ยูซ๊อกฮวานซึ่งก็คือซ๊อกรันได้สละสิทธิ์ เพราะต้องการให้ฮวางจองได้เข้าเรียนแพทย์ ซ๊อกรันตัดสินใจบอกเรื่องที่เธอปลอมตัวไปสอบกับล่ามยู
“เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าคือ ยูซ๊อกฮวานที่สอบได้ที่หนึ่งเหรอ?”
“ค่ะ ข้าปลอมตัวเป็นผู้ชายเข้าไปสอบค่ะ”
“คุณชายโดยัง มักเซง แล้วก็มีบัณฑิตฮวางค่ะ”
“ทำไมเจ้าถึงทำอะไรไม่คิดอย่างนี้”
“เพราะข้าไม่คิดว่าเรื่องจะรุนแรงอย่างนี้ บัณฑิตฮวางต้องสอบตกเพราะข้า พรุ่งนี้เค้าต้องไปจากเจจุงวอนแล้ว ท่านพ่อบอกเรื่องที่ข้าสอบได้ที่หนึ่งไปเถอะค่ะ”
“ทำไม่ได้ เพราะเจ้าจะต้องถูกลงโทษ”
“ถ้าอย่างนั้น...บัณฑิตฮวางก็คงจะ” ซ๊อกรันหน้าเสีย
“ซ๊อกรัน เรื่องบัณฑิตฮวาง พ่อเองก็เสียดายความสามารถของเค้าไม่น้อย แต่ถ้าจะทำอย่างนั้นคงจะไม่เหมาะสม บัณฑิตฮวางเองก็คงไม่ต้องการอย่างนั้นหรอก”
“แล้วถ้า...ตอนนี้ท่านพ่อเป็นข้าล่ะ ท่านจะทำยังไงคะ”
“เจ้าอย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็ดขาด เจ้าก็รีบกลับห้องไปซะ พรุ่งนี้อย่าไปที่เจจุงวอน ห้ามไปเด็ดขาดเข้าใจมั้ย” ล่ามยูสั่งเด็ดขาด
โดยังมาดื่มเหล้ากับเจอุ๊ก มียอง และคูฮอน เพราะเขารู้ว่าเมื่อซ๊อกรันสละสิทธิ์เขาจะกลายเป็นที่หนึ่งในการสอบเข้าโรงเรียนแพทย์ทันที ขณะที่ฮวางจองก็เสียใจที่ไม่สามารถสอบเข้าเจจุงวอนได้ ชักแทร้อนใจที่ฮวางจองหายตัวไป จึงไปบอกหมออัลเลน ที่จริงแล้วฮวางจองไปช่วยทำงานก่อนพระราชพิธีประกาศบัณฑิตใหม่ ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยแพทย์ในเจจุงวอน
โดยังมาดื่มเหล้ากับเจอุ๊ก มียอง และคูฮอน เพราะเขารู้ว่าเมื่อซ๊อกรันสละสิทธิ์เขาจะกลายเป็นที่หนึ่งในการสอบเข้าโรงเรียนแพทย์ทันที ขณะที่ฮวางจองก็เสียใจที่ไม่สามารถสอบเข้าเจจุงวอนได้ ชักแทร้อนใจที่ฮวางจองหายตัวไป จึงไปบอกหมออัลเลน ที่จริงแล้วฮวางจองไปช่วยทำงานก่อนพระราชพิธีประกาศบัณฑิตใหม่ ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยแพทย์ในเจจุงวอน
พอถึงเวลารายงานตัว ซ๊อกรันในคราบชายหนุ่มก็มาปรากฏตัว โดยังทราบข่าวก็รีบมาทันที
“ข้าต้องกลับไปดูแลท่านแม่ คงจะเข้าเรียนที่โรงเรียนแพทย์ไม่ได้แล้ว” ซ๊อกรันบอก
ผู้จัดการโอตกใจมาก “ว่ายังไงนะ มีเรื่องอย่างนี้ได้ไงเนี่ย? มีหนังสือสละสิทธิ์มามั้ย?”
