งคู่ใช่ไหม และใครเป็นคนสั่งให้ทำ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครยอมตอบ พ่อค้าคนดังกล่าวจึงเงื้อดาบเตรียมฟันอ๊บบ๊กเพื่อขู่ให้ทั้งคู่ยอมรับสารภาพว่าใครเป็นคนส่งพวกเขามา
ตัดกลับไปยังแทฮาที่เรียกความมั่นใจในตัวเอง และความงามสง่าน่าเกรงขามในฐานะชายชาติทหารกลับคืนมาอีกครั้งหลังพบว่าเป้าหมายที่แท้จริงของตนคืออะไร แทนที่จะคอยรับคำสั่งจากบัณฑิตโจด้วยความเกรงใจ (ในฐานะที่มีอาจารย์คนเดียวกัน) เขากลับทำหน้าที่ผู้นำด้วยการเป็นฝ่ายวางแผนและออกคำสั่งให้ทั้งคนของเขาและเหล่าบัณฑิตทำตามโดยไม่สนใจข้อโต้แย้งของบัณฑิตโจ ทำให้บัณฑิตโจรู้สึกเสียหน้าและไม่พอใจมาก
ระหว่างรอสามหนุ่มนักล่าทาสในโรงเตี๊ยมด้วยใจจดจ่อ ซอลฮวาพยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์และฆ่าเวลาด้วยการเย็บผ้า แต่ก็ถูกเข็มทิ่มนิ้วมือจนเลือดออก ขณะที่แทกิลซึ่งออกตามหาเชและวังซอนทั้งคืนจนเหนื่อยอ่อนก็กลับเข้าห้องในสภาพกระเซอะกระเซิงโดยมีอาวุธคู่กายของเชและวังซอนติดมือมาด้วย เขาถามซอลฮวาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่ายังไม่มีใครกลับมาเลยหรือ ซอลฮวาพยักหน้า แทกิลบอกว่าเขาตามหาเชและวังซอนบนภูเขาตลอดทั้งคืน แต่ก็ไม่พบและไม่เห็นร่องรอยใดๆ จากนั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน
ซอลฮวารีบเข้ามาประคองแทกิลด้วยความเป็นห่วง แต่แทกิลก็ผลักเธอออกแล้วเอ่ยปากไล่ให้เธอไปจากเขา แทกิลพยายามลุกขึ้นโดยบอกว่าจะออกไปตามหาเชและวังซอนอีกครั้ง แต่แล้วกลับหมดแรงล้มลงมานอนหนุนตักซอลฮวา เขาพยายามชูมือให้ซอลฮวาช่วยดึงตัวเขาขึ้น เพื่อที่เขาจะได้ออกไปตามหาเชและวังซอนซึ่งเป็นเหมือนญาติสองคนสุดท้ายที่เหลืออยู่อีกครั้ง แต่ก็หมดสติไปเสียก่อน
แม้จะรู้ว่าแทกิลไม่มีที่ว่างในหัวใจให้เธอ แต่โลกของซอลฮวาก็มีเพียงแทกิล ถึงจะเสียใจและเสียน้ำตาให้แทกิลครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ไม่อาจตัดใจหรือไปจากแทกิล เช่นเดียวกับแทกิลที่ไม่อาจตัดใจจากทาสสาวออนยอน ซอลฮวาปล่อยให้แทกิลนอนหนุนตักพลางตัดพ้อว่า เธอกำลังเย็บเสื้อให้เขา ทั้งยังช่วยถูพื้น อย่างน้อยๆ แทกิลก็น่าจะเห็นเธออยู่ในสายตาบ้าง
แทกิลฝันว่าเชและวังซอนถูกแทฮาฆ่าตาย ในฝันเผยให้เห็นทั้งคู่ถูกดาบคู่กายของแทฮาฟันเข้าทางด้านหลัง ส่วนตัวเขาก็กำลังจะถูกดาบของแทฮาแทงเช่นกัน ก่อนจะถูกดาบแทฮาแทง (ในฝัน) แทกิลก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เขาหยิบปลายหอกของเชขึ้นมาดูด้วยความแค้น เขาเสียออนยอนให้แทฮาไปคนหนึ่งก็นับว่ามากพอแล้ว แต่กลับต้องมาเสียเชและวังซอนเพราะแทฮาอีก แทกิลถือปลายหอกของเชแล้วทำท่าว่าจะออกไปข้างนอก แต่ซอลฮวาขวางไว้และขอไปด้วย แทกิลจึงโยนเงินให้เธอ แล้วไล่เธอไปให้พ้นหน้า ทั้งยังย้ำว่าห้ามตามมาเด็ดขาด