“ครับ เอามาแล้ว” ซ๊อกรันยื่นเอกสารให้ “มือเจ้าเหมือนผู้หญิงเลยนะ น่าเสียดายจริงจริง ทั้งที่สอบได้ที่หนึ่งแท้แท้ เข้าใจแล้ว ข้าจะจัดการให้เอง”
“ข้าต้อง ขอตัวก่อน”
คูฮอนมองซ๊อกรันอย่างสงสัยเหมือนเคยเห็นหน้าแต่นึกไม่ออก ซ๊อกรันเดินออกไปได้สักพักก็เจอหมออัลเลน หมออัลเลนทักทายทำให้ความแตก คูฮอนและยองอิกรู้ว่าซ๊อกรันปลอมตัวเป็นชาย
ซ๊อกรันสารภาพเรื่องที่ตนเองปลอมตัวมาสอบเพราะต้องการทดสอบฝีมือตนเอง ผู้จัดการโอลำบากใจที่จะต้องทำตามคำสั่งของพระราชา คือต้องลงโทษผู้ที่ทำผิด อัลเลนพยายามขอร้องไม่ให้เอาผิดนาง ซ๊อกรันบอกที่เธอต้องมาสละสิทธิ์เพราะไม่ต้องการทำให้คนอื่นเสียประโยชน์ เพราะจะทำให้มีนักเรียนแพทย์อีกคนได้เข้ามาเรียน แต่พอรู้ว่าบัณฑิตลำดับต่อที่ได้เข้ามาเรียนเป็นฮวางจอง คูฮอนก็ไม่ยอมจะเอาผิดซ๊อกรันให้ได้ ฮวางจองขอให้ลงโทษตนเองแทน
“นี่นี่พวกเจ้า ใต้เท้า นี่มันต้องมีลับลมคมในอะไรแน่ ๆ ท่านไม่รู้สึกแปลก ๆ เหรอ ผู้หญิงคนนี้ปลอมตัวเป็นผู้ชายเข้ามาสอบ” คูฮอน บอกผู้จัดการโอ
“ไม่ใช่ค่ะ นั่น...เป็นความคิดของข้าคนเดียว” ซ๊อกรันบอก
“งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า เรื่องนี้รอให้เสร็จพิธีค่อยมาจัดการ เพราะตอนนี้เราต้องเตรียมเข้าร่วมพิธีเปิดกันแล้ว คงต้องให้เบ๊กโดยังเป็นตัวแทนนักเรียนใหม่เข้าไปรับป้ายแดงแทน จัดพิธีต้อนรับนักเรียนสิบเอ็ดคนโดยไม่มีที่หนึ่งไปก่อน ไป เรารีบไปดีกว่า” ผู้จัดการโอสรุป
“แต่ถึงยังไง พวกเจ้าสองคน ได้เจอดีกันแน่” คูฮอนอาฆาตไว้
“รอเดี๋ยวก่อน ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง ก่อนอื่นคนทำคะแนนสูงสุดยูซ๊อกฮวาน อ้อไม่สิ ยูซ๊อก รัน คุณสมบัติไม่เข้าเกณฑ์การคัดเลือกดังนั้นจึงจะต้องถูก...คัดเอารายชื่อออกไป และในส่วนตำแหน่งที่ว่างไปก็ให้คนที่มีคะแนนเป็นอันดับต่อไป ให้ฮวางจองได้ผ่านเกณฑ์ขึ้นมา” ยองอิกบอกหมออัลเลนดีใจมาก “วันเดอร์ฟูล”
“หึ เจ้าจะต้องถูกข้าจับไปส่งกองปราบด้วยมือข้าเอง ระวังตัวให้ดีเถอะ” คูฮอนขู่ ยองอิกหันไปตวาดใส่คูฮอน “เจ้านี่มัน...และให้ถือว่าไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน และห้ามทุกคนพูดถึงอีก เอาล่ะ ไปร่วมพิธีกันได้แล้ว”
“เอ่อ ใต้เท้า นี่เป็นการทำผิดกฎนะครับ ความผิดร้ายแรงอย่างนี้จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นได้ยังไง อีกอย่างเรื่องนี้ก็ส่งผลต่อหลักการของเจจุงวอนอีกด้วย”
“หลักการเหรอ? นี่ท่านอยากจะให้คนทั้งโลกรู้ว่า ในการสอบคัดเลือกเข้าเจจุงวอนคนที่สอบได้ที่หนึ่งเหนือผู้ชายคือผู้หญิงเหรอ เมื่อถึงตอนนั้น สิ่งที่ต้องห่วงไม่ใช่หลักการแต่ต้องห่วงว่าโรงเรียนจะอยู่ได้รึเปล่าต่างหาก และในเรื่องนี้ ก็คงจะไม่ใช่พระประสงค์ของพระราชา”
ระหว่างนั้นพระราชาเสด็จมาพอดี ทำให้ทุกคนต้องรีบเข้าไปร่วมงาน ฮวางจองรีบเข้าไปกล่าวขอบคุณซ๊อกรัน ที่ทำให้เขาได้มีโอกาสเข้าไปเป็นนักเรียนแพทย์ในเจจุงวอน
หลังจากพิธีประกาศรายชื่อนักเรียนแพทย์ หมออัลเลนแสดงความยินดีกับฮวางจองที่สามารถเข้าเป็นนักเรียนแพทย์ได้ หมออัลเลนนำชมห้องต่าง ๆ ในเจจุงวอน พร้อมกับให้ทุกคนเข้าห้องพัก โดให้ฮวางจองไปพักที่ในห้องที่มีป้ายติดในชื่อยูซ๊อก ฮวาน โดยนอนร่วมห้องกับนักเรียนโด
“ว้าว ยอดไปเลยนะ ดูเหมือนจะให้เรานอนกันตรงนี้นะ พี่ฮวาง อยากจะนอนข้างบนหรือนอนข้างล่างล่ะ”
“ข้าคิดว่าท่านคงอายุมากกว่าข้า ท่านเลือกก่อนเถอะนะ”
“งั้นเหรอ ฮะ ๆ ๆ เอาไงดี เอางี้ ข้าลองนอนข้างบนดูก่อน ว้าว สุดยอดไปเลยเนอะ จริงสิ พี่ฮวาง ท่านน่าจะไปเลี้ยงข้าวยูซ๊อกฮวานคนนั้นสักมื้อนึงนะ”
“ก็นั่นสินะ เค้าเป็นคนดีมากจริง ๆ ทั้งเฉลียวฉลาด ทั้งกล้าหาญแล้วก็มีเสน่ห์ แถมยังสวยด้วย” ฮวางจองบอกยิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงซ๊อกรัน แต่โกทำหน้างง ๆ กับคำพูดของฮวางจอง
หลังจากกินอาหารเช้าซึ่งคือ ไก่ตุ๋น หมออัลเลนก็ประกาศให้ทุกคนห้ามทิ้งกระดูก และให้นำไปที่ห้องเรียนด้วย
“วันนี้เราจะเรียนบทเรียนที่น่าสนุกกัน ทุกคนได้กินไก่กันแล้วใช่มั้ย? งั้นก็ดี ตอนนี้บนโต๊ะของทุกคนมีกระดูกไก่วางอยู่ ผมจะให้ทุกคนวางกระดูกให้กลับเป็นรูปร่างเหมือนเดิม นี่เป็นตัวอย่างครับ”
“กระดูกคนกับไก่ไม่เหมือนกัน แต่ถ้าหัดเรียงหลายครั้งเข้าก็จะได้ประโยชน์ เอาล่ะ เริ่มได้แล้วครับ”
นักเรียนทุกคนต่างก็ขะมักเขม้นเรียงกระดูกไก่ โดยังทำเสร็จเป็นคนแรก หมออัลเลนถึงกับเอ่ยปากชม ขณะนั้นซ๊อกรันเข้ามาบอกว่ามีคนไข้มา หมออัลเลนตัดสินใจ
“มิสเตอร์ฮวาง มิสเตอร์เบ๊ก”
“ครับ” ฮอยังและฮวางจองรับคำ
“คุณช่วยนำชั้นเรียนแทนผมไปก่อน” หมออัลเลนบอกและรีบเดินออกไป
นักเรียนต่างงง ๆ โวยวายขึ้นมา โดยังรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “อยู่ในความสงบหน่อย” ทำให้ทุกคนไม่ค่อยพอใจนัก
นักเรียนแพทย์ต่างก็มาดูหมออัลเลนเย็บแผล
“เป็นแผลฉีกหลายที่เลย มิสเตอร์ฮวางคุณคงต้องช่วยผมเย็บแผลไปด้วยนะ” หมออัลเลนบอก
“ไม่ได้หรอกครับ ข้ายังไม่จบวิชาการผ่าตัดเลยนี่”
“แต่ว่าก่อนที่คุณจะเป็นนักเรียน คุณเป็นผู้ช่วยของผม ฝีมือการเย็บแผลของคุณ ผมก็รู้ดีอยู่แล้ว”
“ครับ” ฮวางพยักหน้า
“รับไปสิ” หมออัลเลนส่งเข็มเย็บแผลให้ แต่ฮวางจองยังกล้า ๆ กลัว ๆ ซ๊อกรันยิ้มให้กำลังใจ “รับไปเถอะค่ะ ท่านทำได้ดีอยู่แล้ว”
หมออัลเลนถูกนักเรียนแพทย์ต่อว่าว่าลำเอียง เรื่องที่ให้ฮวางจองไปเป็นผู้ช่วยผ่าตัด แทนที่จะเป็นโดยัง ทั้งที่สอบเข้าได้อันดับหนึ่ง
“หึ ขนาดต่อกระดูกไก่เบ๊กโดยังก็ทำได้เร็วที่สุด แต่กลับเรียกนักเรียนอันดับบ๊วยไปช่วย” เจอุ๊กบ่น