ในตอนนั้น ซอลฮวานึกถึงแต่เรื่องของตัวเองเพราะกลัวโดนทิ้ง เธอจึงไม่ทันสังเกตสถานการณ์รอบด้านโดยเฉพาะอย่างยิ่งสภาพจิตใจของแทกิล นอกจากจะไม่ฟังแทกิลแล้วเธอยังยืนขวางเขาเอาไว้แล้วชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมเพื่อขอติดตามไปด้วย แทกิลกำลังเสียใจและรู้สึกเจ็บแค้นที่ต้องสูญเสียคนรักและพี่น้องไปในคราวเดียวกัน จึงไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับซอลฮวา เขาย้ำว่าไม่มีอะไรจะให้เธออีกแล้ว (รวมทั้งหัวใจ) เพราะฉะนั้นตามเขาแล้วเธอจะได้อะไร
ขณะที่แทกิลกำลังจะเดินออกจากโรงเตี๊ยม เขาก็เหลือบไปเห็นห่อผ้าเปื้อนเลือดจึงหยิบขึ้นมาดูและพบว่าภายในมีสายรัดแขนของวังซอน และปิ่นปักผมของเช รวมทั้งจดหมายที่มีข้อความข่มขู่ว่าถ้าขืนยังคงตามมาอีกล่ะก็ไม่ได้ตายดีแน่ เมื่อเห็นว่าจดหมายดังกล่าวลงชื่อ "ซง แทฮา" แทกิลก็ยิ่งเกิดความแค้น และรีบวิ่งออกจากโรงเตี๊ยมไปทันที
หลังส่งลูกน้องให้แยกย้ายกันไปทำงานแล้ว แทฮาก็มาบอกลาเฮวอนและองค์ชายน้อยก่อนออกไปทำงานข้างนอกนานนับเดือน (เขาไม่รู้ตัวว่าถูกชอลวุงจับตาดูอยู่) และในขณะนั้นแทกิลก็กำลังเตรียมตัวเตรียมใจล้างแค้นให้เชและวังซอน เขาเกล้าผมแบบเดียวกับเช โดยใช้สายรัดแขนของวังซอนมัดผมเอาไว้ แล้วนำปิ่นของเชมาปักผม พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีตของพวกเขาทั้งสามคน
แทฮาฝากเฮวอนให้ช่วยดูแลองค์ชายน้อย และบอกเธอว่าเขาจะคิดถึงเธอ ส่วนเฮวอนบอกให้เขามุ่งมั่นกับการทำงานโดยไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหน เธอก็จะมอบ...ความภักดีให้เขาตลอดไป เฮวอนบอกให้แทฮาอุ้มองค์ชายน้อยก่อนออกเดินทาง แทฮาลังเลใจครู่หนึ่งแต่ในที่สุดก็อุ้มองค์ชายน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน (เมื่อหลายปีก่อนอดีตภรรยาเคยขอร้องให้เขาอุ้มลูกก่อนออกรบ แต่เขาไม่ยอมอุ้ม)
แทกิลมองดูรูปเฮวอนเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตาคลอเบ้า จากนั้นก็เช็ดน้ำตาแล้วโยนรูปภาพลงกองไฟ ก่อนที่จะหักด้ามหอกของเชให้สั้นลงจนเหลือเฉพาะช่วงปลายหอกเพื่อใช้เป็นอาวุธในการสังหารแทฮา
สถานการณ์ของแทฮาดูเหมือนว่าจะเลวร้ายลงเรื่อยๆ เมื่อชอลวุงตามไปสังหารคนของเขาและบัณฑิตที่กำลังออกเดินทาง ไม่เว้นแม้กระทั่งควางเจ ที่เคยเป็นเพื่อนร่วมรบกับชอลวุงและเป็นหนึ่งในคนสนิทของแทฮา แม้แต่บัณฑิตโจยังทรยศแทฮาด้วยการแอบพาตัวองค์ชายน้อยหนีไป
ขณะที่อ๊บบ๊กกำลังจะถูกพ่อค้าคนหนึ่งสังหาร ก็มีบุรุษหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง (รับบทโดย พัค กีวุง) มาช่วยชีวิตเขาไว้ได้ทันเวลา และฆ่าพ่อค้าทั้งสองคนภายในเวลาไม่นาน