“เพราะนักเรียนฮวาง เคยเป็นผู้ช่วยมาก่อนที่จะมาเป็นนักเรียน” ซ๊อกรันบอก
“มิสยู ไม่เป็นไร ผมรู้ความหมายของพวกคุณ แต่พวกคุณยังไม่พร้อมที่จะมารักษาคนไข้จริงในตอนนี้หรอก”
“แล้วมีใครเป็นมาตั้งแต่เกิดบ้างล่ะ?” ฮันพูดขึ้น
“ถูกเผงเลย จริงมั้ยล่ะทุกคน” พอนหันไปถามความเห็นเพื่อน ๆ ทุกคนต่างก็เห็นด้วย เป็นเวลาเดียวกับชักเทเข้ามาบอกว่านางพยาบาลที่ให้ออกไปหาพวกที่อาสาสมัครมาถึงแล้ว
คูฮอนไปเอาบรรดานางโลมเข้ามาเป็นนางพยาบาล ทั้งมียอง ชุนฮวาและชุงจี หมออัลเลนกล่าวทักทายและถามอาการป่วย เพราะเคยไปรักษาฟันให้ ทุกคนกล่าวขอบคุณ
“ยินดีที่ได้พบอีก พวกคุณที่มาวันนี้ สามารถช่วยเหลือคนไข้โดยไม่แบ่งแยกชายหญิงได้ใช่รึเปล่าครับ?” อัลเลนถามขึ้น ทุกคนต่างก็ยืนยันว่าได้ อัลเลนยิ้ม “ดีมาก ถ้าอย่างนั้นผมจะให้มิสยูเป็นคนสอนพวกคุณก่อน”
“ค่ะ ข้าจะสอนให้ตั้งแต่พื้นฐานเลยค่ะ” ซ๊อกรันยิ้ม
โดยังวางแผนที่จะให้ฮวางจองรู้สึกผิด และไม่ให้ฮวางจองและซ๊อกรันได้ใกล้ชิดกัน โดยหาทางพูดให้ซ๊อกรันออกจากการทำงานในเจจุงวอน โดยผู้จัดการโอบอกว่าเงินที่จะใช้บริหารในเจจุงวอนมีน้อย ทั้งเงินพระราชทานและเงินค่ารักษาก็ไม่เพียงพอ จึงจำเป็นต้องปลดคนออก และหนึ่งในนั้นก็คือซ๊อกรัน พร้อมกับอ้างว่ามีนางพยาบาลมาช่วยแล้ว 3 คน จึงไม่จำเป็นต้องใช้ซ๊อกรันอีก แม้อัลเลนจะไม่เห็นด้วยก็ตาม แต่ถูกหยิบยกรับสั่งพระราชา ทำให้อัลเลนไม่สามารถทำอะไรได้
โดยังมาหาฮวางจองและบอกเรื่องซ๊อกรัน “ดูท่าทางเจ้าจะไม่รู้จริง ๆ ด้วย”
“นี่ท่าน..หมายความว่ายังไงน่ะ?”
“ซ๊อกรัน จะไม่ได้เป็นแชปเปอโรนของเจจุงวอนอีกต่อไปแล้ว ซ๊อกรันเอาตัวเข้ามาเสี่ยงเพื่อช่วยให้เจ้าได้เข้าเรียน แต่เจ้ากลับไม่สนใจไยดีนางแบบนี้เหรอ?”
“เพราะอะไร ทำไมนางถึงไม่ทำต่อแล้วล่ะ นางเองก็ชอบทำงานที่เจจุงวอนนี่” ฮวางจองตกใจมาก
“ไม่ใช่ว่านางไม่ทำ แต่นางถูกไล่ออก เพราะว่ามีพยาบาลมาแทนแล้ว ดังนั้นเพื่อจะช่วยลดค่าใช้จ่ายของเจจุงวอนลง ในสายตาคนอื่นงานซ๊อกรันซ้ำกับพยาบาล ดังนั้นเพื่อลดค่าใช้จ่ายพวกเค้าก็เลย ต้องไล่ซ๊อกรันออกไปแทน”
“นั่นแหละคือความหมายของข้า เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ สาเหตุที่ซ๊อกรันต้องถูกไล่ออก ก็เพราะนางช่วยให้เจ้าได้เข้ามาเรียนที่นี่ ซ๊อกรันถูกไล่ออกเพราะเจ้า ทั้งที่นั่นเป็นโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของผู้หญิงในโชซอนที่จะได้ทำงานในโรงพยาบาล”
“ข้าจะไปคุยกับท่านผู้จัดการโอเองครับ” ฮวางจองบอก
“เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้คุยเหรอ? ข้าเองก็ไปคุยแล้วแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ข้าก็เห็นว่าซ๊อกรันเคยช่วยเจ้าเอาไว้หลายครั้ง เจ้าคงไม่ได้คิดจะหลอกใช้นางหรอกนะ” โดยังแกล้งพูดขึ้น
“ท่านหมายว่ายังไงหา?”
“ถ้าไม่อยากให้ข้าต้องเข้าใจผิด วันหน้าจงอยู่ให้ห่างจากซ๊อกรันเอาไว้ ถ้าถูกเข้าใจผิดซ๊อกรันจะยิ่งเดือดร้อนยิ่งกว่านี้ ข้าคิดว่าเจ้าก็คงไม่ต้องการเหมือนกันมั้ง?” โดยังยิ้มสะใจ เมื่อเห็นฮวางจองครุ่นคิด
ฮวางจองคิดเรื่องที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้ซ๊อกรันต้องออกจากเจจุงวอนทั้งคืน ทำให้ฮวางจองมาขอพบซ๊อกรันแต่เช้า
“ทำไมถึงได้มาแต่เช้าตรู่ล่ะ?”
“ข้าได้ยิน ว่าคุณหนูได้ออกจาก เจจุงวอนไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงข้าก็คิดว่าพอมีพยาบาล ข้าเองก็จะลาออกจากที่นั่นอยู่แล้วล่ะ นี่ท่านถึงกับนอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้เชียวเหรอ? หิวรึยังล่ะ มาแล้วก็ไปทักทายท่านพ่อกินข้าวเช้าแล้วค่อยไปเรียนเถอะ อ้อ แล้วยังต้องเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มอีกรึเปล่า? ถ้าคุ้นมากขึ้นแล้ว ก็ฝึกอ่านจากนิยาย..”
“คุณหนู การเรียนในวันหน้า ข้าคงพอจะ..เรียนด้วยตัวเองได้”
“อย่างนั้นเหรอ นั่นสิ ที่โรงเรียนคงสอนภาษาอังกฤษด้วยมั้ง นี่ท่านพกติดตัวตลอดเลยเหรอ?”
“ครับ ใช่ แหะ ๆ เพราะว่ามันดูสวยมาก ถ้าจะเอาไปขายก็คงน่าเสียดายแย่”
“มันก็ไม่ได้สวยอะไรนักหรอก แล้วทำไมเอามาละ”
“เอามาคืนคุณหนูน่ะ แหะ ๆ ๆ เพราะเจ้าของของชิ้นนี้ ไม่ใช่ข้านี่นา”
“ไม่ต้องคืนก็ได้..”
ซ๊อกรันสารภาพเรื่องที่ตนเองปลอมตัวมาสอบเพราะต้องการทดสอบฝีมือตนเอง ผู้จัดการโอลำบากใจที่จะต้องทำตามคำสั่งของพระราชา คือต้องลงโทษผู้ที่ทำผิด อัลเลนพยายามขอร้องไม่ให้เอาผิดนาง ซ๊อกรันบอกที่เธอต้องมาสละสิทธิ์เพราะไม่ต้องการทำให้คนอื่นเสียประโยชน์ เพราะจะทำให้มีนักเรียนแพทย์อีกคนได้เข้ามาเรียน แต่พอรู้ว่าบัณฑิตลำดับต่อที่ได้เข้ามาเรียนเป็นฮวางจอง คูฮอนก็ไม่ยอมจะเอาผิดซ๊อกรันให้ได้ ฮวางจองขอให้ลงโทษตนเองแทน
“นี่นี่พวกเจ้า ใต้เท้า นี่มันต้องมีลับลมคมในอะไรแน่ ๆ ท่านไม่รู้สึกแปลก ๆ เหรอ ผู้หญิงคนนี้ปลอมตัวเป็นผู้ชายเข้ามาสอบ” คูฮอน บอกผู้จัดการโอ
“ไม่ใช่ค่ะ นั่น...เป็นความคิดของข้าคนเดียว” ซ๊อกรันบอก
“งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า เรื่องนี้รอให้เสร็จพิธีค่อยมาจัดการ เพราะตอนนี้เราต้องเตรียมเข้าร่วมพิธีเปิดกันแล้ว คงต้องให้เบ๊กโดยังเป็นตัวแทนนักเรียนใหม่เข้าไปรับป้ายแดงแทน จัดพิธีต้อนรับนักเรียนสิบเอ็ดคนโดยไม่มีที่หนึ่งไปก่อน ไป เรารีบไปดีกว่า” ผู้จัดการโอสรุป
“แต่ถึงยังไง พวกเจ้าสองคน ได้เจอดีกันแน่” คูฮอนอาฆาตไว้