ในที่สุด แทฮาก็มาพบร่างของบัณฑิตและควางเจนอนแน่นิ่งอยู่ในป่า แทฮาประคองร่างของควางเจขึ้นมาพลางเขย่าตัวและร้องเรียกชื่อเขา จากนั้นก็สอดส่ายสายตาหาคนที่ลอบทำร้ายคนของเขา ควางเจได้ยินเสียงแทฮาร้องเรียกจึงพยายามลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก แทฮาเห็นควางเจลืมตาจึงรู้สึกดีใจ เขาร้องเรียกควางเจด้วยน้ำตาคลอเบ้า ควางเจมองหน้าแทฮาแล้วร้องไห้พลางเรียกแทฮาว่าแม่ทัพจากนั้นก็ขาดใจตาย
แทฮาร่ำไห้เสียใจที่ต้องสูญเสียลูกน้องไปในสภาพเช่นนี้ ทั้งเขาและควางเจร่วมรบกับข้าศึกมานานหลายปี ก่อนที่จะยอมถูกตราหน้าว่าเป็นทาสเพื่ออุดมการณ์ แต่พอกลับมาพบและเริ่มต้นทำตามอุดมการณ์ไม่ทันไร เขาก็ต้องสูญเสียควางเจไป ทำให้ในใจของแทฮาเต็มไปความโกรธแค้น
เฮวอนยืนอยู่หน้าตำหนักองค์ชายน้อยอย่างวิตกกังวล หลังบัณฑิตโจขอเข้าไปถวายความจงรักภักดีแล้วไม่ยอมออกมาเสียที ทันใดนั้น เเฮวอนก็รู้สึกใจเต้นผิดปกติ เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนอยู่ทางด้านหลัง จึงหันกลับไปมอง และพบว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า คือ นายน้อยแทกิล!!!
แทฮาสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับองค์ชายน้อยและเฮวอน จึงรีบวิ่งกลับไปหาทั้งคู่ที่โซวอนเก่า ขณะที่เฮวอนและแทกิลยืนเผชิญหน้ากันเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี
แทกิลเดินเข้าหาเฮวอนแล้วพูดว่า 'ในเมื่อสวรรค์กำหนดให้เราเกิดมาต่างชนชั้น ทำไมเธอถึงคิดทำผิดกฏสวรรค์ (ด้วยการสวมรอยเป็นชนชั้นสูง) และยังทรยศหักหลังผู้เป็นนาย' เฮวอนย้อนถามว่า 'ใครกันแน่ที่เป็นคนกำหนดกฏเกณฑ์ และหลักการที่ว่านั่นถูกกำหนดขึ้นที่ไหน การที่คนเราพยายามใช้ชีวิตให้สมกับที่เป็นเกิดมาคน ถือว่าทำผิดเจตนารมย์ของสวรรค์อย่างนั้นหรือ'
เฮวอนเองก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่นายน้อยที่แสนสุภาพ ซึ่งรักและทะนุถนอมเธอโดยไม่คิดแบ่งแยกชนชั้นเหมือนเมื่อสิบปีก่อนเช่นกัน เธอบอกให้แทกิลลงโทษเธอโทษฐานที่ทรยศหักหลังผู้เป็น 'นาย' จากนั้นก็คุกเข่าเพื่อรอรับโทษ เธอกล่าวว่า 'ทาสหลบหนีที่แสนต่ำต้อยอย่างเธอ ไม่มีสิทธิร้องขอชีวิต เพราะฉะนั้น เขาจึงควรฆ่าเธอเสีย แค่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่เธอก็มีความสุขแล้ว'
แทกิลย้อนถามว่า 'มีความสุขงั้นหรือ เธอมีความสุขเพราะอะไร เห็นเขาอยู่ในสภาพนี้แล้วเธอมีความสุขหรือว่ามีความสุขที่ได้เจอกันลักษณะนี้...กว่าจะผ่านพ้นแต่ละวันไปได้ก็แสนทรมานเต็มทน อย่างนี้เขาเรียกว่าความสุขงั้นหรือ' จากนั้นก็ตะคอกใส่เธอว่า 'เธอมีความสุขเพราะอะไรกัน'
ขณะที่แทกิลจ่อปลายหอกที่ลำคอของอดีตคนรักพลางจ้องหน้าเธอด้วยความแค้น แทฮาก็จ่อดาบคู่กายเข้าที่ลำคอของแทกิล แทกิลยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ ในที่สุดเขาก็ได้เจอ 'ซง แทฮา'