“รอเดี๋ยวก่อน ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง ก่อนอื่นคนทำคะแนนสูงสุดยูซ๊อกฮวาน อ้อไม่สิ ยูซ๊อก รัน คุณสมบัติไม่เข้าเกณฑ์การคัดเลือกดังนั้นจึงจะต้องถูก...คัดเอารายชื่อออกไป และในส่วนตำแหน่งที่ว่างไปก็ให้คนที่มีคะแนนเป็นอันดับต่อไป ให้ฮวางจองได้ผ่านเกณฑ์ขึ้นมา” ยองอิกบอกหมออัลเลนดีใจมาก “วันเดอร์ฟูล”
“หึ เจ้าจะต้องถูกข้าจับไปส่งกองปราบด้วยมือข้าเอง ระวังตัวให้ดีเถอะ” คูฮอนขู่ ยองอิกหันไปตวาดใส่คูฮอน “เจ้านี่มัน...และให้ถือว่าไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน และห้ามทุกคนพูดถึงอีก เอาล่ะ ไปร่วมพิธีกันได้แล้ว”
“เอ่อ ใต้เท้า นี่เป็นการทำผิดกฎนะครับ ความผิดร้ายแรงอย่างนี้จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นได้ยังไง อีกอย่างเรื่องนี้ก็ส่งผลต่อหลักการของเจจุงวอนอีกด้วย”
“หลักการเหรอ? นี่ท่านอยากจะให้คนทั้งโลกรู้ว่า ในการสอบคัดเลือกเข้าเจจุงวอนคนที่สอบได้ที่หนึ่งเหนือผู้ชายคือผู้หญิงเหรอ เมื่อถึงตอนนั้น สิ่งที่ต้องห่วงไม่ใช่หลักการแต่ต้องห่วงว่าโรงเรียนจะอยู่ได้รึเปล่าต่างหาก และในเรื่องนี้ ก็คงจะไม่ใช่พระประสงค์ของพระราชา”
หลังจากพิธีประกาศรายชื่อนักเรียนแพทย์ หมออัลเลนแสดงความยินดีกับฮวางจองที่สามารถเข้าเป็นนักเรียนแพทย์ได้ หมออัลเลนนำชมห้องต่าง ๆ ในเจจุงวอน พร้อมกับให้ทุกคนเข้าห้องพัก โดให้ฮวางจองไปพักที่ในห้องที่มีป้ายติดในชื่อยูซ๊อก ฮวาน โดยนอนร่วมห้องกับนักเรียนโด
“ว้าว ยอดไปเลยนะ ดูเหมือนจะให้เรานอนกันตรงนี้นะ พี่ฮวาง อยากจะนอนข้างบนหรือนอนข้างล่างล่ะ”
“ข้าคิดว่าท่านคงอายุมากกว่าข้า ท่านเลือกก่อนเถอะนะ”
“งั้นเหรอ ฮะ ๆ ๆ เอาไงดี เอางี้ ข้าลองนอนข้างบนดูก่อน ว้าว สุดยอดไปเลยเนอะ จริงสิ พี่ฮวาง ท่านน่าจะไปเลี้ยงข้าวยูซ๊อกฮวานคนนั้นสักมื้อนึงนะ”
“ก็นั่นสินะ เค้าเป็นคนดีมากจริง ๆ ทั้งเฉลียวฉลาด ทั้งกล้าหาญแล้วก็มีเสน่ห์ แถมยังสวยด้วย” ฮวางจองบอกยิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงซ๊อกรัน แต่โกทำหน้างง ๆ กับคำพูดของฮวางจอง
หลังจากกินอาหารเช้าซึ่งคือ ไก่ตุ๋น หมออัลเลนก็ประกาศให้ทุกคนห้ามทิ้งกระดูก และให้นำไปที่ห้องเรียนด้วย
“วันนี้เราจะเรียนบทเรียนที่น่าสนุกกัน ทุกคนได้กินไก่กันแล้วใช่มั้ย? งั้นก็ดี ตอนนี้บนโต๊ะของทุกคนมีกระดูกไก่วางอยู่ ผมจะให้ทุกคนวางกระดูกให้กลับเป็นรูปร่างเหมือนเดิม นี่เป็นตัวอย่างครับ”
“กระดูกคนกับไก่ไม่เหมือนกัน แต่ถ้าหัดเรียงหลายครั้งเข้าก็จะได้ประโยชน์ เอาล่ะ เริ่มได้แล้วครับ”
นักเรียนทุกคนต่างก็ขะมักเขม้นเรียงกระดูกไก่ โดยังทำเสร็จเป็นคนแรก หมออัลเลนถึงกับเอ่ยปากชม ขณะนั้นซ๊อกรันเข้ามาบอกว่ามีคนไข้มา หมออัลเลนตัดสินใจ
“มิสเตอร์ฮวาง มิสเตอร์เบ๊ก”
“ครับ” ฮอยังและฮวางจองรับคำ
“คุณช่วยนำชั้นเรียนแทนผมไปก่อน” หมออัลเลนบอกและรีบเดินออกไป
นักเรียนต่างงง ๆ โวยวายขึ้นมา โดยังรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “อยู่ในความสงบหน่อย” ทำให้ทุกคนไม่ค่อยพอใจนัก
นักเรียนแพทย์ต่างก็มาดูหมออัลเลนเย็บแผล
“เป็นแผลฉีกหลายที่เลย มิสเตอร์ฮวางคุณคงต้องช่วยผมเย็บแผลไปด้วยนะ” หมออัลเลนบอก
“ไม่ได้หรอกครับ ข้ายังไม่จบวิชาการผ่าตัดเลยนี่”
“แต่ว่าก่อนที่คุณจะเป็นนักเรียน คุณเป็นผู้ช่วยของผม ฝีมือการเย็บแผลของคุณ ผมก็รู้ดีอยู่แล้ว”
“ครับ” ฮวางพยักหน้า
“รับไปสิ” หมออัลเลนส่งเข็มเย็บแผลให้ แต่ฮวางจองยังกล้า ๆ กลัว ๆ ซ๊อกรันยิ้มให้กำลังใจ “รับไปเถอะค่ะ ท่านทำได้ดีอยู่แล้ว”
“หึ ขนาดต่อกระดูกไก่เบ๊กโดยังก็ทำได้เร็วที่สุด แต่กลับเรียกนักเรียนอันดับบ๊วยไปช่วย” เจอุ๊กบ่น
“เพราะนักเรียนฮวาง เคยเป็นผู้ช่วยมาก่อนที่จะมาเป็นนักเรียน” ซ๊อกรันบอก
“มิสยู ไม่เป็นไร ผมรู้ความหมายของพวกคุณ แต่พวกคุณยังไม่พร้อมที่จะมารักษาคนไข้จริงในตอนนี้หรอก”
“แล้วมีใครเป็นมาตั้งแต่เกิดบ้างล่ะ?” ฮันพูดขึ้น
“ถูกเผงเลย จริงมั้ยล่ะทุกคน” พอนหันไปถามความเห็นเพื่อน ๆ ทุกคนต่างก็เห็นด้วย เป็นเวลาเดียวกับชักเทเข้ามาบอกว่านางพยาบาลที่ให้ออกไปหาพวกที่อาสาสมัครมาถึงแล้ว
คูฮอนไปเอาบรรดานางโลมเข้ามาเป็นนางพยาบาล ทั้งมียอง ชุนฮวาและชุงจี หมออัลเลนกล่าวทักทายและถามอาการป่วย เพราะเคยไปรักษาฟันให้ ทุกคนกล่าวขอบคุณ
“ยินดีที่ได้พบอีก พวกคุณที่มาวันนี้ สามารถช่วยเหลือคนไข้โดยไม่แบ่งแยกชายหญิงได้ใช่รึเปล่าครับ?” อัลเลนถามขึ้น ทุกคนต่างก็ยืนยันว่าได้ อัลเลนยิ้ม “ดีมาก ถ้าอย่างนั้นผมจะให้มิสยูเป็นคนสอนพวกคุณก่อน”
“ค่ะ ข้าจะสอนให้ตั้งแต่พื้นฐานเลยค่ะ” ซ๊อกรันยิ้ม
โดยังวางแผนที่จะให้ฮวางจองรู้สึกผิด และไม่ให้ฮวางจองและซ๊อกรันได้ใกล้ชิดกัน โดยหาทางพูดให้ซ๊อกรันออกจากการทำงานในเจจุงวอน โดยผู้จัดการโอบอกว่าเงินที่จะใช้บริหารในเจจุงวอนมีน้อย ทั้งเงินพระราชทานและเงินค่ารักษาก็ไม่เพียงพอ จึงจำเป็นต้องปลดคนออก และหนึ่งในนั้นก็คือซ๊อกรัน พร้อมกับอ้างว่ามีนางพยาบาลมาช่วยแล้ว 3 คน จึงไม่จำเป็นต้องใช้ซ๊อกรันอีก แม้อัลเลนจะไม่เห็นด้วยก็ตาม แต่ถูกหยิบยกรับสั่งพระราชา ทำให้อัลเลนไม่สามารถทำอะไรได้
โดยังมาหาฮวางจองและบอกเรื่องซ๊อกรัน “ดูท่าทางเจ้าจะไม่รู้จริง ๆ ด้วย”
“นี่ท่าน..หมายความว่ายังไงน่ะ?”
“ซ๊อกรัน จะไม่ได้เป็นแชปเปอโรนของเจจุงวอนอีกต่อไปแล้ว ซ๊อกรันเอาตัวเข้ามาเสี่ยงเพื่อช่วยให้เจ้าได้เข้าเรียน แต่เจ้ากลับไม่สนใจไยดีนางแบบนี้เหรอ?”