แทกิลยิ้มเยาะเฮวอนแล้วพูดว่า 'คิดว่าทาสหลบหนีอย่างเธอจะเป็นอิสระได้ตลอดรอดฝั่งหรือยังไง' เฮวอนน้ำตาร่วงขณะถามแทกิลว่า 'เขาออกตามหาเธอมาโดยตลอดใช่ไหม' แทกิลพูดว่า 'ทาสอย่างเธอไม่มีสิทธิตั้งคำถามผู้เป็นนายอย่างเขา' เฮวอนสะอึกสะอื้นก่อนถามแทกิลว่า 'เคยมีสักครั้งที่เขาคิดถึงเธอไหม' แทกิลหัวเราะทั้งๆ ที่น้ำตาคลอเบ้า เขาตอบด้วยความเจ็บปวดใจว่า 'ไอ้บ้าที่ไหนจะมาหลงรักผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอ'
แทกิลเดินเข้าหาเฮวอนแล้วพูดว่า 'ในเมื่อสวรรค์กำหนดให้เราเกิดมาต่างชนชั้น ทำไมเธอถึงคิดทำผิดกฏสวรรค์ (ด้วยการสวมรอยเป็นชนชั้นสูง) และยังทรยศหักหลังผู้เป็นนาย' เฮวอนย้อนถามว่า 'ใครกันแน่ที่เป็นคนกำหนดกฏเกณฑ์ และหลักการที่ว่านั่นถูกกำหนดขึ้นที่ไหน การที่คนเราพยายามใช้ชีวิตให้สมกับที่เป็นเกิดมาคน ถือว่าทำผิดเจตนารมย์ของสวรรค์อย่างนั้นหรือ'
แทกิลซึ่งครั้งหนึ่งเคยฝันที่จะยกเลิกการแบ่งแยกชนชั้นบอกเฮวอนว่า 'ยังกล้าคิดว่าตัวเองเป็นคนอีกหรือ' และย้ำว่า 'เธอมันก็เป็นแค่ทาส' แทกิลจ้องหน้าเฮวอนพลางใช้ปลายหอกของเชจ่อคอเธอแล้วถามว่า 'ซง แทฮา อยู่ที่ไหน' เฮวอนน้ำตาร่วง เธอจ้องหน้าแทกิลแล้วพูดว่า 'เธอจะไม่มีวันบอกว่าสามีเธออยู่ที่ไหน ถ้าบอกไปแล้วจะทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย' แทกิลเห็นเฮวอนพยายามปกป้องแทฮาด้วยชีวิตแล้วถึงกับอึ้ง เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ทาสสาวออนยอนที่เขารู้จักเมื่อสิบปีก่อน แต่กลับเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว และเป็นผู้หญิงที่ไม่มีวันเป็นของเขา
เฮวอนเองก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่นายน้อยที่แสนสุภาพ ซึ่งรักและทะนุถนอมเธอโดยไม่คิดแบ่งแยกชนชั้นเหมือนเมื่อสิบปีก่อนเช่นกัน เธอบอกให้แทกิลลงโทษเธอโทษฐานที่ทรยศหักหลังผู้เป็น 'นาย' จากนั้นก็คุกเข่าเพื่อรอรับโทษ เธอกล่าวว่า 'ทาสหลบหนีที่แสนต่ำต้อยอย่างเธอ ไม่มีสิทธิร้องขอชีวิต เพราะฉะนั้น เขาจึงควรฆ่าเธอเสีย แค่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่เธอก็มีความสุขแล้ว'
แทกิลย้อนถามว่า 'มีความสุขงั้นหรือ เธอมีความสุขเพราะอะไร เห็นเขาอยู่ในสภาพนี้แล้วเธอมีความสุขหรือว่ามีความสุขที่ได้เจอกันลักษณะนี้...กว่าจะผ่านพ้นแต่ละวันไปได้ก็แสนทรมานเต็มทน อย่างนี้เขาเรียกว่าความสุขงั้นหรือ' จากนั้นก็ตะคอกใส่เธอว่า 'เธอมีความสุขเพราะอะไรกัน'
ขณะที่แทกิลจ่อปลายหอกที่ลำคอของอดีตคนรักพลางจ้องหน้าเธอด้วยความแค้น แทฮาก็จ่อดาบคู่กายเข้าที่ลำคอของแทกิล แทกิลยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ ในที่สุดเขาก็ได้เจอ 'ซง แทฮา'
* ภาพ captures / ละครเคบีเอส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เพื่อป้องกันสแปม ความเห็นของคุณจะปรากฏทันทีที่ได้รับการตรวจสอบจากเรา