“เพราะอะไร ทำไมนางถึงไม่ทำต่อแล้วล่ะ นางเองก็ชอบทำงานที่เจจุงวอนนี่” ฮวางจองตกใจมาก
“ไม่ใช่ว่านางไม่ทำ แต่นางถูกไล่ออก เพราะว่ามีพยาบาลมาแทนแล้ว ดังนั้นเพื่อจะช่วยลดค่าใช้จ่ายของเจจุงวอนลง ในสายตาคนอื่นงานซ๊อกรันซ้ำกับพยาบาล ดังนั้นเพื่อลดค่าใช้จ่ายพวกเค้าก็เลย ต้องไล่ซ๊อกรันออกไปแทน”
“แต่ว่าทำแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ งานที่คุณหนูซ๊อกรันทำมันไม่ได้เหมือนกับงานของนางพยาบาลเลยสักนิดนี่นา”
“นั่นแหละคือความหมายของข้า เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ สาเหตุที่ซ๊อกรันต้องถูกไล่ออก ก็เพราะนางช่วยให้เจ้าได้เข้ามาเรียนที่นี่ ซ๊อกรันถูกไล่ออกเพราะเจ้า ทั้งที่นั่นเป็นโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของผู้หญิงในโชซอนที่จะได้ทำงานในโรงพยาบาล”
“ข้าจะไปคุยกับท่านผู้จัดการโอเองครับ” ฮวางจองบอก
“เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้คุยเหรอ? ข้าเองก็ไปคุยแล้วแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ข้าก็เห็นว่าซ๊อกรันเคยช่วยเจ้าเอาไว้หลายครั้ง เจ้าคงไม่ได้คิดจะหลอกใช้นางหรอกนะ” โดยังแกล้งพูดขึ้น
“ท่านหมายว่ายังไงหา?”
“ถ้าไม่อยากให้ข้าต้องเข้าใจผิด วันหน้าจงอยู่ให้ห่างจากซ๊อกรันเอาไว้ ถ้าถูกเข้าใจผิดซ๊อกรันจะยิ่งเดือดร้อนยิ่งกว่านี้ ข้าคิดว่าเจ้าก็คงไม่ต้องการเหมือนกันมั้ง?” โดยังยิ้มสะใจ เมื่อเห็นฮวางจองครุ่นคิด
ฮวางจองคิดเรื่องที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้ซ๊อกรันต้องออกจากเจจุงวอนทั้งคืน ทำให้ฮวางจองมาขอพบซ๊อกรันแต่เช้า
“ทำไมถึงได้มาแต่เช้าตรู่ล่ะ?”
“ข้าได้ยิน ว่าคุณหนูได้ออกจาก เจจุงวอนไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงข้าก็คิดว่าพอมีพยาบาล ข้าเองก็จะลาออกจากที่นั่นอยู่แล้วล่ะ นี่ท่านถึงกับนอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้เชียวเหรอ? หิวรึยังล่ะ มาแล้วก็ไปทักทายท่านพ่อกินข้าวเช้าแล้วค่อยไปเรียนเถอะ อ้อ แล้วยังต้องเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มอีกรึเปล่า? ถ้าคุ้นมากขึ้นแล้ว ก็ฝึกอ่านจากนิยาย..”
“คุณหนู การเรียนในวันหน้า ข้าคงพอจะ..เรียนด้วยตัวเองได้”
“อย่างนั้นเหรอ นั่นสิ ที่โรงเรียนคงสอนภาษาอังกฤษด้วยมั้ง นี่ท่านพกติดตัวตลอดเลยเหรอ?”
“ครับ ใช่ แหะ ๆ เพราะว่ามันดูสวยมาก ถ้าจะเอาไปขายก็คงน่าเสียดายแย่”
“มันก็ไม่ได้สวยอะไรนักหรอก แล้วทำไมเอามาละ”
“เอามาคืนคุณหนูน่ะ แหะ ๆ ๆ เพราะเจ้าของของชิ้นนี้ ไม่ใช่ข้านี่นา”
“ไม่ต้องคืนก็ได้..”
“เอ่อ ไม่ได้หรอก จะได้ยังไงกัน ให้ข้าพกของแบบนี้ไว้ มันคงดูไม่ค่อยจะเหมาะกับข้าซักเท่าไหร่หรอก ตอนนี้ ข้ามีเรื่องในเจจุงวอนที่ต้องเรียนอีกมาก ต่อไปคงจะไม่ค่อยได้เจอคุณหนูอีก”
“อย่างนั้นหรอกเหรอ แต่ว่าข้า คงจะได้ไปเยี่ยมที่เจจุงวอนอยู่บ่อย ๆ เหมือนเดิม สีหน้าท่านดูไม่ดีเลย มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มีอะไร ไม่มีเรื่องอะไรครับ งั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะ” ฮวางจองเดินจากไปด้วยความรู้สึกใจหาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เพื่อป้องกันสแปม ความเห็นของคุณจะปรากฏทันทีที่ได้รับการตรวจสอบจากเรา